Geplaatst: 02-08-07 10:58 
Ik had nooit iets met honden, en was echt een kattenmens. Tot ongeveer twee jaar geleden, toen begon ik honden steeds leuker te vinden.Ik ben nog steeds een enorme kattenfan, maar kan nu wel zeggen dat ik honden ongeveer even leuk vind.. Met een hond kun je dingen ondernemen en dat vind ik super.
Ongeveer een half jaar geleden kwam er in het dierenasiel waar ik stage loop, werk en daarnaast ook vrijwillig
een heel angstig hondje binnen, Shandy. Waarschijnlijk een kruising whippet/ stabij, o.i.d.Ik ben veel met haar bezig geweest en uiteindelijk vertrouwde ze mij helemaal en was ze helemaal fan van mij. Als ik weg ging, ook al waren er andere mensen bij, was het janken en gillen.
Ik wilde haar ontzettend graag een tehuis bieden..
Helaas dachten mijn ouders daar anders over. Mijn vader heeft vroeger altijd honden gehad en vindt honden erg leuk. Hij wil alleen geen hond omdat we een kat hebben van 17 jaar, die een gruwelijke hekel aan honden heeft.
Mijn moeder wil geen hond, omdat zij echt totaal géén hondenmens is. Ze vindt een hond lief en leuk, zolang hij maar bij iemand anders woont. Ze vindt honden stinken.
Ik heb gezeurd en gesmeekt en uiteindelijk Shandy zelfs een aantal keer mee naar huis genomen (5 minuutjes in de trein en ongeveer 20 min. lopen). Zij voelde zich hier direct thuis. Ze heeft hier toen zelfs overnacht.
Toen ik voor het eerst met haar binnenkwam, wilde mijn kat haar natuurlijk aanvallen. Echter ging dat uiteindelijk steeds beter, de tweede dag wou ze al niet meer aanvallen en tolereerde ze de aanwezigheid van de hond (maar hij mocht niet dichter bij komen dan ong. 1.5 meter). Ik heb zo het idee dat dit uiteindelijk echt wel goed zou zijn gekomen. Shandy negeerde de kat namelijk gewoon.
Na veel smeken en tranen is het uiteindelijk niet gelukt om mijn ouders (vooral mijn moeder) te overtuigen. Ik wist zeker dat dit hondje geen kans maakte omdat ze niemand vertrouwde, alleen mij.
Wonder boven wonder is ze daarna al wel heel snel geplaatst! En daar ben ik natuurlijk hartstikke blij om.
Een tijdje is het stil geweest rond mij en 'de honden'. Ik hoefde geen hond, ik hoefde alleen Shandy maar.
Echter, ik heb nu vakantiewerk in het asiel, bij de honden.
En ik ben opnieuw gesmolten voor een andere lieverd.. Alweer een teefje, een kruising, waarschijnlijk zit er iets van Mechelse herder en Rottweiler in. Lijkt misschien een moeilijke hond, maar het is de makkelijkste en liefste hond die je je maar voor kunt stellen. En opnieuw heb ik een hond gevonden die helemaal idolaat van mij is en anderen negeert.
Kiwi, zoals ze bij ons genoemd is (vind het zelf meer een Maya/ Mara/ Mila o.i.d.
), is een superhond. Ze luistert goed, kent verschillende commando's, is rustig, springt niet tegen je op, kan probleemloos samen met andere honden, kan gerust loslopen (staat direct naast je als je 'kom hier' roept), negeert katten... En als klap op de vuurpijl heeft ze ook nog eens als voordeel t.o.v. Shandy dat ze mooier is (als kan me dat natuurlijk niet veel schelen 
), minder ruikt, en geen verlatingsangst heeft (dit had Shandy wel heel erg).Ik wil deze hond echt zó ontzettend graag hebben. Mijn ouders kennen mij en weten ook dat ik me 100% inzet voor al mijn dieren en hun er niet me opscheep (bijv. ik heb geen zin om de hond uit te laten, doen jullie dat maar even). Ik heb zelf hamsters, lemmingen en parkieten en nooit hebben ze me één keer moeten zeggen dat ik de dieren eten moest geven of de hokken schoon moest maken. Mijn dieren zijn mij echt alles en alleen het beste is goed genoeg voor ze.
Inmiddels voel ik me echt een klein kind die zeurt om een hond (ik ben 19)..
De redenen waarom mijn moeder geen hond wil:
1) Honden stinken.
2) Ik wil niet vast zitten (nooit zomaar weg kunnen) om een hond.
3)Als jij het huis uit bent zitten wij met die hond.
4) Het kan niet samen met onze kat.
Mijn vader wil dus alleen geen hond om argument nr. 4
Echter, punt nr. 1:
Sommige honden stinken, dat geef ik toe. Maar hoe langer je met honden omgaat, hoe minder je het ruikt. Je raakt er aan gewend. Bovendien stinkt de hond die ik wil niet.
Punt nr.2:
Ik heb genoeg mensen hier in de buurt die volledig achter mij staan en zich al hebben aangeboden als oppas.
Verder kan de hond met mooi weer best een dag in onze (ruime!) tuin verblijven, ons speelhuisje van vroeger (soort schuurtje met mooie glazen wand etc.) die nu dienst doet als rommelhok, kan omgebouwd worden tot 'hondenhok', zodat ze dan ook naar binnen kan als ze dat wil.
Punt nr.3:
Daar weet ik zo even geen antwoord op.. Uiteraard zal ik een dier nooit zomaar laten stikken en altijd een zo goed mogelijke oplossing bedenken.
Punt 4:
Ze hebben zelf gezien dat het met wat tijd best goed kan gaan samen met onze kat.
Ik zit nu dus weer met het feit, ik hoef geen hond, ik hoef alleen déze hond. Ik weet haar exacte leeftijd niet, maar ik gok een jaar of 6. Het is dus geen puppy meer die opgevoed hoeft te worden, en je zit er niet zo lang meer aan vast als een jonge hond (alhoewel ik hoop natuurlijk dat als we haar nemen dat ze nog zo lang mogelijk bij ons blijft!!).
Tips en ervaringen zijn van harte welkom! Ik heb mijn hart in ieder geval even kunnen luchten!
