Geplaatst Tot 2 jaar geleden (6-12-2004) heb ik in mijn leven altijd een hond gehad, en ik beschouw mezelf dan ook als een echt hondenmens. Op 6 december 2004 moesten we na een lang leven van bijna 14 jaar onze boevier Beau laten inslapen, anderhalf jaar na zijn broertje Sam
. Mijn man, dierenliefhebber in hart en nieren, en ik hadden er heel erg veel verdriet van, want de dieren zijn onze kinderen.... mijn man kondigde toen aan: ik wil nooit meer een hond. Die kwam er ook niet. Wel werd ons gezin in januari 2005 verrijkt met een prachtige Ragdollkater Macho. Omdat Macho het toch maar wat alleentjes vond hebben we afgelopen zomer in juli een mooie Burmees Justin (roepnaam: Justy) als broertje aan het huishouden toegevoegd. Beide katerts kunnen geweldig goed met elkaar opschieten, spelen veel en liggen de hele nacht bij ons te maffen (justy onder de dekens, Macho op mijn hoofdkussen).
Ons gezin bestaat verder uit mijn friese merrie Nynke, en we verwachten in april met Gods wil een kleine friese spruit die ook bij ons blijft. Nynke staat op een pensionstalling 10 km van huis, waar haar baby ook zal opgroeien.
Ik hou verschrikkelijk veel van Macho, Justy, Nynke en natuurlijk van mijn man, en straks uiteraard ook van het veulentje wat in april geboren wordt. Maar ik mis enorm een hond in mijn leven. Ik weet als ik heel eerlijk ben niet zeker of dat ook een beetje komt omdat we geen kinderen hebben verder, maar soms ben ik gewoon zo jaloers op mensen die lekker buiten met een hond bezig zijn..... Mijn man heeft destijds gezegd 'ik wil geen hond meer' en dat begrijp ik best, maar het knaagt toch heel erg... Ik weet dat als ik het echt, echt , echt zou willen het wel mag van hem
. Maar ik ga met het leven van een dier nooit over een nacht ijs, want onze dieren blijven van begin tot eind bij ons, dus het is geen kwestie van 'we proberen het wel en als het niet gaat herplaatsen we wel'. Zo zit ik niet in elkaar. ik ben nu al ongeveer een jaar aan het denken of ik wel of geen pup moet vragen.....Onze thuissituatie is wel een beetje gewijzigd sinds we de twee bouviers hadden, en dat maakt me onzeker en twijfelen. Daarom zou ik jullie meningen op prijs stellen. Hou hierbij alsjeblieft wel rekening met het feit dat ik echt alles voor mijn dieren over heb....inclusief er niet aan beginnen als ik niet voldoende te bieden heb....
Ik ben zelf 38, mijn man 56, we hebben geen kinderen en werken beiden.
Onze thuissituatie is verder als volgt:
Mijn man werkt 3 dagen buitenshuis en doet verder het huishouden (ja ik bof
)Ik werk 5 dagen buitenshuis en daarnaast 2 avonden (dat laatste om mijn paard(en) te bekostigen). De afstand woon-werk is 18 kilometer, dus tussendoor naar huis om uit te laten is niet mogelijk.
Op drie dagen in de week zijn we beiden niet thuis gedurende de werk-dag.
Op twee dagen ben ik zelf niet eerder dan half 9 thuis, maar mijn man is er dan al wel eerder (ropnd 4 uur). Ik heb de mogelijkheid een dag in de week thuis te werken als ik wil, of eventueel twee middagen.
We wonen in een vrijstaand huis met een riante tuin (400 m2) ronmdom voorzien van schuttingen aan 3 kanten en water aan de 4e kant. We beschikken uiteraard over voldoende financiele middelen om de zorg voor een hond te kunnen bekostigen, inclusief dierenarts e.d.
Mijn man zal, als (als als) hij al akkoord zou gaan met de aanschaf van een pup, verwachten dat hij zo min mogelijk zorgtaken op zich hoeft te nemen. Hij heeft rugklachten en ik zie hem ook niet 1,2,3 achter een pup aanrennen
Wat ik een hond te bieden heb:
een liefdevol huis, met warmte, aandacht en de allerbeste zorg
twee schatten van katers en een grote tuin waar hij in mag ravotten en spelen
hij mag aangelijnd mee naar stal
in het weekend lekker lang wandelen rondom waar we wonen (in de betuwe)
Onderweg van thuis naar werk bevind zich een hondencreche waar hij eventueel een of twee dagen heen zou kunnen op de dag.
Een bank en groot bed om op te slapen (bij ons slaapt alles gewoon lekker hygienisch in en op bed)
Wat ik niet kan bieden:
een baasje wat fulltime thuis is
door de weeks zullen de wandelingen niet langer zijn dan 20 minuten ofzo, zeker 's ochtends, dan is het altijd spitsuur (vandaar dat ik aan de hondencreche dacht)
Denken jullie dat een hond een goed leven bij mij kan hebben en gelukkig zou zijn?
Zoals ik het voor me zie zou de hond op maandag en donderdag naar de creche gaan op maandag haal ik hem op en gaat ie mee naar stal, op donderdag moet mijn man hem halen)
dinsdag zou ik dan thuis werken en pas savonds weg gaan voor mijn andere baan
woensdag en vrijdag is mijn man thuis
Eventueel zou hij ook een (of meer) dagen op de dag gewoon buiten mogen blijven in de tuin icm een buitenverblijf.
Wil je je mening ook onderbouwen?
Vast bedankt voor het lezen en reageren en sorry voor het lange verhaal!
