Ik heb ook jaren gezeurd om een hond. Echt mijn hele leven al.
Toen ik een jaar of 13 was, begon ik afvallen wel heel leuk te vinden en hield ik van zo'n laag mogelijk getalletje op de weegschaal. Omdat iedereen erachter kwam dat ik ondergewicht had, moest ik wel aankomen. Maar mijn moeder wist ook dat ik dat niet zomaar zou doen. Dus ik kreeg een kat als ik een bepaald aantal kilo's woog. (Het enige dier dat ik ooit gehad had, was een hamster.)
Toen het zover was dat we de kat zouden gaan uitzoeken, haakte mijn moeder af. Ze is ooit gebeten door een kat en nog steeds bang. Na nog slechte dingen van de overbuurvrouw gehoord te hebben, zei ze tegen mij: "Eigenlijk heb ik veel liever dat we een hond nemen dan zo'n kat."
Nou, dat liet ik me geen 2x zeggen natuurlijk.
Toen was het nog nodig om mijn vader over te halen, die dacht er precies hetzelfde over als jouw vader. Hij zou elke dag met de hond naar buiten moeten, ook als het regende, enz. Maar dit keer was het een voordeel dat mijn moeder dit keer écht een hond wilde! We hadden hem allemaal dingen verteld over schema's van uitlaten, dat hij niets hoefde te doen voor de hond en dat mijn moeder eindverantwoordelijk zou zijn. Als mijn moeder over een week nog een keer tegen mijn vader zou zeggen dat ze het écht wilde, mocht de hond er komen.
Dat heeft ze nooit meer gezegd.
We hebben meteen gekeken op dierenasiels.com naar een hond, en van alle mensen die gereageerd hadden, werden wij gekozen. De keer dat we alleen zouden kijken (mijn vader: "Reken erop dat deze hond allerlei gedragsstoornissen heeft"), escaleerde in het meenemen van mijn eerste hond. Ook mijn vader kon niks tegen zo'n schattig enthousiast kwispelend ding inbrengen. 
Mevrouw is heel anders dan andere honden. Waar andere honden 2x voor gecorrigeerd moeten worden, is 10x nog niet genoeg. Maar het is een geweldig beest en alle moeite waard. Mijn ouders hebben gezegd dat ze nooit meer weggaat.
De schema's met uitlaten werken nog steeds, al hebben we zo nu en dan wat wijzigingen toegepast. En ik ben nog steeds aan de gang met onze hond. 
Wat ik in jouw geval zou doen:
Laat je vader weten dat je ook écht voor die hond kan zorgen. Maak een uitlaatschema, betrek je broertje of zusje daar voor 1x in de week ook in. Kan jij ook een ochtendje uitslapen.
Probeer te zorgen dat je moeder de hond wilt uitlaten op de tijden dat je bijvoorbeeld op school zit. Daarvoor laat jij de hond dan weer in de avonden uit, zodat ze er niet teveel last van heeft.
Leen tevens een hondje van een kennis voor een weekje (liefst een hele brave), en laat hem natuurlijk elke dag uit. Kan je het beste in de vakantie doen, als de kennis bijvoorbeeld op vakantie gaat. 
Probeer ook de rest van je gezin echt over te halen voor een hond. Zeg bijvoorbeeld dat wetenschappelijk bewezen is dat honden stress verminderen. En dat huisdieren in huis zorgen voor een beter immuumsysteem. (Over dit soort dingen is op internet vast meer informatie te vinden.) En dat je door de hond nog eens buiten komt 's ochtends. Misschien is het wel een leuk maatje voor je vader als hij gaat hardlopen.
Maar bedenk vooral dat je voor een hond ook dingen over moet hebben. En dat je de tijd moet hebben voor een hond. Als sommige vrienden leuke dingen gaan doen, moet ik naar huis, want tsja, de hond moet ook beweging hebben. Gelukkig vindt mijn moeder het niet erg om zo nu en dan wat beurten te wisselen. 
Hopelijk heb je hier wat aan! Sorry voor mijn lange verhaal.