Gister ochtend ging mijn moeder weer wandelen met de hond en mijn 3 jarige broertje.
Wij wonen aan een dijk en mijn moeder gaat elke ochtend de polder in waar onze sportieve 6 jarige Kendra lekker kan rennen enzo.
Ze is een kruising tussen een Duitse Herder een een Whippet (windhond) en heeft dus erg veel energie en beweging nodig.
Ze is dol op strokken, zo groot en dik mogelijk, zelfs groter dan zijzelf, die sleept ze zelfs mee naar huis haha.
Vanochtend gooide mijn moeder een stok weg, Kendra erachteraan, en in ene keer begon ze heel hard te piepen van pijn, en ging liggen.
Mijn moeder rende snel haar haar toe en ze deed heel raar, ze hield haar nek gestrekt en had ademnood. Mijn moeder klopte haar flink op de borst en ze kon toen weer beter ademen en weer lopen. Mijn moeder is naar huis gegaan en heeft mij om 11 uur wakkenr gemaakt (moest half 1 pas van huis vertrekken met de scooter naar school). Ze vertelde het mij en wilde straks als ze nog niet had overgegeven (ze vermoedde al dat er iets in haar keel zat en ze kokhalsde telkens) , de dierenarts te bellen.
Ik zag dat Kendra vreemd deed, ze hield haar hoofd/nek/keel heel apart, staart tussen de benen en je mocht haar bijna niet aanraken en ze kwijlde heel erg. Ik zei dat ze gelijk de dierenarts moest bellen en we konden half 4 terecht. Ik vond het echt heel erg eng dat Kendra er zo aan toe was en zij dat ze de andere dierenarts moest bellen.
Die dierenarts zei dat we gelijk konden komen omdat ze vaker met dit soort situaties (stokken) te maken hadden gehad en dat dat gevaarlijk kon zijn.
Mijn moeder ging half 11 met de hond en mijn 3jarige broertje naar de dierenarts.
Ik liep net vanaf mijn kamer naar de trap (wilde naar beneden om naar school te gaan) , toen mijn moeder mijn huilend riep. Halverwege de trap riep ze nog een keer; ' Mel, Kendra moet afgemaakt worden!' Mijn moeder was helemaal overstuur. Die hond betekend super veel voor mijn moeder!
Ik schrok me rot, begon te huilen en ze vertelde wat ze zeiden bij de dierenarts.
Ze zagen meteen dat het niet goed was met Kendra. Er zat een stukje stok dwaars in haar luchtpijp. Ze kon niet slikken,eten of drinken en ze kon haar hoofd/nek maar in 1 bepaalde positie houden. Ze kwijlde ook heel erg omdat ze niet kon slikken/
Ze zou waarschijnlijk naar een kliniek in Lienden moeten. De dierenarts had met een man van die kliniek gebeld en hij zij omdat de luchtpijp al dik en hard was, was kans op herstel zeker geen 100% . Daaraan weten ze dat de luchtpijp al erg beschadigd is en ze ook inwendig bloed.
Helemaal beter zou ze nooit meer worden. Het zou een lange lijdensweg zijn, 100derden, waarschijnlijk 1000enden euros en ze zou nooit meer helemaal beter worden. En ook bij dit orgaan, de luchtpijp kon hij 100% zeker zeggen dat ze als ze geopereerd is zeker een aantal abcessen zou krijgen daar bij haar luchtpijp en hij adviseerde haar in te laten slapen. Elke dag dat ze niet kon eten en drinken zou ze zwakker worden. Mijn moeder wilde het haar niet aan doen. Als ze zeker wist dat kendra weer beter zou worden had ze haar zeker laten behandelen. Maar zoon lijdensweg en ook na de operatie meerder operaties voor de abcessen , een stoma , altijd spreciaal voer, wilde mijn moeder haar niet aan doen.
Eigenlijk had mijn moeder afgesproken half 6 terug te komen om haar in te laten slapen (na half 6 kan niet meer ivm spreekuur) , maar we hebben besloten omdat ze zo'n pijn had, haar eerder in te laten slapen. Half twee waren we met zijn alle (mijn vader kwam gelijk uit zijn werk toen mijn moeder belde, mijn moeder , ik en mijn 3 jarige broertje - die het niet snapte - ) naar de dierenarts gegaan.
Ze kreeg eerst een spuitje dat ze zou gaan slapen, dat duurde ongeveer een kwartier, en dat was in een speciale ruimte. We zaten daar met zijn 4en en kendra sliep in op de schoot van mijn moeder
(mijn moeder zat bij haar op de grond) . en toen ze eenmaal sliep zijn mijn broertje en ik naar de wachtkamer gegaan omdat het kon zijn dat ze stuiptrekkingen zou krijgen. Maar daar had kendra geen last van, mijn moeder merkte niet eens dat ze haar laatste adem uitblies.. Ze is vredig ingeslapen...
Tegen mijn broertje zeiden we dat ze erg ziek was, en ze ging slapen en niet meer naar huis kwam.
Snappen deed hij het niet maar hij zag dat we erg verdrietig waren.
Echt raar dat zo'n sterke jonge levenslustige hond die nooit iets heeft gehad, door een stomme stok binnen een paar uur dood is!
Ik mis haar vreselijk, ze was onze hond,ze hoorde bij ons gezin!
Ik begrijp het nog steeds niet, dat het in een paar uur zo gebeurd kan zijn...
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest even het verhaal van me af schrijven. Ik hoop
dat ik het nu ook beter kan begrijpen en verwerken..
Ik probeer vandaag nog fotos te plaatsen van deze geweldige hond die altijd een plaats in mijn hart houdt!
xxMellaniexx KENDRA 22.10.2000 - 12.03.2007 Love You