Geplaatst hij kon zijn achterlijf bijna niet meer gebruiken, zijn rug stond krom, hij viel om en zijn achterpoten sleepte hij mee.
ik de da uit zijn bed gebeld (het gebeurde rond half 7) en kon om 8 uur terecht.
we hebben hem met z'n tweeen met mand en al in de auto getild en hop op weg naar de da. heel rustig gereden, want iedere hobbel deed hem zeer. bij de da aangekomen werden er gelijk foto's van zijn rug gemaakt en mijn angstige vermoeden werd werkelijkheid. een zware hernia.
ik dacht die krijg ik niet meer mee naar huis. hij is al 12, niet helemaal zindelijk meer en heeft bobbels op zijn lijf die er niet horen.
de da zag het niet zo somber in als mij en wilde het toch proberen om hem met zware medicijnen eroverheen te helpen. hij had nog gevoel in zijn poten en ook nog controle over zijn blaas zover dat bij hem normaal is. hij moest dan wel binnen 2 dagen gaan lopen en een garantie gaf hij me niet.
hij had prikken gehad en ik met hond terug naar huis met een hele rits medicijnen.
ik heb dit aangekeken tot donderdag, maar zag weinig verandering. hij had zoveel pijn was egt zielig. hij liep iets beter als hij een tijdje gelegen had (iets meer controle over de poten) maar dat waren iedere keer maar een paar passen. heb toen de da maar weer gebeld. dit kon zo niet langer. hij had al het maximale aan tabletten en zwaardere pijnstillers waren er niet. dus moest om 20.00 maar langskomen.
de da stond me al op te wachten en zei gelijk dit is egt niet goed. je weet wat dit betekend he? dus ik zeg ja dat weet ik. ik had dit maandag al verwacht.
hij is rustig ingeslapen en het is goed zo. hij was al oud, maar had liever gehad dat hij van ouderdom was ingeslapen en niet op deze manier.
charlie jongen rust zacht. wij zullen je missen.
