Ik ben daar kattenknuffelaar.

Vanmiddag ben ik voor het eerst geweest, en het was aan de ene kant heel mooi, maar aan de andere kant werd ik er toch wel heel verdrietig van. Eerst moest ik naar kennel 2, dat zijn de katten die naar een nieuw baasje kunnen. En oh wat waren ze blij dat we (mijn moeder en ik) er waren! Er zaten een stuk of 10 katten, en allemaal zo anders. Een paar kittens, vreselijk baldadig en speels. In je benen klimmen, naar je vingers hengelen, in elkaar staart happen.


Vervolgens ben ik naar de quarantaine-kennel gegaan. Dat verscheurde echt mijn hart. Alle zielige gevalletjes, met wonden, opengehaalde neusjes, sommige vreselijk bang van mensen. Dan vraag je je af, hoe komen ze aan die verwondingen?

Ik vond het heel dankbaar werk, de poezen waren zo blij met aandacht! Maar het was zo moeilijk om ze daarna weer achter te laten, of de zieke katten weer in hun hokje moest doen. En dan zoo hard miauwen, en dan die grote oogjes! Het liefst had ik ze allemaal meegenomen, maar helaas, mijn ouders zitten er ook niet op te wachten dat ik 20 zielige katten mee naar huis neem.

Nog meer mensen die vrijwilligerswerk doen in het asiel? En hoe gaan jullie met die gevoelens om, die arme diertjes weer achterlaten?
Ik denk maar zo; ze hebben iig vanmiddag een fijne dag gehad. Maar het blijft zielig!