Geplaatst Je zou miss raar opkijken maar dit gaat over mijn hondje. Ik weet niet of het hier goedstaat, anders moet er maar geTemmt worden maar ik wil het even van me afschrijven.
Hier een stukje uit mijn profiel over mijn lieverd:
Citaat:Bobbie
Bobbie is onze oude lieverdHij is heel speciaal voor onze familie en we zijn heel erg aan hem gehecht. Hij is een kruising tussen een Jack Russel en een Fox Terriër en is ong. 15 jaar oud. Het is een ouwe dikkerd met een gouden hart. We hebben hem al sinds hij 2 jaar was. We hebben hem als een mishandelde hond weggehaalt bij mensen en met veel geduld is hij een ontzettende lieve hond geworden. Ik hoop dat hij nog lang meegaat want ik zou hem niet kunnen missen! Mijn lieve ouwe dikzak
Sinds wij op vakantie waren geweest was hij erg kortademig. Hij ademde meer dan 1x per seconde, dit deed hij niet toen wij op vakantie gingen en we vrezen dat de mensen in ons huis iets teveel met hem hebben gedaan. Hij was al erg oud namelijk maar rende nog vrolijk mee en bewaakte het huis.
Alle herinderingen komen weer boven bij me nu ik dit typ. We kregen hem toen ik ong 2 jaar was. Eerst nog in Hillegom in de woonwijk, daar hebben we best last met hem gehad. Hij viel mensen aan omdat hij mishandelt was. Maar doordat hij dat deed, kreeg hij weleens een schop en diegene beet hij dan. Eigen schuld. Net als die keer dat een jongen hem schopte, hij beet hem in zijn been. Zijn moeder kwam met die jongen aan de deur bij ons voor een schadevergoeding ( jaja ) en Bobbie was in de woonkamer. Die moeder stond daar met met die jongen tegen mijn pa te praten. Ik zat op de trap ( het was zo'n hal
) en ik hoor zo die deur van de woonkamer opengaan en zie Bobbie komen. Rent hij zo tussen de benen door van mijn vader en bijt die jongen nog een keer in zijn been 
Best grappig alleen toen kwam de politie erbij en Bobbie zou bijna afgemaakt worden maar de jongen bekende dat hij hem had geschopt en toen hoefde het niet meer gelukkig. We verhuisden naar Friesland en toen we het huis gingen bekijken liep hij al helemaal gelukkig rond. In de winter van 2005 viel er meer dan een meter sneeuw, het enige wat je zag was een gang in de sneeuw en geen hond
Dan ging je wandelen en sprong hij in een berg sneeuw en weg wasie. Ook wandelen vond hij helemaal geweldig. Rende vrolijk met onze andere hond mee en na al die jaren wilde hij nog steeds niet de tak afgeven voor apport. *ff pauze, jeetje al die herinderingen komen boven*
Toen we van vakantie terugkwamen was hij opeens erg kortademig. Wij met hem naar de DA en die gaf ons pijnstillers. Daar heeft hij een paar dagen op gelopen maar het werd niet beter, eerder slechter. Aangezien we zelf veel met alternatieve dingen hebben hebben we een een vrouw opgebelt en daarvan kregen we 2 soorten druppels voor hem en korreltjes die hij moest nemen. We zijn toen gestopt met de pijnstillers en overgegaan op de homeopatische dingen. Daarna leek het na een paar dagen weer wat beter te gaan. Hij at en dronk wel weinig maar hij at en dronk wel. Maar hij kon niet ver lopen. We wisten dat het het einde was. Maar allemaal wilde we het niet weten, hij hoorde bij de familie. We verwende hem, hij zat het liefst buiten met zijn neusje in de wind.
*Weer inzinking*
Eergister heb ik 2 uur naast hem gelegen in het gras en dat voelde zo goed. Hij lag steeds op kantoor te slapen, iets doen werd hij alleen maar meer kortademig van. Zo kon het gewoon niet verder maar hij werd wel meer actief naderhand. Gister moest ik hem nog naar binnentillen omdat hij te ver had gelopen en niet meer terugkon. Ik was al elke dag aan het genieten van hem en huilde continue omdat ik wist dat het niet meer lang zou duren. Ik belde veel met vrienden en steeds ging het weer over Bobbie.
Vanmorgen werd ik wakker van mijn moeder die het hele huis bij elkaar schreeuwde om mijn vader. Ik dacht dat ze gevallen ofzo was of weer iets met haar knie was ( heeft ze tijden gehad) en omdat ze to hard tekeer ging, sprong ik ook gelijk uit bed. Ik hoorde mijn vader door het huis stormen en ik rende in mijn slaaptshirt de trap af. Toen zag ik mijn moeder buiten geknield op het gras zitten. Het eerste wat ik dacht was '' BOBBIE!!!!'' Ik zag hem liggen en ik rende in volledige paniek door het huis, kreeg de deur niet open, beukte net zolang dat het wel lukte en rende als een gek het huis om naar mijn ouders. Die zaten geknielt bij Bobbie. Mijn moeder was de paarden aan het eten geven en toen ze Bobbie zocht, vond ze hem daar in het gras. 5 min geleden had ze hem nog levend naar buiten gelaten. Mijn moeder was heel erg aan het huilen en ik storte in het gras op mijn knieën, helemaal huilend en trillend begon ik hem te aaien. Daar lag hij dan, mijn trots mijn lieve hond. De hond waar ik zou veel om gaf en zo veel van houd. Zijn mond half open, oogjes open en op zijn zij. Ik begon duizelig te worden en ik bleef maar schreeuwen en huilen. Na ong 10 min ben ik naar binnen gerent en heb ik mijn zus gebeld. Ze woont in Amersfoort en is heel erg gehecht aan hem, net als wij allemaal. Huilend vertelde ik het haar, ik kwam niet uit mijn woorden en bleef maar '' Bobbie...'' zeggen. Ik hoorde niks meer van haar kant en in 1x begon ze te schreeuwen en helemaal in paniek te raken. Ze had niet eens afscheid kunnen nemen, we hebben huilend aan de telefoon gehangen zonder een woord te zeggen en toen zei ze dat ze de eerst volgende trein zou pakken en hierheen kwam.
* Nou zit ik helemaal te janken
*(5 min later) Gister moest ik oppassen en toen ik thuiskwam rond 1 uur, lag Bobbie op de overloop. Ik ging naar mijn kamer en gaf hem een dikke kus op zijn hoofd. Dit was het laatste wat ik van hem levend heb gezien. Wat ben ik blij dat ik hem nog een kus heb gegeven en dat hij zelf is heengegaan. Het is beter voor hem, want het ging niet meer langer maar het voelt zo klote! Ik ben mijn mannetje kwijt, mijn ventje, mijn hondje waar ik uren bij lag, het hondje dat wij hebben gered van de mishandeling, het hondje waar ik zielsveel van houd en niet kan missen.
Bobbie, ik mis je ontzettend en ik zal altijd aan je denken en van je blijven houden. Niemand neemt jouw plaats in. Rust in vrede lieve Bobbie. Ik zal je nooit vergeten. Hou van je!
Bobbie:
26.07.1992 - 02.09.2007
