Geplaatst 13-10-2000 vrijdag de 13de was het, en jij hebt het geweten.
je was gehandicapt de anderkant was niet goed gegroeit en je rug heupen achterpoten en staart stonden scheef.
De 2de dag van jou leven zijn we naar de dierenarts gegaan maar helaas deze zagen geen kans voor jou en het beste was inslapen.
Toch wilde ik je een kans geven inslapen kon altijd nog.
je had veel moeite met drinken bij je moeder Kitty je broertjes en zusjes duwde je allemaal weg en dus besloot ik je bij te voeren met de fles,
op dat moment kwam je ook alleen nog maar naar mij om gevoerd te worden.
Je eerste stapjes waren geweldig om te zien, oke wel een beetje zielig maar goed heb gelachen om je , in handstand liep je de kamer door.
Gelukkig begon je je spieren achter ook steeds wat beter te gebruiken en besloten we je niet in te laten slapen.
we waren niet van plan om een kat te houden we hadden er tenslotte al 5 maar jij moest en bij mij blijven, en zelfs Dennis wilde dat, dus je bleef.
je groeide op als een mooie sterke maar vooral ook lieve knuffel kater,
ik hielp je met krabben omdat je niet bij je koppie kon komen
toen je zo'n 3 jaar oud was kwam Pebbles in huis kwam nam zij die taak over en die aandacht en die schoonmaakbeurten vond je heerlijk.
maar helaas je werd ook een Kreng naar de andere katten,
eerst was onze rooie kater garfield aan de beurt hij durfde door jou niet eens de kast meer af en hebben Garfield dus herplaatst voor zijn rust.
tja en toen was de Volgende aan de Beurt en dat was Gizmo een poes die een hersenbloeding heeft gehad en al die stress niet aan kon,
De moeilijke beslissing kwam steeds dichterbij je moest naar een ander huisje want dit kon zo niet meer.
op dit moment ben ik blij dat je hier bent gebleven anders had ik nooit afscheid van je kunnen nemen.
eergister lag je voor de open deur, lekker koel dacht ik.
toen de visite weg ging en ik me toch niet zo prettig voelde ben ik naar je toe gegaan en per direkt zag ik dit is niet goed
toen ik je in het licht wilde zetten om je te bekijken begon je klagend te mauwen en de pijn die ik had alleen door dat mauwtje is niet te beschrijven.
gelijk schoot het door me hoofd dat je dood zou gaan.
ik heb de dierenartspost gebelt maar een probleem ze konden niet eerder helpen als ik geld had :evil:
Ik had het wel alleen lag het bij me moeder en tja die bel je toch liever niet midden in de nacht (half 2 ) wakker tenzij het uiteraard niet anders kon.
Dennis belde daarna nog een andere praktijk en daar kon ik gelukkig later daar betalen, en zijn we er direkt heen gegaan.
met al de tranen in me ogen kwam ik daar.
die DA was een aardige man ondanks dat we er midden in de nacht waren.
hij bekeek skip voelde aan zijn buik en hij merkte dat zijn blaas zo groot als een tennisbal was terwijl dit normaal een walnoot moet zijn
hij dacht dus aan een tumor ofzo.
toen hij een Punctie deed kwam er allemaal vies bruinig oud bloed uit je blaas, alles daarbinnen was kapot en je was jezelf aan het vergiftigen.
je zou een kleine kans hebben gehad om dit te overleven je zou daar moeten blijven infuus, schoon gespoelt en geopereerd worden maar je kansen waren klein, je zou daarna niet echt waardig als kat kunnen leven, en dat deed je eigelijk al niet door je handicap.
De zware beslissing moest genomen worden en dan mag je niet egoistisch zijn je moest worden ingeslapen.
heb keihard gejankt mijn kereltje die ik die nacht voor het laatst een knuffel kon geven een aai een kus.
als eerste kreeg je een slaapspuitje zodat je in diepe slaap zou vallen, daarna de spuit in het hart waar je dan gelukkig niks van zou voelen.
al die tijd heb ik bij je gezeten je geaait je gekust,
nadat je de eerste prik had gehad liep de DA weg zodat wij rustig afscheid konden nemen, Dennis en ik bleven je maar aaien en kussen,
toen de DA terug kwam lag je bijna te slapen,
de je laatste spuit zou eraan komen maar ik bleef bij je tot je laatste zucht.. Zelfs je Baasje stond te janken als een klein kind en is bij de laatste prik weg gegaan hij kon het niet aan zien.
maar ik wilde je niet in de steek laten dus bleef bij je je aaien je liefde geven,
de DA begon en gelukkig was je zo weg zonder pijn..
mijn lieve Skip is er niet meer :cry: nooit meer een knuffel nooit meer kopjes, likjes en zelfs dat bijten van je zou ik missen,
ik ben kapot en typ dit verhaal ook jankend achter de pc.
kan het nog steeds niet geloven Waarom heb je nooit aangegeven dat je pijn had, misschien omdat je de baas was denk ik dan.
Lieve kerel zal je verschrikkelijk missen.
ben blij dat je nu geen pijn meer hebt, maar toen ik jou zo op de tafel daar zag liggen brak me hart..
De pijn zou minder worden ooit maar vergeet niet je bent altijd mijn Skip en ooit zullen we weer samen zijn...
Rust zacht grote vriend van me...
