Geplaatst Ik kreeg haar toen ik vier jaar oud was. Inmiddels ben ik twintig en leefde ze tot vandaag nog steeds.
Ik wist niet beter of ze was er altijd. Zij hoorde bij de familie, het was geen kat maar een begrip. Een 'iets'dat er altijd was. In mijn kinderjaren heeft zij mij veel troost geboden. Als ik verdrietig was, was Shedy er altijd. Hele verhalen hing ik op. Troosten kon ze als de beste.
De afgelopen maanden werd ze echt oud... Ze liep wat moeizamer, sliep de hele dag door en kuchte... Met dat laatste zijn we een paar keer naar de dierenarts geweest. Iedere keer knapte ze weer op van een antibioticakuurtje. Eergisteren gingen we weer naar de dierenarts. Poes had al twee weken niets meer gegeten. De dierenarts schrok van de conditie van onze kat. Ze had moeite met ademhalen. Dit hebben we niet eens in de gaten gehad, het is geleidelijk gegaan. Ze was zó vermagerd dat ze al bezig was om haar eigen spieren te verteren. Er werd een röntgenfoto gemaak. We kregen het ergste nieuws te horen; bij haar luchtpijp zat een tumor... Genezing was niet mogelijk, het zou alleen maar erger worden. Ze heeft nog een oppeppende prik gehad zodat wij een paar dagen de tijd hadden om afscheid te nemen. Maar het ging erg slecht.
Vandaag zou poes haar laatste spuitje krijgen. Ik heb uitgebreid in de tuin afscheid kunnen nemen. Tranen met tuiten heb ik gejankt (en nu nog steeds!). Ze was zó lief! Ik had het idee dat ze door had wat er met haar ging gebeuren. Mijn moeder heeft ook nog afscheid genomen, die wilde niet mee naar de dierenarts. Samen met mijn vader heb ik haar meegenomen. Ik wist van ellende niet waar ik het moest zoeken. Ik kon niet uit mijn woorden komen, maar de dierenarts wist precies wat we wilden...
Ze heeft haar laatste prikje gekregen op mijn schoot. We hebben heerlijk gekroeld en gedaan. Langzaam is ze vredig weggezakt op mijn schoot. Niks geen stress. Het was zo ontzettend fijn dat het op deze manier kon. Ik heb haar écht tot de laatste snik vast kunnen houden. Na een emotioneel afscheid ben ik samen met mn paps naar huis gegaan, zonder Shedy...
Hier een foto, deze is een uur voor haar prikje genomen...
let niet op mijn hoofd, ik was niet echt vrolijk zeg maar
Zo, een heel verhaal geworden. Het is lekker om het even van me af te kunnen schrijven.
