Pfff wat valt dat zwaar zeg om de hond die je al ruim 13,5 jaar hebt in te laten slapen! Onze labrador leed niet echt veel pijn, maar hij was gewoon op. Hij begon slecht te lopen en was sinds 3 dagen ziek. Bij de dierenarts bleek dat ze waarschijnlijk een tumor zou hebben. Ze had nu nog niet echt veel pijn, maar was duidelijk niet lekker.
Dus toen hebben wij besloten om haar in te laten slapen om te voorkomen dat ze echt pijn zou krijgen.
Onze dierenarts is een net afgestudeerde hele lieve meid en wou aan huis komen omdat onze hond heel bang is van de dierenarts. Wij wilde het haar niet aandoen om daar ingeslapen te worden.
Voor de dierenarts kwam zijn we nog een uurtje met z´n allen bij onze hond geweest. Ik was namelijk uit mijn werk gekomen. De dierenarts kwam in gewone kleding en nam alle tijd en heeft duidelijk uitgelegd wat ze ging doen. Ze kreeg eerst een kalmerende spuit. Hiervan viel ze eigenlijk al met haar kop op mijn schoot in slaap en zo is ze daarna ook rustig ingeslapen. Het leek me heel eng, maar eigenlijk ben ik blij om de manier waarop het gebeurt is. Lekker in haar eigen omgeving met ons erbij.
Na een uurtje is ze opgehaald door het crematorium waar ze dezelfde avond nog samen met een andere hond is gecremeerd. Het leek me heel eng om haar nog in huis te hebben terwijl ze al overleden was, maar uiteindelijk was het juist erg fijn! We hebben haar onder gedekt tot haar kop. Het leek net of ze lekker sliep. En in dat uur heb ik er nog lekker bijgezeten, haar wat geaaid en rustig afscheid genomen.
Ze heeft een enorm fijn leven gehad en alles gedaan wat ze wou! En toch doet het zeer om je hond die ik voor mijn 10e verjaardag heb gekregen na bijna 14 jaar in te laten slapen.