Geplaatst Ze zijn bij 1 of 2 asiels geweest, maar als er al een Dalmatiër zat was het niet 'liefde op het eerste gezicht'. En snel omdat Falco pas een week dood is... Ik ben eigenlijk nier anders gewend, van de honden die ik bewust meegemaakt heb heeft eigenlijk alleen Falco lang op zich laten wachten, omdat we die tegen kwamen toen hij pas 4 weken was. Het is gewoon leeg zonder hond, of zonder kat. Wilt echt niet zeggen dat Falco vergeven en vergeten is, absoluut niet.
Maar goed.
Harley is een Dalmatiër reu van 4,5 maanden oud. Geënt, gechipt, gehoortest afgenomen, etc. Toen we hem in de ren troffen met 4 andere 'pups' was het één en al stuiterbal. Veel aandacht vragen, constant happen (speelsheid), etc. Echt een goedzak, de 2 teckels in zijn ren hebben zijn neus opengehaald (allemaal bijtwondjes), hij deed niks. Een labradorpup deed een poging om hem te castreren en heeft flink in z'n poot gebeten: niks. Eerst nog even bij de pups wezen kijken, maar pap en mam waren eigenlijk al verkocht. We hebben hem uit de ren gehaald en zodra hij daaruit was werd het ineens een bang hondje. Staart tussen de poten, niet willen lopen... Met veel snoepjes beweging erin gekregen. Ondanks dat ie wat bangig was toch besloten hem mee te nemen.
In de auto werd het meteen de pup zoals ie in de ren zat: fier rechtop met een blik van 'kom op, we gaan!'. Maar dat veranderde al snel... Meneer had al buikpijn voor we vertrokken, hij at flink veel gras. En idd, we waren goed een kwartier op weg, hij begint te kokhalzen en er kwam een berg brok met gras uit. Gestopt, jas uitgeklopt
en in de achterbak gegooid en verder. Saillant detail: het is een leenauto omdat pap z'n auto bij de garage staat. Half uurtje later de 2e portie met een automatje op kunnen vangen. Het was ook weer echt het prototype vent: hij zakte steeds verder in en maar zielig kijken... 
Verder zonder ongelukjes thuisgekomen.Eerst even gelopen, hij werd ineens na de eerste bange pasjes erg actief. Ging best aardig. Toen naar binnen, was ook eng aangezien hij in een buitenren zat. Kat was ook bijzonder eng... Half uurtje later weer mee naar buiten genomen, zat meteen een hele hoop meer beweging in. Auto's, waar hij in het begin erg bang voor was, maakte ook niet meer uit, hij schok alleen nog even van een bus die dicht langs kwam. Het happen is helemaal over.
Conclusie: beetje schichtig hondje dat eigenlijk helemaal niks kent, maar erg pienter en ik denk dat als ie je vertrouwt, je er echt een vriendje voor het leven aan hebt.
Genoeg gekletst... Foto's. Meeste zijn een beetje blauwig vanwege het licht... Heb ze niet bewerkt. Ik moet zaterdag gaan hond-sitten, wellicht maak ik dan nog nieuwe foto's.
De foto waar mijn ouders eigenlijk al verliefd op werden:
Gisteren mam aan de lijn gehad.
Ze vinden hem in elk geval elke ochtend languit op de bank.
