
14,5 jaar geleden kwam hij als een 7 weken oud puppy in ons gezin. Ik was 6 maar weet het nog precies!
En mijn maatje ging overal mee. Mee naar stal, mee met buitenrijden, mee op de bok..
Een jaar geleden gingen we met hem naar de dierenarts omdat hij een 'wondje' bij zijn kont had. Het was dierendag. De dierenarts noemde het kwaadaardige kanker. Verder verklaarde ze hem zeer gezond, goed in zijn vacht en conditie voor 13 jaar. Maar voor de kanker hadden we de keus, hem castereren om de hormonen te stoppen en zo mogelijk ook de groei van de kanker of onder narcouse de plekken weg laten halen of af te wachten. Bij de eerste 2 keuzes; een volledige narcouse, een herstel en zijn mannelijkheid nu nog af te pakken.. het leek ons geen goed idee en kozen voor de laatste optie. Een paar maanden later kwamen we weer en was er een andere arts. Die noemde het goedaardig en zag het allemaal veel positiever in. Ook zijn minder ontwikkelde achterpoot en de atrose en alles.
Maar het laatste jaar is hij zo veel ouder geworden. Een jaar geleden kon hij met uitlaten zo enthousiast zijn dat niemand geloofde dat hij 13 was.
Maar nu werd duidelijk, ook Axams wordt oud.
En ik wil niet egoïsitisch zijn en hem een lijdensweg besparen..
Ik zie er zo tegen op

Hij hoort er bij, kan het mij niet voorstellen..
het lijkt niet door te dringen dat hij er na maandag niet meer zal zijn..
Thuis te komen zonder zijn begroeting..


Axams, april 2007