Vrijdag komt de DA om pino een spuitje te geven. Vanaf vorig jaar maart / april ging het achteruit.
Hij kreeg toen een hernia'tje in zijn rug. En hij kreeg pijnstillers en met veel lopen moest het goed gaan. Veel gelopen en gefiets iedere dag een uur. En het ging super. Mede dankzij de warme zomer.
In de winter kreeg die vooral met koud weer last van zijn rug omdat die dan perse buiten wou liggen maar door het bewegen bleef het goed gaan. Begin mei begon ik verschil te merken. Hij werd slomer. Diarree. Omdat die toch bijna zijn entingen moest krijgen zijn we voordat me ouders naar kreta gingen naar de DA geweest. Hij had ontstoken anaalklieren. Maar kon ook een tumor zijn. Antibiotica dan moest die wel opknappen.
Me ouders gingen op vakantie en toen die 2 weken later terug kwamen was het nog niet over. De ontstekking was bijna weg dus misschien had die nog last van die kleine ontstekking nog 2 weken antibiotica.
Toen gingen me ouders en zusje op vakantie 3 weken. (Ik was zo koppig dat ik niet mee wou ben 18 en wil alleen). En dat was maar goed ook dat ik niet mee ging hij bleef hakkelen ik de DA gebeld en nog eens langsgegaan maar er was niets te vinden. Maar moest als me ouders terug waren in overleg met hun een bloed onderzoek.
Zo geschiede niets uitgekomen alleen een paar rare bloedplaatjes maar niets extreem. Het enige dat extreem was was de schildklier. En omdat het hem sterk leek wou die nog goed gaan voelen om te kijken voor pijn en tumoren waar die het over bleef hebben. Maar hij spant zijn buik zo erg dat die niet te voelen was. Alleen was zijn rug het duidelijk niet.
Pilletjes voor de schildklier meegenomen en zouden na 2 weken moeten gaan werken. Na 2 weken was er nog weinig tot geen verschil maar ik ging toch mijn 3 keer afgezegde vakantie of wat er van over was doen. 5 Dagen zou ik weggaan. Dinsdag heb ik me moeder de instructies doorgegeven voor de beesteboel. En ze vroeg nog moet ik bellen als er iets aan de hand is.
2 dagen later beld ze redelijk in paniek. Hij ging zo hard achteruit hij zag niets liep overal tegen aan. En nog erger hij zakte telkens hard piepend door zijn poten. Ze wou de DA bellen om zijn pijn te be-eindigen. Maar ze moest en zou het van mij nog een dag aan moeten kijken. Achteraf vond ik dit zo egoistisch, maar ik kon het niet over me hart verkrijgen.
Gelukkig knapte die ietsje op en zakte niet meer door zijn poten. Wel werd die flink grommerig en mopperig.
En toen ik zaterdag thuis kwam zag ik het dit is niets meer. Hij dacht mij te begroeten maar het was me rugzak hij liep overal tegen op en ging uit eindelijk weer beetje angstig liggen.
Met wandelen was het ook een ramp hij vertrouwde me niet liep af en toe tegen palen aan. Hij liep zelfs bijna de sloot in. Hij gaat liggen janken in de tuin, zitten blaffen naar de wc deur. Valt van het opstapje naar buiten. En struikeld erover met naar binnen gaan. Hij wil nauwelijks meer lopen omdat alles eng is. Dus heb ik gistere de knoop doorgehakt me moeder gaat de DA zo bellen want ze wil weten wat er met het lichaam gebeurt als het thuis gebeurt en de kosten wou ze weten. En Vrijdag zijn we allebei thuis. En me moeder kan met der werk niet vrij krijgen.
Vind het zo moeilijk wou nog zoveel doen voordat hij ging naar het strand en bos maar hij vind het parkje al eng. Dus ik zal nooit mooie strand foto's hebben.