Geplaatst Falco hebben we in 1995 bij zijn fokker opgehaald. Hele aardige mensen en Falco stal direct ons hart. Ik zat in groep 8, 11 jaar, en kreeg een dagje vrij om mee te gaan, als ik dat maar niet tegen de rest van de klas zei
En nu bijna 12 jaar later... Veel plezier gehad met Falco, samen opgegroeid, schat van een hond... Toen hij wat jonger was kon ik hele dagen in de wei of in de tuin met mijn hoofd op zijn lijf liggen lezen, heerlijk. Een dag na mij geboren, alleen wel 11 jaar later.
Vorige zomer hebben we al een paar keer gedacht dat ie het gehad had, maar Falco knokte door. Iedere keer als hij weg leek te kwijnen knapte hij weer op. Dat daar af en toe ventilators voor in zijn hok moesten staan... Ach. En deze zomer ging het mis. We kwamen terug van vakantie, 23 juli. De week erop is mijn jongste broertje met hem naar een meertje gewandeld, op zijn huidige tempo een uur heen en terug. Daar aangekomen is hij in elkaar gezakt, mijn vader heeft hem met de kruiwagen moeten halen. De afgelopen 3 maanden heeft hij medicatie gekregen, hij bleef stabiel. Niet slechter, maar ook zeker niet beter. En dit weekend hebben mijn ouders de knoop doorgehakt.
Falco heeft net geen 12 mogen worden. Voor een Sint Bernard is dat een hele memorabele leeftijd. En hij was ziek... En toch doet het gewoon pijn. Waarschijnlijk komt er binnenkort een nieuwe hond, mijn ouders gaan dit weekend al kijken geloof ik. Maar Falco zal hij of zij nooit kunnen vervangen...
Falco, het ga je goed...
Die foto's zijn erg mooi geworden Sylvia...
