Geplaatst Een asielhond is een hond die wacht
op iemand die de pijn verzacht.
Een asielhond is een hond die treurt
omdat hij niet begrijpt wat er gebeurd.
Een asielhond is een hond die hoopt
dat hij ooit weer een lief woord hoort.
Een asielhond is een hond die blaft
omdat hij vecht tegen de onmacht.
Een asielhond is een hond die slaapt
omdat hij alleen dan al zijn zorgen achter zich laat.
Een asielhond is een hond die kijkt
naar wat er achter die tralies zo mooi lijkt.
Een asielhond is een hond die niet alleen wil zijn
want die eenzaamheid doet pijn.
Een asielhond is een hond die jankt
omdat hij weer naar een vriend verlangt.
Een asielhond is een hond die alles wil geven
voor een nieuw, fijn, aangenaam leven.
Een asielhond is een hond die lijdt
omdat zijn baas niet meer voor hem verschijnt.
een asielhond is een VRIEND;
een VRIEND die dit niet verdient !!!
Hopelijk zet dit broodfokkers aan het denken...
Ik herinner me niets van de plaats waar ik geboren ben. Het was er duf en donker,
en we kwamen nooit in contact met mensen. Ik herinner me nog wel mijn moeder en haar
zachte pels, maar ze was zo dikwijls ziek en ze was heel mager. Ze had bijna geen melk
voor mij en al mijn broertjes en zusjes. Ik herinner me dat vele van hen stierven, en ik miste hen zo.
De dag dat ik van mijn moeder werd weggehaald herinner ik me nog als de dag van gisteren.
Ik was zo triestig en bang, mijn melktandjes waren nog maar pas doorgekomen. Ik had feitelijk
nog bij mijn mammie moeten blijven, maar ze was zo ziek. Bovendien bleven de mensen zeggen
dat ze geld nodig hadden en dat ze de vuiligheid die mijn zusje en ik maakten beu waren.
Dus werden we gekooid en werden we naar een vreemde plaats gebracht. Enkel wij beiden.
We kropen dicht tegen elkaar en we waren bang. Er was niemand om ons te knuffelen of te aaien.
Zo veel te zien, en zo veel geluiden, zo veel geuren! We werden naar een winkel gebracht met
heel veel verschillende dieren! Sommigen kwaakten!... Sommigen miauwden!...
Sommigen piepten!...
Mijn zuster en ik werden in een klein kooitje gesmeten. Ik kon er andere puppies horen. Ik zag
mensen naar me kijken. Ik hield wel van kleine mensjes, die leken wel lief en leuk. Ze wilden zelfs
spelen!
De ganse dag bleven we in die kleine kooi. Soms kwamen er nare mensen die op het glas
klopten en ons bang maakten. Af en toe werden we uit de kooi gehaald om vastgehouden te
worden door de mensen of gewoon om ons te bekijken. Sommigen waren lief, weer andere
deden ons pijn. Dikwijls zeiden ze Ooooh.. ze zijn zoooo schattig! Ik wil er eentje!. Maar nooit
gingen we met iemand mee.
Mijn zusje stierf vorige nacht, toen het donker was in de winkel. Ik legde mijn hoofdje op haar
zachte vacht en voelde het leven uit haar magere lijfje verdwijnen. Ik had hen horen zeggen dat
ze ziek was en dat ik nu voor een spotprijsje zou verkocht worden, zodat ik de winkel snel zou
verlaten. Toen het levensloze lichaampje van mijn zusje uit de kooi werd gehaald om weggegooid
te worden, was mijn zacht gehuil het enige teken van droefheid.
Vandaag kwam er familie die mij kocht! Wat een zalige dag! Ze waren een lieve familie, ze wilden
me zo graag, echt waar! Ze kochten me een etensbak en eten en het kleine meisje hield me zo
liefhebbend in haar armen. Ik hield zoveel van haar! De man en de vrouw zeiden dat ik een lieve,
brave puppy ben!
Ik werd Angel gedoopt. Ik hield ervan om mijn nieuwe mensen likjes te geven.
De familie zorgde goed voor mij, ze waren zo lief en aardig en zacht. Ze leerden me het verschil
tussen wat goed was en wat verkeerd was. Ze gaven me goed te eten en heel veel liefde!
Het enige wat ik wou was om deze mensen te plezieren. Ik hield van het het kleine meisje en
genoot ervan om met haar te spelen en rond te lopen.
Vandaag ging ik naar de dokter. Het was een vreemde plek en ik was bang. Ik kreeg een paar
spuitjes, maar mijn beste vriend, het kleine meisje, hield me teder vast en zei dat alles in orde was.
Ik was zo kalm. De dierenarts moet trieste woorden gezegd hebben, want mijn geliefde familie
keek heel triest. Ik hoorde moeilijke woorden zoals heupdysplasie en iets over mijn hart. Verder
verstond ik nog flarden zoals broodfokkers en ongeteste ouders. Ik weet niet wat dat allemaal
betekent, maar het deed me pijn om mijn familie zo triest te zien.
Maar ze hielden nog steeds van mij en ik hou ook zo veel van hen!
Ik ben nu zes maanden oud. Terwijl de meeste pups sterk en robuust zijn en wilde spelletjes
spelen, doet elke beweging me geweldig pijn. De pijn gaat nooit weg. Het doet pijn om te lopen
en te spelen met mijn kleine lieve meisje. Het is ook moeilijk om te adem halen. Ik blijf mijn
best doen om een sterke puppy te zijn, zoals ik feitelijk zou moeten zijn, maar het is zo
moeilijk. Het breekt mijn hart om mijn vriendinnetje zo triest te zien. Soms spreken de
vrouw en de man over het is misschien tijd nu.
Ik ga regelmatig naar de dierenarts, maar er is nooit goed nieuws. Ze spreken steeds over
aangeboren problemen. Ik wil enkel maar de warme zon voelen, spelen, lopen en flodderen met
mijn familie.
De vorige nacht was de pijn het ergst. Pijn was nu een vaste gezel in mijn leven, het doet nu zelfs
pijn om recht te staan en te gaan drinken. Ik tracht recht te geraken, maar kan enkel zachtjes huilen
van de pijn. Ik word voor de laatste keer in de auto gezet. Iedereen is zo triest en ik weet niet waarom.
Ben ik stout geweest? Ik tracht altijd lief en braaf te zijn, wat kan ik toch verkeerd gedaan hebben?
Oh, als die vervelende pijn maar zou weggaan. Als ik de tranen van mijn vriendinnetje maar kon
drogen. Ik tracht me te strekken om haar hand te likken, maar ik kom niet verder dan een kreet
van pijn.
De tafel van de dierenarts is koud. Ik ben zo bang. De mensen aaien en strelen me, ze huilen in
mijn zachte vacht. Ik kan hun liefde en hun verdriet voelen.
Ik slaag er in om zachtjes hun handen te likken. Zelf de dierenarts lijkt niet zo angstaanjagend
meer. Hij is lief en voel mijn pijn verzachten. De kleine meid houd me zacht vast en ik bedank
voor al de liefde die ze mij gegeven heeft. Ik voel een zachte prik in mijn voorpoot. De pijn begint
te verdwijnen, ik krijg een vredig gevoel. Ik kan haar nu zelfs zachtjes likjes geven.
Ik kom in een droomwereld terecht, ik zie mijn moeder, mijn broertjes en mijn zusje in een verre
groene wereld. Ze vertellen me dat daar geen pijn is, alleen vreugde en blijheid. Ik neem afscheid
van de familie, op de enige manier die ik ken, door zachtjes met mijn staart te kwispelen en door
met mijn neus te snuffelen. Ik had gehoopt om heel veel dagen met hen door te brengen, maar het
heeft niet mogen zijn. Ik hoorde de dierenarts nog zeggen: Puppies die in een dierenwinkel verkocht
worden zijn meestal afkomstig van broodfokkers en puppyfabrieken en niet van bekwame fokkers.
De pijn is nu verdwenen, maar ik weet dat het nog jaren zal duren eer ik mijn geliefde familie terug
zal zien..... Als de dingen maar anders hadden kunnen zijn.
Dit verhaal mag elders gepubliceerd of herdrukt worden in de hoop dat het fokkers zal
stoppen om geldgewin na te streven in plaats van aan het welzijn van de dieren te denken
nog een verhaal
ik vind hem zo goed dat ik besloten heb om hem over te typen om met jullie te delen. ( heb helaas geen scan )en ik heb het verhaal aan 2 collegas laten lezen en zij zaten allebij met tranen in hun ogen....
het verhaal kwam deze week bij mij in de brievenbus in het blad Zodiak van de nederlandse stichting voor hulp aan dieren waar ik lid van ben. mijn collega was het verhaal al een keertje tegen gekomen op internet dus misschien dat iemand dit verhaal al kent... met dank aan Paul Boudewijns ( schrijver denk ik )
Hoe kon je.....
toen ik nog een pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. je noemde mij je "kind".
en - ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen werd ik je beste vriend. als ik stout was schudde je met je vinger naar me en vroeg je me... hoe kon je...? maar even later rolde je me op mijn rug om mijn buikje te kriebelen. ik weet nog dat ik snachts met mijn neus tegen je aan naar je diepste geheimen en dromen luisterde. we maakten lange wandelingen, renden door het park, maakten ritjes in de auto en stopten om een ijsje te kopen. ( ik kreeg alleen het hoorntje, ijs was slecht voor honden vond je )
ik deed lange dutjes in de zonen wachtte tot je aan het eind van de dag thuis kwam. en ik kon me geen beter leven voorstellen.
Geleidelijk aan ging je meer tijd aan je werk en carriere besteden en ook aan het zoeken van en meselijke partner.ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op de kop als je eens een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. toen werd je verliefd op een vrouw die geen hondenmens was. toch verwelkomde ik haar in ons huishouden en probeerde ik haar genegenheid te geven. ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
toen de menselijke babys kwamen, deelde ik in je opwinding. ik was gefascineerd door hun roze huidje, hun geur en werd hun vriend toen ze opgroeiden. ze hingen aan mijn vacht, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven kusjes op mijn neus. ik hield van ze en van hun aanraking ( jouw aanrakingen waren nog zo zeldzaam ) en ik zou ze met mijn leven hebben verdedigd als dat nodig was geweest. stiekum in bed luisterde ik naar hun kinderzorgen en geheime dromen en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.
er was een tijd dat je een foto van mij in je portofeuille had en trots verhalen over mij vertelde. helaas, dat ging voorbij. van jouw hond werd ik slechts een hond en iedere euro die je aan me besteede werd er een teveel. toen je een carrierekans kreeg in een andere stad verhuisden jij en je gezin naar een appartement waar geen honden waren toegestaan. je had de juiste beslissing genomen voor je gezin, maar vergat dat ik ooit je enige gezinslid was.
in het dierenasiel rook het naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. je vulde de paparassen in en zei: ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden. zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan. zij kende de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd zelfs een met 'papieren'. je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband losmaken terwijl hij riep, nee papa nee laat haar hier niet achter!. en ik maakte mij zorgen om hem en over wat je hem had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde, verantwoordelijkheid en respect voor alle leven.....
je gaf een afsccheidsklopje op mijn hoofd, vermeed me aan te kijekn en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. je moest nog een deadline halen. en ik nu ook. na je vertrek zeiden die twee ardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou gaan verhuizen en je geen poging had gedaan een goed thuis voor me te vinden. ze schudden hun hoofden en zeiden... hoe kon je....
in het asiel krijgen alle dieren zoveel aandacht als mogelijk is. ze voeren ons natuurlijk. maar al dagen heb ik geen trek meer. in het begin rende ik iedere keer als iemand langs kwam naar het hek hopende dat jij het was. dat je van gedachten veranderd was. dat dit alles slechts een nare droom was. of ik hoopte dat iemand mij zou redden, medelijden met me had. toen ik bemerkte dat ik niet op kon tegen de gekke fratsen vandie aandachtvragende puppies, trok ik me terug in de verste hoek van mijn kennel en wachten stilletjes af.
ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag. ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl er een traan op haar wang gleed. omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. de last die zij moet torsen is zwaar. dat weet ik, zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. ik likte haar hand op dezelfde manier zoals ik dat bij jou deed.,...vroeger...zoveel jaren geleden. toen ik de steek voelde en de koele vloeistof zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde... hoe kon je...
misschien begreep ze hondentaal want ze zei "het spijt me zo" ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was te zorgen dat ik naar een betere wereld ging. met het laatste beetje energie die ik nog had, probeerde ik haar met een kwispel te vertellen dat mijn hoe kon je niet tegen haar gericht was. ik dacht aan jou, lieve baas. ik zal altijd aan je denken en op je wachten. moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...
en weer zit ik hier met tranen.... zucht
er staat nog een ps bij: nadrukkelijk moet er op gewezen worden dat geen enkel asiel een gezond dier zal laten inslapen.
vertel iedereen dat en huisdier nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander en goed thuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is, dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisaties je daarover goede adviezen kan geven, vertel dat alle leven kostbaar is.........
vind dat dit verhaal heel veel zegt en hoop dat heel veel mensen het te lezen krijgen!
heb jij nog een vehallo schijf het op of plaats een reatie hoe je de verhalen vind
Ze hadden hem achter gelaten in het bos was helemaal verwaarloosd zoiets doe je toch niet ? 
