Geplaatst Vanmorgen om 10 over 9 was de afspraak.
Was om 6 uur al wakker, kon niet meer slapen, lag maar te piekeren over wat er ging gebeuren en ging er alleen maar meer tegenop zien, lag op een gegeven moment gewoon te trillen van de stress.
Ben er maar uit gegaan en gaan eten, en natuurlijk, wie komt er naast me zitten zoals altijd, valentijn, smekend kijkend voor een likje boter.
Toen was het voor mij al over, ik wilde het gewoon echt niet, ik wilde hem niet missen, ik wilde hem lekker smorgens tijdens het ontbijt naast me hebben zitten, heb daarom na het eten 3 kalmeringstabeletten ingenomen om zo niet bij de DA helemaal over de rooie te gaan, die hebben gelukkig goed geholpen.
9 uur waren we daar, constant valentijntje zitten aaien, hij was helemaal ontspannen, om 10 over 9 mochten we naar binnen toe.
Er werd nog even uitgelegd wat er ging gebeuren en toen kreeg valentijn een spuitje waarvan hij onder narcose ging.
gebeurde eigenlijk vrij snel, binnen 3 minuten was hij al bijna helemaal diep in slaap.
de DA heeft nog even gewacht en na 10 minuten het definitieve spuitje gegeven, en nog bijna voor het spuitje uit zijn pootje was was valentijntje al weg.
We hebben nog gewoon rustig te tijd gekregen om afscheid te nemen van hem [ook tijdens het in slaapvallen heeft de DA ons alleen gelaten wat ik heel fijn vond]
Was zo raar, hij was nog helemaal warm en ja, alsof hij lag te slapen en ieder moment zich kon uitrekken en weer mee naar huis kon gaan.
Heel moeilijk moment vond ik toen we de kamer uitliepen en valentijntje achter lieten onder een handdoek en met een leeg kooitje weer terug moesten naar de auto.
Ben nu zelf iig echt op, ik mis hem zo verschrikkelijk, heb het idee dat ik niets anders meer kan dan huilen, ik wil zo graag dat ik gewoon nog even lekker met hem kan knuffelen, hem nog lekker op het aanrecht zag liggen, beneden komen en hem met zijn grote ogen mij aan zitten kijken en dan naar me toe komen hollen.
Maar dat gebeurd niet meer, het plekje zal leeg blijven, er zal niemand meer op me zitten wachten als ik naar beneden kom, alleen een foto..
Ik hoop dat hij heel gelukkig is waar hij nu is, en dat hij met een glimlach zal terugdenken aan zijn tijd [10 jaar] bij ons, en ik hoop dat ik ook over een tijdje aan hem met een glimlach kan terugdenken zonder direct helemaal verdrietig te zijn.
Heb vanmiddag nog bij de juwelier een hartje laten graveren met zijn naam [martijn, zo noemde we hem altijd] dat is morgen klaar.
Ik zal je nooit vergeten, jij zal altijd mijn vriendje zijn
zie dit topic voor wat hieraan vooraf ging.
