Maar daar kwam helaas een einde aan. Hij was echt op, hij kon niet meer lopen enkelt nog maar liggen. We hebben hem nog een tijd op de been kunnen houden met medicijnen maar op een dag in mijn vakantie wou hij niet meer eten en drinken. Ik wist dat het klaar was maar wou het echt niet.Maar je kan een beest niet laten lijden.
Hij is toen in zijn mandje bij mij op schoot in geslapen,heel rustig. Zelfs de dierenarts heeft staan huilen, hij zei ' ik heb het niet kunnen winnen'
Het is nu 3 maanden geleden en nu komt het er pas uit. Ik mis mijn kleine jack zo erg , wil hem weer vast houden , knuffelen, zijn 'eigen' luchtje ruiken, alles met hem doen maar het kan niet meer.
Ik zat net mijn profiel te veranderen en zag daar ook een foto van hem en kan nu niet meer stoppen met huilen.
Ik heb 3 maanden zonder te huilen aan hem gedacht en begon me al af te vragen of ik hem niet miste of zo, dat ik niet normaal was. Maar ben bang dat het nu pas begint.Ik heb nu nog 2 honden maar ze zijn geen jack. Ik kan met geen 1 van hun zo knuffelen als met jack en het zijn ook wel mijn kinderen maar niet zo als het jack het was, hij was alles voor mij.
We hebben hem laten cremeren en mijn vriend en ik hebben allebei een hangertje met wat as van hem erin.En de rest in een urn. Heb wel al vanaf 'de '' dag zijn halsband in mijn tas .
Ik hoop dat het snel slijt want vind het erg moeilijk.
Sorry voor dit verhaal maar ben alleen thuis en moest het echt even kwijt.
