Geplaatst Ik ben hysterisch en kan niet begrijpen dat hij er niet meer is. Ik voel me schuldig en weet niet of ik ooit zonder die gedachten aan hem kan denken.
Als ik buiten was (we wonen op een kleine ranch in Amerika) was hij altijd bij mij samen met onze andere hond Blanca. We letten altijd goed op ze want we wonen wel aan een rustige weg achteraf maar er wordt af en toe wel hard gereden. Als we naar binnen gingen lijnden we de honden altijd aan.
Op 1 of andere manier deze keer niet. Ik voelde me niet lekker en ging op bed liggen en doezelde wat weg. Opeens hoorde ik een auto aankomen die zo te horen heel erg hard reed. Toen hoorde ik een doffe klap maar de auto reed door. Daarna niets meer. Ik rende naar buiten om te kijken of de honden wel vast zaten maar zag alleen Blanca die richting de weg keek. Toen wist ik het. Ik liep naar de weg maar zag hem niet. Ik riep hem, hopend dat hij uit de bosjes zou komen. Ik liep voorzichtig richting de greppel want diep in me wist ik dat hij daar zou liggen. Ik zag zijn zwart/bruine levenloze lichaam liggen en werd echt helemaal hysterisch en rende richting het huis. Mijn man was er niet, ik was alleen met onze twee kinderen. Ik rende snel weer terug, want wat als hij misschien toch nog leefde. Maar nee, hij was waarschijnlijk op slag dood. Ik raapte hem op en droeg hem richting huis en legde hem daar op de grond. De kinderen huilde hartverscheurend, net als ik.
Ik vervloekte altijd de mensen die hun honden altijd los op straat lieten zonder enige toezicht en nu is Grizzly, mijn lieve Grizzly, dood gereden door een auto. Ik kan het niet vatten en hoor steeds die doffe klap. Ik voel me zo verschrikkelijk schuldig en vraag me af of mensen die op deze manier een kind verliezen hetzelfde voelen want erger dan dit kan niemand verdragen.
Ik weet dat ik commentaar zal krijgen van 'Stom van je, had je hem maar moeten aanlijnen' , maar dat maakt niet uit, kom maar op. Uit eer voor mijn hond Grizzly vond ik dat ik hier moest melden.
Lieve Grizzly, rust zacht! Wij zullen je nooit vergeten. Je was ons maatje, je was Blanca's maatje. Ik geloof gewoon nog niet echt dat je er niet meer bent en hoop snel wakker te worden uit een boze droom.
en herinner je Grizzly zoals hij was, de pijn wordt , gelukkig, minder na verloop van tijd, de herinnering aan hem als je maatje moet je bewaren en daar vind je uiteindelijk wel een plekje voor. 
