Sinds Pino last heeft van zijn rug moeten we veel bewegen. Dit betekent dat ik iedere avond een uurtje ga fietsen weer of geen weer.
Dinsdag ging mijn moeder het eerste stukje mee fietse die hadeen vergadering. Dus me moeder stopte bij het huis en ik fietste gewoon verder hond merkte niets. Nou heeft die redelijk verlatings angst. En toen ik ging spelen op het strandje merkte die dat me moeder er niet bij was.
En op hetzelfde ogenblik fietste er op de dijk een fietster langs en kwam er een auto aan. Pino schoot de dijk op vlak voor de auto langs en ging werkelijk als een blinde paniekerige hond rende die achter de fietser aan nergens op reagerend.
Gelukkig was er een vrouw aan het wandele die pino vastpakte. Dat zorgde voor het happy end. En mijn trillende knieen.
Ik heb vooral geleerd nooit je hond teveel te vertrouwen. Het blijft een dier die dus geen overzicht heeft op de weg en eerst netjes links en rechts gaat kijken.