HomeForums » Algemeen » [BB] BeestenBoel

iemand dit ook meegemaakt?

Moderators: Essie73, ynskek, Ladybird, Polly, Muiz, Telpeva, NadjaNadja

Toevoegen aan eigen berichten
     
     
    Anoniem

    iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:02

    hallo allemaal!

    mijn hond wordt waarschijnlijk binnenkort ingeslapen.. (ze is nogal ziek en mag niet nog meeer pijnstillers en we willen neit dat ze pijn heeft..) maar ik ben met haar samen opgegroeit.. en ik kan echt neit zonder haar..
    nu vroeg ik me af of meer mensen dit hebben meegemaakt?
    hoe zijn jullie er mee omgegaan?
    ik kan al neit langer dan een week van haar weg.. laat staan dat ze er helemaal neit meer is..
    hmm zit nu alweer te huilen.. Verdrietig ik kan echt neit zonder haar..

    ik moest het even van me afschrijven..
    ik vroeg me af of er meer mensen zijn die dit meemaken of meegemaakt hebben.. en ik vroeg me af hoe die het gedaan hebben?
    mischien hebben jullie tips om te zorgen dat ik er wat beter tegen kan dat ik van haar gescheiden wordt enzo.. ik kan me aandacht niet meer bij de les op school houden en nu krijgen we binnekort examen enzo.. en ik wil ook nog kunnen slagen.. en ik ben bang dat dat me zo neit gaat lukken.. hoe het nu gaat..
    Zirkonia

    Berichten: 3633
    Geregistreerd: 03-07-06

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:16

    Onze hond, waar ik als kind af aan mee opgegroeid ben had op mijn 13e kanker gekregen. Ben er kapot vangeweest. Waren mt het hele gezin bij het inslapen, het was genoeg geweest voor hem. Dit verdiende hij niet. Alles met dat lieve dier gedaan. Hij ligt hier in de tuin begraven. En als ik eerlijk ben.. Ik denk elke dag nog aan hem. Hij is een hond uit duizende geweest.. We hebben nu wel een andere hond, maar met deze heb ik echt niks. Heel apart. Dus om het kort te vertellen. Je vergeet het niet zomaar.. Gewoon rustig verder gaan met je leven, maar zeker niet vergeten Knipoog
    gebruiker002
    Berichten: 4620
    Geregistreerd: 15-02-02

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:35

    veel mensen kunnen zich niet indenken hoeveel verdriet je hiervan hebt. totdat ze het zelf meemaken. mijn hond is na 16 jaar ook ingeslapen, hij was nog super fit, maar kon van de een op de andere dag niet meer ademen. ben er ook nog heel lang verdrietig om geweest
    twinducklin
    Berichten: 2339
    Geregistreerd: 30-04-02
    Woonplaats: Zuid-limburg

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:45

    Ik heb het al meerdere keren meegemaakt.
    De eerste hond was ik 10 jaar toen die ingeslapen werd, zij was toen ook al 13 jaar oud. Ze was al een keer geopereerd aan kanker maar het was weer terug gekomen. Ben nog mee geweest naar de dierenarts maar omdat ik nog te jong was had de dierenarts me er liever niet bij.
    Tweede hond hebben we moeten laten inslapen toen ik 14 was, zij was toen 15 jaar oud. Vrij plotseling, ze kreeg een hersenbloeding en is dan ook halsoverkop ingeslapen. Ik was op me kamer, en me moeder is het me wel komen vertellen maar ben niet meer wezen kijken, de hond kreeg niks meer mee zover als me moeder dacht.
    De derde hond was pas 2 jaar oud, maar kreeg acute leukemie ( vorm van kanker ). Binnen 2 weken dat ze last kreeg van verschijnselen kon ze niet meer lopen zo zwak was ze, en ook die is daarom ingeslapen.

    Je vergeet het nooit, het is toch iets wat je dagelijks gewend bent om je heen. Maar ik ben altijd opgegegroeid door me ouders dat je een dier niet laat lijden. Zo'n dier is altijd trouw aan je en het minste wat je kunt doen op zo'n moment is niet aan jezelf denken maar aan wat het beste is voor je dier, en ik denk dat als je weet dat je hond zo'n pijn heeft en geen pijnstillers meer mag ( wat natuurlijk niet voor niks is ) en het niet geneesbaar is iedere dag alleen maar verlening is van pijn voor de hond. Veel succes ermee!
    AniiQue
    Berichten: 955
    Geregistreerd: 20-06-06

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:49

    ik weet wat je voelt. ik had ook een hond (*goldenretriever*).. Lady... ik was 1 week oud toen we haar kregen.. heb zelfs nog op haar 'gereden' Lady was niet niet speciaal. ze had een speciale huidziekte. Olifantehuid? wie kent dat..
    vroeger beschermde ze me altijd.
    maar ze werd ouder en ouder.. toen ze 13 was (al oud voor een Golden).. ze heeft op haar 11de een operatie gehad (baarmoeder verwijderd).. was al zwaar.. op haar 12/13de 3 evenwichtstoornissen op het laatst kon ze niet meer opstaan moest ze getild wordn.. hebben we haar in geslapen.. nu immers al een jaar geleden Huilen
    Anoniem

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 22:51

    mijn hond is 2 jaar geleden ook in geslapen, ze was 15 geworden. Het was een bordercollie.
    We kregen haar toen ik 5 jaar was, zij was een pup. Ik was dus 20 toen we haar hebben laten gaan.
    Ze kon niet meer lopen, niet meer eten en je zag dat ze er vrede mee had dat we haar lieten gaan. Ik vond het vreselijk, heb lopen krijsen. We hebben haar naar een crematorium laten brengen en daar lag ze echt super mooi opgebaart! Onder een dekentje en met bloemen en kaarsjes. Ik heb zelf meegeholpen met cremeren. Ik droeg haar zelf samen met die man de oven in. Ik heb nog 1 keer in de over gekeken toen het aan de gang was ( had ik achteraf beter niet kunnen doen maar ben het beeld redelijk kwijt geraat ). Later mochten we niet eens meer kijken. We werder er weer bij geroepen toen het alleennog as was. Ik heb dat zelf uit de oven geveegd en door een malertje gehaald zodat ik zeker wist dat ZIJ de urn in ging en niet een andere hond, heb haar tenslotte ook zelf in de urn gedaan. nu staat ze bij me ouders in de kast met een kaartje erbij ( een rouwkaart van het crematorium ) met een plaatje op de urn gegraveerd met haar geboorte en sterf datum.
    Ik heb er inmiddels vrede mee al kan ik nog steeds wel eens een traantje wegpinken. Maar ben blij dat ik de crematie van begin tot eind heb geveolgd en geholpen, weet ik zeker dat het onze hond is ( ze is ook alleen gecremeerd dus niet met meerdere dieren tegelijk!, je betaald dan veel meer maar als je andre dieren erbij laat cremeren kan het as nog wel eens door elkaar gaan en heb je nooit zuiver alleen jouw dier )
    KimL86
    Berichten: 3690
    Geregistreerd: 03-06-04

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:00

    wij hebben afgelopen jaar onze hond in moeten laten slapen. We hadden hem gekregen toen ik 7 was(hij was toen 6 weken) en hij was net 13 geworden toen we hem in moesten laten slapen. Het scheelde bij mij heel veel dat ik er ergens al op voorbereid was. Ik had al een paar keer eerder gedacht dat het afgelopen was met hem, maar dat was gelukkig toen niet. Op het moment dat wij hem in lieten slapen had hij echt heel erg veel pijn en zou hij de volgende dag niet meer halen, dus we hadden op dat moment geen keus en het was ook de juiste beslissing. Ik heb hem op dat moment nog goed geknuffeld en terwijl ze hem het spuitje gaven heb ik hem constant zitten aaien. Dat vond ik heel erg fijn om gewoon bij hem te blijven tot het eind. Nadat hij ingeslapen was heb ik wat haren van zijn staart afgeknipt en heb ik hem nog een laatste dikke knuffel gegeven. Ik heb nu een grote fotolijst waar ik verschillende fotos van hem in heb zitten en de haartjes van zijn staart en een kaartje wat we van de dierenarts hebben gehad. (zal er morgen wel eens een foto van maken). Dit was wel zon beetje mijn verhaal en ik heb het er nog steeds regelmatig moeilijk mee, maar het blijft een fijn gevoel dat we de juiste beslissing hebben genomen en dat hij maar een korte tijd met pijn heeft rond hoeven lopen en voor de rest een heerlijk leventje heeft gehad waarin hij niks te kort is gekomen. En voor jou alvast heel veel sterkte als het moment daar is.
    Barco

    Berichten: 2609
    Geregistreerd: 14-02-03
    Woonplaats: Harmelen

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:14

    Ik snap heel goed dat je je hond niet kan missen. Tuurlijk, ik heb het met een aantal katten gehad.
    Maar (het klinkt misschien heel hard) het gaat niet om jou, maar om het leven van een dier die niet meer dierwaardig is. Je gunt je hond dat toch ook niet??
    Op dit moment voelt het niet zo, maar je kan echt wel verder zonder je hond. Tuurlijk zal je haar missen en dat is logisch, maar je hebt nog de mogelijkheid om afscheid te nemen.
    Ikzelf heb mijn hond verloren toen ze nog geen twee was door een aanrijding en heb me dus niet kunnen voorbereiden of nog afscheid kunnen nemen.
    Sily

    Berichten: 11491
    Geregistreerd: 08-12-02
    Woonplaats: Delft

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:24

    Ik was 15 toen onze 15 jarige hond ingeslapen werd door mijn moeder.
    Ik was er kapot van, vooral dat mijn moeder het geheel goedbedoeld achter onze rug om had gedaan omdat ze bang was dat we het niet aan konden om er bij te zijn.
    Het is rot, maar we hebben er thuis over gesproken en ze had pijn, en dat verdiend zo'n dier niet, en dat is wat mij er door heen gesleept heeft.

    Als een dier pijn heeft dan help je hem/haar, omdat het dier zelf niet kan beslissen hoe en wat, en zo'n dier geeft zoveel, dat meot je terug geven...en dat doe je soms door inslapen, hoe erg dat ook mag zijn.

    Wat ik heb gedaan (al een paar keer want er zijn meerdere honden en katten geweest) is gewoon praten en huilen, alles eruit gooien en dan bedneken dat het beestje geen pijn meer heeft.

    Sterkte alvast meis, het is een klote iets, maar zoals het gedicht gaat: in al die jaren is zij nog nooit egoistisch geweest Ach gut
    ikke20
    Berichten: 7444
    Geregistreerd: 31-05-06

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:37

    ik heb mijn hond 12 jaar gehad. ik was 7 jaar toen we haar kregen een dag na mijn verjaardag. 1,5 jaar geleden gingen mn ouders op vakantie met mn broertjes en mn zus. ik ging naar mn vriend met de hond een weekje(woont 1,5uur rijden) uiteindelijk kon ze daar niet meer opstaan en kreeg ze een soort epileptische aanval. heb toen mn ouders gebeld dat het niet goed ging en hebben samen besloten dan ik en mn vriend de volgende dag(was toen al laat in de avond) naar huis zouden rijden en mn eigen dierenarts zouden bellen. eenmaal thuis hebben we haarop der eigen bank gelegd en de dierenarts gebeld. na 6 uur kwam hij langs en zag dat het geen zin meer had.ze kon nog maar amper haar kop optilen en lag zwaar te pompen. bij de 1ste spuit voor de helft stopte ze al met ademen. hij heeft de rest nog gegeven maar de 2de spuit was nieteens meer nodig. we hebben haar bij mn pony haar wei begraven(in de tuin van mn opa enoma) daar liggen veel van onze huisdieren. en ga zelfs nu nog elke dag even bij haar langs. mn ouders wouden hierna geen hond meer en hadden een mega schuldgevoel dat ze er niet bijgeweest zijn. mis haar nog elke dag.
    Vientje

    Berichten: 4980
    Geregistreerd: 27-09-04
    Woonplaats: Wildervank

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:39

    Heel pijnlijk is dat hè, als je dierenvriendje niet meer verder kan... Ach gut
    De hond waar ik mee opgegroeid ben hebben we op mijn tiende in moeten slapen vanwege kanker, ik heb toen dagenlang gehuild Verdrietig Dat is volgens mij ook het enige wat je met zo'n situatie kunt, goed afscheid nemen en huilen zo lang als dat nodig is. En studeren nu proberen te zien als een goede afleiding, korte stukjes je er volledig op proberen te concentreren (niet te lang aan 1 stuk, dan dwaal je geheid weg).

    Ik zit nu zo ongeveer in dezelfde situatie, de hond die als "opvolger" van mijn jeugdmaatje kwam is nu 13 (gemiddeld wordt dit ras 8, dus stokoud) gaat de laatste tijd heel duidelijk achteruit. Weer die verdomde kanker... Scheve mond Ik leef dus erg met je mee, heel veel sterkte Ach gut
    Anoniem

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 23-04-07 23:47

    ik, ik ben 16 en onze hond was 13, hij was dement.. en het kon gewoon niet meer, heb lang voor en met hem gevochten, maar het kon gewoon niet meer, ik heb heel erg gehuild bij de DA de mascara zat overal, ik vond het zó moeilijk, hij kreeg ook nog 3 epileptishe (hoe type je dat woord?) aanvallen, in mijn armen, ik zat bij hem op de grond, met zijn hoofd in mijn armen.. toen hij de laatste 2 spuiten kreeg, had ik echt de neiging om mijn hand ervoor te doen, en te zeggen, nee ik kan het niet, ik doe het niet, maar dat was niet eerlijk geweest tegenover hem.. hij is gecremeerd, en de urn staat op mijn kamer bij de urn van mijn poes.. heel veel sterkte! het is zo moeilijk, maar als het niet meer kan, is het het beste om hem te laten gaan Ach gut
    Anoniem

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 07:11

    Sily schreef:
    Ik was 15 toen onze 15 jarige hond ingeslapen werd door mijn moeder.
    Ik was er kapot van, vooral dat mijn moeder het geheel goedbedoeld achter onze rug om had gedaan omdat ze bang was dat we het niet aan konden om er bij te zijn.
    Het is rot, maar we hebben er thuis over gesproken en ze had pijn, en dat verdiend zo'n dier niet, en dat is wat mij er door heen gesleept heeft.

    Als een dier pijn heeft dan help je hem/haar, omdat het dier zelf niet kan beslissen hoe en wat, en zo'n dier geeft zoveel, dat meot je terug geven...en dat doe je soms door inslapen, hoe erg dat ook mag zijn.

    Wat ik heb gedaan (al een paar keer want er zijn meerdere honden en katten geweest) is gewoon praten en huilen, alles eruit gooien en dan bedneken dat het beestje geen pijn meer heeft.

    Sterkte alvast meis, het is een stinkmodder iets, maar zoals het gedicht gaat: in al die jaren is zij nog nooit egoistisch geweest Ach gut

    ze is inderdaad nooit egoistisch geweest.. en dat ga ik zeker ook niet doen! het punt is is dat niemand boven haar staat.. ze is echt alles voor mij.. k heb het er zo moeilijk mee.. ik wist een maand geleden al dat ze artrose had en een keer zou gaan.. toen kon ik het ook al neit aan.. maar nu begint mijn moeder over inslapen.. en ze is nog zo vrolijk Verdrietig Huilen
    Anoniem

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 07:12

    Vientje schreef:
    Heel pijnlijk is dat hè, als je dierenvriendje niet meer verder kan... Ach gut
    De hond waar ik mee opgegroeid ben hebben we op mijn tiende in moeten slapen vanwege kanker, ik heb toen dagenlang gehuild Verdrietig Dat is volgens mij ook het enige wat je met zo'n situatie kunt, goed afscheid nemen en huilen zo lang als dat nodig is. En studeren nu proberen te zien als een goede afleiding, korte stukjes je er volledig op proberen te concentreren (niet te lang aan 1 stuk, dan dwaal je geheid weg).

    Ik zit nu zo ongeveer in dezelfde situatie, de hond die als "opvolger" van mijn jeugdmaatje kwam is nu 13 (gemiddeld wordt dit ras 8, dus stokoud) gaat de laatste tijd heel duidelijk achteruit. Weer die verdomde kanker... Scheve mond Ik leef dus erg met je mee, heel veel sterkte Ach gut

    Ach gut jij ook heel veel sterkte Ach gut Lovers
    Lotje02

    Berichten: 4006
    Geregistreerd: 14-11-05
    Woonplaats: Tilburg

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 08:55

    Wij hebben onze hond 2 jaar geleden moeten laten inslapen. Hij was echt mijn maatje en we deden alles samen. Ik kon me ook niet voorstellen dat ik zonder hem verder kon leven. Maar hij was 16, oud en ziek. Ik wilde hem niet verder pijn laten lijden omdat ik niet zonder hem kon, dus heb ik hem in laten slapen. Ik ben er ook dagenlang slecht aan geweest, alleen maar huilen, nergens zin in, niet eten. Maar ik wist wel dat dit het beste voor hem was, hoe moeilijk het voor mij ook is.

    Ik wens je alvast veel sterkte.
    Renee__

    Berichten: 2980
    Geregistreerd: 19-05-05

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 09:14

    Mijn hondje is nu 8 jaar en heeft een scheur in d'r hoornvlies, maar het word niet beter met die zalf.
    Natuurlijk gaat ze er niet dood aan maar wij hebben Jess sinds ik 6 was.. Dus ik begrijp wat je bedoeld.
    Laura82
    Berichten: 7495
    Geregistreerd: 05-06-06

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 09:32

    Onze hond Boy hadden we sinds ik een jaar of 10 was, dus niet echt mee opgegroeid, maar hij was wel heel speciaal voor me. Het was een hele lompe, slecht opgevoedde hond toen we hem op 4 jarige leeftijd kregen. Hij sleurde bijvoorbeeld mn moeder zo over straat, als je hem losliet kwam ie soms niet meer terug, en hij luisterde echt voor geen meter (dat had ie gewoon nooit geleerd). Toch was het een enorme goedzak, hij paste altijd op mij, als ik moest huilen werd hij ook helemaal sip en ging ie me proberen te troosten. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hij mankeerde regelmatig wat, omdat ie op jonge leeftijd (voordat hij bij ons kwam) veeeeeeel te zwaar was. Zijn heupen waren slecht, hij mistte een stukje bot in zijn knie, dus hij liep regelmatig mank, dus kreeg ook veel pijnstillers (waarmee hij gelukkig helemaal geen pijn had). Opeens wilde hij niet meer eten (hij was inmiddels 14, dus al aardig oud voor een labo Lachen ) wat erg bijzonder was gezien het feit dat ie een verschrikkelijke vreetzak was. Verder leek ie ok, hij leek helemaal niet ziek ofzo. Toch maar even naar de dierenarts die voelde zijn buik en je zag haar gezicht helemaal vertrekken. Toch maar een foto om haar vermoeden te bevestigen (ze had op dat moment nog niets gezegd over wat het was) en toen ik de foto zag wist iok meeten dat het fout was. Zijn buik was 1 grote tumor!! Ze snapte eigenlijk niet dat hij nog zo fit rondliep, maar zei ook dat hij door de pijnstillers waarschijnlijk niet veel voelde. Het was toen donderdag. Ze gaf ons de keus: nog 1 dagje mee naar huis om afscheid te nemen, of nog even aankijken hoe het met hem zou gaan (aangezien hij geen pijn had en nog zo vrolijk was) Met veel pijn hebben we toch ervoor gekozen hem de volgende dag in te laten slapen, anders liepen we ook het risico dat hij in het weekend dood zou gaan, en dat zou waarschijnlijk wel heel pijnlijk worden.

    We hebben altijd gezegd dat we hem geen pijn zouden laten lijden, hoe moeilijk dat voor ons ook zou zijn. Ik zou eigenlijk meegaan als hij een spuitje kreeg, uiteindelijk storte ik in toen we de deur uit wilden lopen met hem. Ik heb besloten om toen thuis te blijven, ik wilde niet dat hij in zijn laatste minuten sip zou worden omdat ik huilde. Ik wilde dat hij als de vrolijke hond zou gaan die hij was. Ik troost me met het idee dat wij hem een goed leven gegeven hebben, en dat we hem geen pijn hebben laten lijden. Nog steeds (zo'n 5 jaar later) heb ik het er wel eens moeilijk mee, maar ik denk vooral aan de goede dingen Lachen
    sunshine

    Berichten: 12072
    Geregistreerd: 08-11-01
    Woonplaats: Reusel

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 10:22

    Ik heb dit meegemaakt ja....
    En ik mis haar nog steeds heel erg!

    We hadden eerst 3 honden, 2 daarvan zijn nu overleden.
    De eerste was van mijn moeder (tuurlijk mis ik dit beestje ook)

    Maar mijn hond, is een jaar daarna ingeslapen.
    Ze was erg ziek, ze had veel pijn, dat zag je gewoon.
    Ze kreeg toen al veel medicijnen en pijnstillers...
    Maar bij de gedachte dat ik haar in moest laten slapen, werd ik al verdrietig.

    Gaby ( zo heette ze) was altijd zo'n lief beest, deed nooit iemand kwaad en kwam altijd bij je als je haar nodig had.
    Ik heb zelf de beslissing moeten maken, het was erg zwaar!
    Op het moment dat ze een " slaapspuitje" kreeg, wilde ik eigenlijk zeggen dat ik het toch nog niet wilde, maar ik wist gewoon dat het beter was.

    Het was echt heel erg moeilijk, ik was 6 jaar toen we haar kregen.
    Ze is uiteindelijk 12 jaar oud geworden......

    Geniet nog van je hond, maak foto's en neem haar ergens mee naartoe (als dat gaat)
    Hoe dan ook, je zult er verdriet van hebben, krop dat zeker niet op!
    Maar bedenk ook dat het het beste is voor je hond...
    Faelivrin

    Berichten: 15454
    Geregistreerd: 03-02-04
    Woonplaats: Rijnsburg

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 10:28

    Jep, ik ook. Een paar jaar geleden, mijn kat die al aardig op leeftijd was. Lachen Kon altijd zo lekker met haar kroelen. En toen mijn vader mij kwam vertellen dat ze moest worden ingeslapen (Ze was al een week weg geweest, verdwenen, en werd terug gevonden met allemaal klitten in haar vacht. Ze was een noorse boskat, dus dan komen er snel klitten en knopen in. De DA heeft haar toen kaal geschoren en was er een miezerig hoopje over. Zo sneu!) omdat ze teveel ziekte's had, brak mijn hart. Ben ook niet mee geweest om haar te laten inslapen, heb de hele avond zitten huilen, en de rest van de week was ik heel afwezig. Nagelbijten / Gniffelen Nu een poos later gaat het beter! Sterkte ermee!
    Sizzy

    Berichten: 27232
    Geregistreerd: 11-09-01
    Woonplaats: Den Haag

    Re: iemand dit ook meegemaakt?

    Link naar dit bericht Geplaatst: 24-04-07 11:49

    -> BB
    HomeForums » Algemeen » [BB] BeestenBoel