Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-06 11:13

Wanneer, de moeilijkste beslissing..

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-06 11:13

Mijn lieve hond Axams, al meer dan 13 jaar mijn trouwe maatje, had vorige week een plek op zijn rug waar hij steeds zat te likken. We konden niks ontdekken en omdat hij maar bezig bleef, toch maar even naar de dierenarts. Op dierendag. En dan kon er ook meteen even gekeken worden naar die 2 kleine wondjes bij zijn kont. Even snel, voor iets onschuldigs denk je dan.

Die plek op zijn rug bleek na heel veel kammen, pluizen en zoeken, toch door vlooien te komen. Iig, 1 vlo gevonden. Behandeld en zou snel over zijn.

Maar die wondjes bij zijn kont, bleken kwaadaardige gezwelletjes te zijn. Ze schrok er zelf van toen ze het zei en het voelde als een stomp in mijn maag. Hij is nog 100% reu en castreren zou in iedergeval de groei kunnen stoppen, dat de kans op verdere uitzaaiingen minder wordt. Maar daar gaat het niet mee weg, de kans is alleen kleiner dat het erger wordt. Maar volledige narcose, castreren.. nee dat wil ik hem absoluut niet aan doen.

Uit de verdere controle kregen we alleen maar nieuws te horen wat we wel wisten, maar het werd er nog even extra bij bevestigd. Ja, hij heeft staar en ziet het op een afstand allemaal niet meer zo scherp, maar hij lijkt er zelf geen last van te hebben. En zijn achterpoot die nooit goed volgroeid is, en hij dus niet beter weet, ja, die is nog steeds niet volgroeid.
Vorige keer was de dierenarts zo positief over hem, kon amper geloven dat hij al 13 is en vol goede moed verliet ik het gebouw, maar deze keer.. Hoh, ik was zo kwaad op haar, alles en iedereen. Hij mag geen pijn hebben!

Hij kreeg een middel ingespoten en een prednisolon kuur voor 2 weken. Donderdag en vrijdag leek het goed te gaan. Zaterdag ochtend heeft hij mij vreselijk laten schrikken, hij kwam met zijn staart naar beneden met veel moeite zijn mand uit en het was een zielig hoopje hond. Verschrikkelijk om te zien en ik werd opgehaald dus moest hem zo achterlaten. Gelukkig werd ik 's avonds weer enthousiast door hem opgewacht en was hij weer vol energie.

Maar de plek op zijn rug geneest niet echt zoals verwacht.
En de bultjes bij zijn kont zijn opgezwollen en ziet er ook niet beter uit.

Altijd gezegt, hij mag geen pijn hebben omdat ik hem niet kan missen, en als het nodig is, dan krijgt hij dat laatste spuitje. Maar waar ligt die grens.
Hij is nog zo vol energie, wil nog zo graag mee, is zo enthousiast..
En het andere moment zie je dat hij pijn heeft.
Over een paar dagen is de kuur afgelopen en de vraag is hoe het dan gaat.

Ik ben zo bang, zó bang voor dat moment..
En het komt zo dichtbij Huilen

**Geplaatst**: 11-10-06 11:17

Re: Wanneer, de moeilijkste beslissing..

Geplaatst: 11-10-06 11:17

Het is nooit leuk een dier te zien aftakelen...zolang de goede dagen de kwade dagen overheersen, mag ook een ouder dier wat minder in zijn vel zitten. En zolang de wat mindere dagen met een pijnstiller te vergemakkelijken zijn kun je dat ook nog overwegen. De angst en de wetenschap dat je ze ooit gaat verliezen zit er altijd, ongeacht de leeftijd.
Geniet van hem nu hij nog bij je is.

**Geplaatst**: 11-10-06 11:21

Re: Wanneer, de moeilijkste beslissing..

Geplaatst: 11-10-06 11:21

He lieverd... Ach gut

. Ik vind gewoon echt zo rot voor je,en weet gewoon even echt niks te zeggen. Je weet me altijd te vinden he.. Verdrietig

.

**Geplaatst**: 11-10-06 11:42

Re: Wanneer, de moeilijkste beslissing..

Geplaatst: 11-10-06 11:42

Moeilijk he? Ik heb 2 jaar geleden hetzelfde meegemaakt. Mijn hond, was 16 jaar mijn maatje, maar begon echt oud te worden. Hij had staar, hoorde niet meer goed, was heel stijf, als hij had gelegen kon hij niet meer opstaan en viel steeds om, begon binnen te plassen, liep vaak alleen maar in rondjes en 's nachts zat hij de hele nacht te janken. Hij had geen pijn volgens de dierenarts maar hij was gewoon 'op'
En ook wij wisten dat het moment ging komen dat we hem een spuitje moesten geven, maar we bleven het moment uitstellen. Hij had tenslotte geen pijn....Maar het was niet om aan te zien, en hij was ook niet meer gelukkig. Maar omdat wij al met 3 man begonnen te janken als het onderwerp dierenarts ter sprake kwam, werd het moment steeds uitgesteld.
Toen heeft mijn vader op een dag de knoop doorgehakt en de dierenarts gebeld, verhaal uitgelegd en die zei 'kom dan maar meteen, dat is het best voor de hond' En dat heeft hij toen gedaan. Onze hond wist van niks en liep vrolijk naar binnen en is toen rustig in de armen van mijn vader ingeslapen. En toen wij thuiskwamen hebben we met z'n allen gehuild. Aan de ene kant baal ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, maar aan de andere kant is het beter zo. Het zou voor de hond ook niet fijn zijn geweest als wij huilend om hem heen hadden gestaan.

Ik kan niet meer doen dan je heel veel sterkte wensen!