Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:06

Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:06

Koning der wolven.

Abrupt kwam de oude wagen tot stilstand in het donkere en verlaten park. Alleen de linker koplamp gaf nog wat licht in de eindeloze duisternis. Regen kwam met bakken uit de hemel vallen maar dat deerde de chauffeur niet. Hij was hier met een reden, met een missie.
Snel stapte de man uit de auto en deed zijn capuchon over zijn hoofd. Hij was in een rot humeur en dat was van zijn gezicht af te lezen. Bruut opende hij de kofferbak van de oude wagen en hij greep naar beneden. Een ijselijke gil klonk door de stille nacht.
“ Houd je bek poedersuiker” brulde de man kwaad en met kracht trok hij een nog redelijk jonge herdershond aan een stuk touw uit de kofferbak. Angstig keek de hond om zich heen en naar zijn boze baas. Zonder een woord te zeggen trok de man de hond mee en begon te lopen.
Eerst van een wat steile helling naar beneden om vervolgens een stuk het bos in te lopen. Pas toen hij het licht van zijn auto niet meer zag stopte hij en bond de hond met het stuk touw aan de boom vast.
“ Zo stom beest, jij zult mij geen cent meer kosten. Een smerige opvreter ben je, meer niet. Een impotente klotehond die alleen maar geld gekost heeft maar aan jou geef ik geen cent meer uit. Crepeer maar.” brulde hij de bange hond toe terwijl hij zich omdraaide en weg liep. Hij was misschien tien a vijftien stappen verwijderd van de hond toen hij een grote kei zag liggen. Zonder nadenken grepen zijn eelderige handen de steen en hij gooide deze richting de hond. Hard werd het beest getroffen op zijn kop en zonder kik zakte deze in elkaar. Even later stapte de man weer in zijn auto. Hij draaide om en reed terug richting de stad. Eindelijk was hij van die gehate hond af.

Anderhalf jaar geleden had Adam Sheridan deze hond als pup gekocht om mee te fokken. Daar verdiende hij zijn brood mee, het fokken van King Shepherds. Dat was een populair ras in Amerika. Het ras was daar ontwikkeld uit kruisingen van Duitse herders, de Alaskan Malamute en de Pyrenese Berghond. Daardoor was een hond gecreëerd dat het uiterlijk had van een langharige Duitse herder maar veel groter en zwaarder was. De honden konden wel zeventig tot tachtig kilo wegen. Duizend dollar had hij betaald voor de pup, duizend dollar!
Weggegooid geld bleek achteraf want King, dat was de naam van de net gedumpte hond, bleek impotent te zijn en kon dus niet gebruikt worden voor de fok. Hij was er te laat achter gekomen en dus kon hij de pup niet meer terug brengen. Maanden achtereen hij geprobeerd om de pup te verkopen maar niemand wilde hem hebben en al die tijd koste het beest hem geld aan eten, maar nu niet meer. Na anderhalf jaar had hij het beest uiteindelijk gedumpt.
Ermee zitten deed Adam niet.
Hij was nou niet bepaald een model fokker en gaf niets om honden. Hij deed het puur om het geld. Een gemene en voldane glimlach verscheen op zijn harde gezicht. Tevreden trapte hij het gas nog wat dieper in en zonder berouw reed Adam naar huis toe.
Zijn missie was geslaagd.

Enkele uren later.
Langzaam opende de hond zijn ogen. Het regende niet zo hard meer en het was licht geworden. Bang keek hij wat om zich heen.
Zijn kop deed zeer en wat bloed liep over zijn vacht.
Hij was doornat en had het koud. Hij had geen idee waar hij was en ook zijn neus pakte geen bekende geur op. Langzaam kwam de hond omhoog en hij ging zitten en luisterde inspannend of hij iets hoorde wat hij herkende maar ook dat gaf hij na enkele minuten op.
Hij wilde op onderzoek uitgaan maar het touw om zijn nek hield hem tegen en dus ging hij maar weer zitten. Wanneer zou zijn baas hem weer ophalen? De herdershond voelde zich ellendig.
Ellendig, koud, eenzaam en hij had honger.
Hij had al twee dagen geen eten meer gehad en hij rammelde. Depressief ging hij maar weer in een rolletje op de natte ondergrond liggen met zijn neus in zijn dikke staart. Slapen wilde hij. Slapen om zijn eenzaamheid, kou en honger te vergeten.
Rillend sloot hij zijn amberkleurige ogen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:07

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:07

Na enkele uren spitste hij zijn oren. Een geluid deed hem met een schok rechtop komen. In de verte had hij gehuil gehoord. Een soort gehuil dat hij herkende en hem niet gerust stelde.
Hij moest weg hier zei zijn instinct maar het touw belette hem dat. Snel begon hij in het touw te bijten en te trekken.
Hij moest los komen en maken dat hij weg kwam.
Minuten achter elkaar beet hij steeds op het touw in en woest trok hij eraan. Gelukkig voor hem was een oud stuk touw en niet al te dik. Zelfs dat had zijn oude baas niet voor hem over gehad. Na een minuut of tien hij het touw doormidden en kwam hij met een ruk los.
Meteen begon hij in de richting van het pad te lopen. De regen had alle geuren van zijn baas weg gespoeld en toen hij op de weg stond herkende hij helemaal niets. Hij wist totaal niet welke kant hij op moest. Voor hem zorgden steile rotshellingen ervoor dat hij die kant niet op kon. Moest hij terug het bos in? Het angstaanjagende gehuil kwam steeds dichterbij.
King wist het niet meer en hoefde daar ook niet meer over na te denken. Achter hem doken de beesten op die verantwoordelijk waren geweest voor het gehuil alleen……het gehuil ging nu over in een agressief gegrom. Een groep van tien wolven hadden hem bereikt en langzaam begonnen zij hem in te sluiten.
King kon geen kant meer op.

Langzaam en dreigend kwamen de wolven stapje voor stapje dichterbij. Gegrom kwam uit diverse kelen en tanden flikkerden in het licht.
King keek om zich heen en zag, door de dreigende houding van de wolven, dat een toenaderingspoging geen zin zou hebben. Behoedzaam liep hij achteruit tot hij met zijn kont tegen de rotswand aan liep. Verder kon hij niet en wilde hij ook niet. Hij wilde er alleen voor waken dat hij niet van achter benaderd werd. King wist dat hij maar een mogelijkheid had.
Hij moest vooruit.
Hij kon alleen de kant op die door de wolven was afgesneden. Angst maakte plaats voor agressie en hij maakte zich zo groot mogelijk. Hoog ging hij op zijn poten staan en zijn vacht stond recht overeind. Zijn diepe en lage gegrom overheerste dat van de wolven zowat terwijl hij zijn lip optrok en zijn indrukwekkende tanden liet zien. Hij was groter en zwaarder als de grootste wolf voor hem en nu leek hij nog groter, maar hij was alleen en zij waren met een hele groep.
Het zag er slecht uit voor hem.
Langzaam maar zeker maakte de leider van de wolven zich klaar voor het onvermijdelijke gevecht. Hij stond enkele meters voor de rest van de groep en kwijl liep uit zijn mondhoeken. King liep enkele stappen naar voren en daagde hem uit.
Hij kon niet anders.
Hij moest dit gevecht winnen of zou vandaag sterven. De wolf nam hem op en probeerde hem te imponeren maar King kon maar een ding doen en had besloten niet langer te wachten. Het stuk karakter dat hij had meegekregen van de Pyrenese berghond in hem overwon nu al het andere. Pyrenese berghonden worden gebruikt om kuddes met schapen te beschermen tegen alles wat de kudde in gevaar brengt en dat kunnen ook wolven zijn. Dat stuk karakter nam nu de overhand en als een pijl uit een boog dook King op zijn tegenstander af.
Het gevecht op leven en dood was begonnen.

Vol vuur dook King op de wolvenleider af. Deze werd even verrast door de aanval van de hond maar hij herstelde zich opmerkelijk snel.
Hij had al eerder om zijn leiderschap moeten vechten en was daar redelijk ervaren in geworden.
Slechts eenmaal was hij overwonnen.
Dat was door de grote witte hond van een mens geweest die hier vaak liep maar deze keer zou hij zich niet laten overwinnen.
Met zijn bek open ving hij de grote herdershond op en tanden drongen diep in elkaars vlees. Door de onverhoedse aanval kwam de herder half op de rug van de wolf en beet de hond diep in de nek van de wolf. De wolf was echter niet van plan zich zomaar te laten overwinnen en beet hard in de zachte buik van de herder. Plukken haar vlogen in het rond en gegrom vulde het bos.
King zette zich hard af met zijn achterpoten toen de tanden zich in zijn buik beten. Hierdoor trokken de tanden van de wolf grote wonden in zijn buik maar de wolf kon hem niet vast houden. Door de pijn beet King nog harder en terwijl hij gedeeltelijk weg sprong trok hij de wolf mee die hij geen moment los liet. De wolf die het gewicht van King ook moest dragen kon op dat moment zijn evenwicht niet houden en viel opzij.
Dit was een onverwacht gelukje voor de herderhond.

Op het moment dat de wolf op zijn zij terecht kwam liet King hem een moment los om hem vliegensvlug in zijn strot te pakken. Snel beet hij zich vast in de keel van de wolf en woest schudde hij zijn kop heen en weer met de wolf tussen zijn krachtige kaken. Dit had een verwoestend effect op het dunne vlees van de strot van het beest. Terwijl hij de gaten in de luchtpijp van de wolf trok met zijn scherpe tanden, braken door zijn wilde geschut enkele nekwervels van de leider.
Dat was het einde voor de wolf.
Nog voor de andere wolven goed en wel door hadden wat er gebeurde was het gevecht voorbij.

King liet de gedode leider los, deed een paar stapjes terug en draaide zich langzaam om naar de andere wolven terwijl hij dreigend gromde. Hij stond klaar om de volgende aanval van de overige wolven op te vangen met zijn bebloede bek.
Voorzichtig kwam het meest dominante wijfje naar voren en liep naar de dode wolf toe en ze rook eraan. Heel behoedzaam en voorzichtig liep ze om het mannetje heen en rook overal. Na enkele minuten stak ze haar neus in de lucht en zette een klagend gehuil op.
De andere wolven begrepen haar en huilden hard mee.
King zag en hoorde het maar deed niets. Hijgend stond hij daar en keek alleen maar. Zijn buik deed pijn van de beten van de wolf en bloed druppelde uit de wond. Na enkele minuten werd het stil en het wijfje liep voorzichtig op King af.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:08

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:08

Toen ze vlak bij hem was maakte zij zich zo klein mogelijk. Haar oren vlak tegen haar kop, haar staart tussen haar achterpoten en ze zakte iets in elkaar. Ze zorgde er goed voor dat niets de agressie opwekte van de grote hond voor haar. Langzaam kwam ze steeds dichter bij King en hij liet haar komen terwijl hij haar goed in de gaten bleef houden. Toen ze King bereikt had likte ze hem aan zijn bek en lippen en probeerde zo dicht mogelijk tegen hem aan te staan.
King maakte zich echter zo groot mogelijk.

Het was duidelijk. Het dominante vrouwtje accepteerde King als nieuwe leider van de groep en King domineerde haar.
De overwonnen leider was oud geweest en de roedel had behoefte aan een nieuwe en sterke leider. Wie dat zou zijn bepaalde het dominante wijfje en ze had haar keuze gemaakt. De overige wolven kwamen nu ook voorzichtig naar hen toe.
Een voor een onderwierpen zich aan de grote herder. Ze likten zijn wond schoon en zochten contact met hem. King stond trots en fier, onbewogen, met zijn kop hoog boven de andere uit en zijn staart hoog in de lucht. Hij was de nieuwe leider, de baas, de koning van de groep in het park.
De koning der wolven.

Na een tijdje liep het dominante wijfje van King weg en liep een stukje het bos in en keek achterom. King begreep het instinctief. Ze bleven hier niet.
Even twijfelde hij nog.
Moest hij zijn baas niet zoeken? De twijfel verdween al snel en samen met de andere wolven liep hij het bos in om al snel tussen de bomen te verdwijnen. King liep maar gewoon met de wolven mee.
Zij wisten hier beter de weg.

Na een half uur kwamen zij op een kleine open plek aan. Het wijfje had zich omgedraaid en keek hem recht in zijn ogen aan. Voor haar lag een half aangevreten hert dat ze de vorige avond gedood hadden tijdens de jacht. King liep op het dode dier af en rook eraan.
Dit was heel anders als de bakken met voer die hij hiervoor altijd kreeg.
De honger overwon echter zijn twijfels en al snel trok hij grote stukken vlees van het dode dier af om zijn hongerige maag te vullen. Ook het dominante wijfje at mee terwijl de rest van de wolven wachtten tot zij aan de beurt waren. Toen hij genoeg gegeten had stapte King van de prooi weg. Nu konden de andere wolven eten. Terwijl zij aten ging King in het gras liggen.
Hij likte de wond die hij had opgelopen. Het wijfje kwam bij hem liggen en likte het bloed van zijn kop die de steen had veroorzaakt. De wond aan zijn buik deed meer pijn dan zijn kop maar door zijn volle maag voelde hij zich al een stuk beter. De doorgebroken zon had zijn vacht al aardig opgedroogd en ook was de kou uit zijn lijf verdwenen.
Al met al begon hij zich aardig op zijn gemak te voelen.

Nadat hij zijn wond schoon gelikt had geeuwde hij overdreven en likte met zijn tong langs zijn bek.
Hij had dorst en het wijfje begreep hem.
Samen stonden zij op en liepen weg bij de rest van de groep om wat dieper het bos in te gaan.
Niet erg ver.
Na een aantal minuten kwamen zij aan bij een klein riviertje en King kon eindelijk drinken. Hij liep een klein stukje het water in om net met zijn gewonde buik het water te raken. Het stromende water spoelde het achtergebleven vuil uit de wond terwijl hij gulzig dronk. Enkele momenten later kwamen ook de anderen drinken. Toen iedereen klaar was nam het wijfje weer even de leiding en nam iedereen mee naar een andere plek in het bos. Na een stuk lopen kwamen ze aan bij een oud en verlaten berenhol.
Het wijfje kroop als eerste naar binnen en King kwam snel achter haar aan. Binnenin het hol ging hij al snel liggen en het wijfje kwam tegen hem aan liggen. Ook de anderen kwamen naar binnen.
Allemaal op een na. Die hield de wacht voor het hol.
Binnen een aantal minuten sliep King, hij was uitgeput.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:09

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:09

Na enkele uren werden de wolven en King wakker. Het dominante wijfje zat al voor het hol te wachten en spoorde de anderen aan om naar buiten te komen. Er ging iets gebeuren en alle wolven schenen het wijfje te begrijpen.
Allemaal, alleen King niet.
Alle dieren klonken opgewonden en speelden wat met elkaar tot het wijfje het bos begon in te lopen. Abrupt staakten de anderen het spel en volgde haar. King ook, als laatste. Snel kwam hij naast haar lopen om zijn leiderschap veilig te stellen zonder te weten wat er ging gebeuren.
Na enkele kilometers werd de begroeiing van het bos minder en nog even later stonden alle wolven aan de bosrand uit te kijken over een uitgestrekt stuk prairie. Ver voor hen stonden diverse bizons en herten te grazen. Dat was de reden van hun opwinding geweest.
Het was tijd om te jagen.

Aandachtig nam de wolvin de dieren voor zich op. Ze probeerde een oud of ziek dier te lokaliseren. De gezonde en volwassen bizons en herten waren te groot en te sterk voor hen maar een ziek of jong dier was ideaal.
Normaal zou de leider van de groep de jacht leiden en de prooi uitzoeken maar de wolvin leek te begrijpen dat het deze keer op haar aan kwam. Na een klein tijdje kwam ze beweging.
Ze had haar keuze bepaald.
De rest volgde haar. Midden in de groep herten had ze een oud dier zien staan met een wond aan de voorpoot. Dat was hun prooi. Eerst liepen ze wat versneld door het hoge gras om vervolgens in draf te komen. Ook King rende mee hoewel hij nog niet goed wist wat er ging gebeuren.
Voor hem was het meer een soort van spel.
De overige wolven hadden al snel door wat de prooi was en de roedel splitsten zich in twee afzonderlijke groepen. King bleef bij het dominante wijfje.
De ene groep zou de kudde herten opjagen richting de tweede groep die, verstopt in het hoge gras, lagen te wachten.

Een aantal van de wolven trokken in een grote cirkel om de prooidieren heen om achter de kudde te komen.
Op het moment dat zij de juiste positie bereikt hadden werd meteen de jacht ingezet en ze kwamen op volle snelheid op de kudde afrennen. Paniek kreten klonken over de prairie en alle grazende dieren kwamen snel in beweging. De groep jaagde de kudde richting de andere wolven die zich plat hielden in het hoge gras. Toen de kudde dichtbij genoeg was kwamen ook zij in actie.
Vooraf gegaan door de wolvin vielen zij aan, de jacht was begonnen.

Over het smalle bospad reed een pick-up truck. Achter het stuur zat een man met een groen ranchers uniform aan en achter in de laadbak zaten twee grote berghonden. Dutchie had een uur geleden een telefoontje gehad van het hoofdkwartier.

Vanmorgen was een tak van de Animal Police op controle geweest bij Adam Sheridan.
Hij stond als fokker van honden heel slecht bekend bij hen en stond onder permanente controle van deze dieren politie. Zij waren precies op de hoogte van het aantal honden dat hij bezat en hij had de afgelopen jaren al diverse boetes gehad wegens verwaarlozing van een aantal honden en voor dierenmishandeling. Vanmorgen kwamen zij hem weer controleren en zij miste een hond.
King, een grote herder was er niet.

De politie wist dat hij van het dier af wilde en hadden hem het vuur aan de schenen gelegd om er achter te komen waar het dier was gebleven.
Uiteindelijk had hij de politie opgebiecht wat hij met de hond had gedaan en toen zij doorvroegen bleek dat hij het al eerder had gedaan.
Oude, afgedankte fokteven had hij ook naar het bos gereden en aan bomen vast gebonden om daar te sterven van de honger.
Natuurlijk was hij meteen gearresteerd en zijn vergunning werd meteen ingetrokken. Alle dieren werden in beslag genomen en de hele fokkerij werd opgedoekt.
Adam Sheridan zou nooit meer een hondenfokkerij bezitten.
De dierenpolitie hadden tevens de park ranchers ingelicht over het feit dat er een grote herder was vast gebonden aan een boom en dat het al eerder gebeurd was. Meteen werd Dutchie opgebeld die onmiddellijk in actie kwam.
Hij had al eerder oude stukken touw gevonden en botten en schedels van gedumpte honden. Natuurlijk was er een vermoeden geweest dat dit het werk van Adam was maar niemand had het ooit kunnen bewijzen. Nu was hij in een snel tempo op weg naar de plek waar hij deze restanten eerder had gevonden in de hoop de hond nog te kunnen redden. Het was op de uiterste rand van het stuk park dat onder zijn verantwoording viel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:10

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:10

Ik heb dit verhaal niet zelf geschreven, als er interesse is komt het vervolg er spoedig op.

**Geplaatst**: 05-02-06 14:11

Re: Koning der wolven !

Geplaatst: 05-02-06 14:11

Eh ja, wat is de bedoeling?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-06 14:19

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-06 14:19

Het is gewoon een verhaal wat ik erg mooi vind om te lezen, misschien vinden anderen dat ook of niet natuurlijk

**Geplaatst**: 21-02-06 16:21

Re: Koning der wolven !

Geplaatst: 21-02-06 16:21

Kom maar op met het vervolg!! Ik houd hier wel van!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-06 16:27

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-06 16:27

Na een klein half uur had hij de plek bereikt en met slippende banden kwam de truck tot stilstand. Voor hem lag een dode wolf op de weg. Wat had dat te betekenen?
Hij herkende de wolf als de leider van de groep die in zijn park leefde. Ook de honden herkende hem uit een eerder treffen met hen en ze piepte zachtjes. Voorzichtig trok Dutchie het beest van de weg af en lag het in de kant naast de weg.
“ Kom op jongens” zei hij en snel liep hij het bos in op zoek naar de herder. Het duurde ook niet lang voor hij het stuk touw vond waar de hond aan vast gezeten had maar van de herder was geen spoor te bekennen.
Was hij toch te laat?
Dutchie draaide zich om en liep terug naar de truck om er een verrekijker uit te pakken. Hij keek even om zich heen om een hoger punt te ontdekken om de omgeving af te speuren. Een kleine veertig meter verderop zag hij een stuk waar hij de rotswand kon beklimmen en snel liep hij er heen, gevolgd door zijn onafscheidelijke honden.
Even later stond hij met de verrekijker in zijn handen de hele omgeving te observeren in de hoop de hond te ontdekken. Na een klein tijdje vond hij hem en hij geloofde zijn ogen niet. Niet alleen was hij verbaasd, ook was hij in het geheel niet blij met zijn ontdekking.

De wolvin rende op volle snelheid op het hert af wat zij had uitgezocht. Twee andere wijfjes, twee reuen en King volgde haar op de voet. Het gewonde hert was inderdaad niet zo snel als de rest maar weerloos was het zeker niet.
Het was een groot mannetje die zich niet zomaar zou laten grijpen. Toen hij de andere wolven voor zich zag opdoemen liet hij snel zijn kop zakken om zijn keel te beschermen en om zijn gewei in stelling te brengen. Behendig dook het dominante vrouwtje opzij om het gewei te ontwijken maar de wolvin achter haar zag het te laat. Doordat zij te dicht achter het voorste wijfje had gelopen had zij minder zicht gehad op het aanstormende hert en toen ze hem zag was het te laat. Nog voor ze kon reageren liep ze recht in het gewei van het hert die de scherpe punten van zijn hoorns diep in haar borst boorde. Een korte en hevige gil was het laatste geluid dat zij maakte toen het hert haar met zijn gewei opschepte en hoog in de lucht gooide.
Nog voor zij de grond raakte was zij dood.
King schrok een moment en dook snel naar links om niet het volgende slachtoffer te worden.
Het dominante wijfje had zich snel omgedraaid en sprong op de rug van het hert en beet in zijn ruggenwervel. Ook een wolf van de andere groep had zich nu bij hen gevoegd en deze greep het hert in de zachte onderbuik. Het hert rende nu niet meer maar probeerde zich te ontdoen van zijn aanvallers. Verwoed probeerde hij met zijn kop de wolven op te scheppen en te vertrappen met zijn scherpe hoeven. Steeds meer wolven mengde zich in het gevecht en al snel kon het hert niet meer op zijn poten blijven staan. Vier, vijf wolven beten hard in de onderbuik van het hert in en scheurde het open. Langzaam bloedde het dier dood. Nog voor het dier echt dood was namen de wolven al de eerste happen uit het dier. Pijn voelde het al niet meer door de shocktoestand waarin het dier verkeerde en na enkele ogenblikken verdween het laatste stukje leven uit het oude dier.

De dominante wolvin liep een stukje terug en rook aan, de door het hert gedode, wolvin. Net als bij de eerder gedode leider snoof ze overal aan haar maatje. Alsof ze zeker wilde zijn dat het dier dood was. Alsof ze zichzelf moest overtuigen om daarna een klagend gehuil op te zetten en net als de eerste keer huilde de overige wolven met haar mee. Ze treurden om het verlies van hun soortgenoot.
Zelfs King zette een gehuil op.
Het klonk anders als van de wolven maar hij was een van hen en deed net zo hard met hen mee. Toen de wolven stil werden liepen zij terug naar het gedode hert. Het wijfje en King stonden zij aan zij te eten en deze keer mochten de anderen ook meteen mee-eten. Er was deze keer meer dan genoeg voor iedereen.
Na een uur verlieten zij volgevreten het karkas en liepen langzaam terug naar het hol. Voorlopig zouden zij niet eerder jagen als morgen en terwijl ze langzaam in het bos verdwenen kwamen de herten en bizons weer langzaam terug om te grazen. Voor nu was het weer even rustig op de prairie.

Dutchie had het hele gebeuren vanaf zijn uitkijkplek gevolgd en was met verbazing geslagen. De herder was opgenomen in de groep wolven. Was hij nu de leider? Dat moest haast wel. Hij moest degene zijn die de leider overwonnen had. Dutchie was helemaal niet blij met wat hij gezien had.
Dit was een groot risico voor de wolven.

Overal ter wereld werden wolven met uitsterven bedreigd. Niet alleen vanwege het jagen op ze maar ook omdat veel wolven paarde met tamme of verwilderde huishonden. Dan waren het geen zuivere wolven meer maar wolfshonden en die waren ook veel gevaarlijker voor mensen.
Wolven zullen namelijk altijd van nature vluchten voor mensen en alles wat zij niet kennen, dat wist Dutchie, maar honden bezitten een bepaalde mate van agressie. Het ene ras dan wel meer als het andere maar wolfshonden zullen eerder de neiging hebben tot aanvallen. Daardoor zijn zij veel gevaarlijker voor mensen en andere dieren.
Honden doden namelijk ook dieren voor hun plezier, wolven alleen maar om te eten. Als Dutchie dit liet gaan dan zou dit ook schadelijke gevolgen kunnen hebben voor de wildpopulatie en de wolvenpopulatie in zijn park. Hoe hij het ook bekeek, het was alleen maar schadelijk als de hond bij de wolven zou blijven en dat mocht dus onder geen enkele voorwaarde gebeuren. Gelukkig was de paartijd al een tijdje geleden maar hoe dan ook, de hond moest gevangen worden.

Adam Sheridan had dan wel verteld dat de reden van zijn handelen de impotentie van de hond was geweest maar Dutchie wist ook dat de hond nog jong was. Anderhalf was hij pas dus hij zou zomaar over een paar maanden wel vruchtbaar kunnen zijn. Sheridan was te zuinig geweest omdat goed door een dierenarts te laten onderzoeken.
De rancher had zijn besluit genomen.
De hond moest bij de wolven vandaan gehaald worden.
Hoe dan ook!

Hij liep terug naar de auto en deed de klep open van de grote kist die achter in de laadbak stond.
Als eerste pakte hij er een halsband en een hondenriem uit. Daarna een lang stuk touw en als laatste zijn Winchester geweer. De halsband en riem stopte hij in de zakken van zijn jack. Het touw en het geweer hing hij over zijn schouder.
Hij wilde de hond absoluut niet af schieten maar als er echt geen andere mogelijkheid bestond dan zou hij wel moeten. Dutchie hoopte met heel zijn hart dat het niet nodig zou hoeven te zijn.
“ Kom op jongens, we gaan een hond vangen” zei hij tegen zijn eigen honden en met zijn drieën liepen ze het bos in op zoek naar de wolven en naar King.

Terwijl de wolven lagen te slapen speurde de parkrancher en zijn honden het park af. De honden pakten het spoor al snel op en Dutchie liep achter hen aan. Op deze manier zouden ze de hond snel vinden hoopte hij. Ze waren ongeveer honderd meter van het hol verwijderd toen de wolf die op wacht lag hen opmerkte en meteen de wolven in het hol waarschuwde.
Snel kwamen ze allemaal naar buiten en keken richting Dutchie. King liet een gegrom horen maar de anderen bleven opmerkelijk stil. Zij hadden de mate van agressie niet die de hond wel bezat.
Voor de hond doorhad wat er gebeurde draaide het dominante wijfje om en leidde de wolven weg van het hol. Hun instinct was een instinct van vluchten en niet van de confrontatie aangaan. King stond een moment alleen en besloot toen snel de anderen te volgen. Hij was snel bij ze en liep gedwee achter de wolvin aan die precies de weg scheen te weten om in veiligheid te komen. Natuurlijk, de wolven kenden die mens met zijn twee honden. Ze hadden het eerder met hen aan de stok gehad en wilde dat te allen tijde vermijden.
Op volle snelheid renden zij behendig door het bos tot zij weer bij de open vlakte aankwamen. Deze keer hadden zij echter geen oog voor het wild maar die namen geen enkel risico. De hele kudde bizons en herten sloegen op hol. De hoeven dreunden over de prairie toen de massa op gang kwam.
De wolven hadden deze keer helemaal geen oog voor hen.
Zij moesten een veilig heenkomen zoeken voor de mens met zijn honden hen bereikt hadden. De afstand tussen hun en hun achtervolgers werd snel groter. Terwijl zij het stuk de prairie zowat achter lieten had Dutchie deze net bereikt en bleef aan de bosrand staan.
Hij zag de op hol geslagen kudde voorbij komen en wist dat hij moest wachten tot deze voorbij was. Meteen besefte hij dat een snelle vangst van de hond nu verkeken was.
“ Goddamned” vloekte hij hardop. Hij had niets bij zich om een langdurige achtervolging in te zetten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-06 16:28

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-06 16:28

Terwijl de wolven over de dorre grasvlakte renden om zo snel mogelijk aan hun achtervolgers te ontlopen gebeurde er iets in de roedel wat niemand had zien aankomen. Achter King liep een grote zwarte reu. Hij was in de kracht van zijn leven en was de nummer twee geweest in de roedel.
Nadat King de leider had gedood en de leiding had over genomen had hij zich op de achtergrond gehouden. Hij had King goed geobserveerd en zijn zwakheden bekeken. Deze had hij nu gevonden en de tijd naderde dat hij de leiding moest overnemen.
Hij had duidelijk gemerkt dat King geen leiding gaf aan de roedel. Het dominante wijfje deed dat en de tijd om zijn plaats op te eisen kwam steeds dichterbij. Daarvoor moest hij het gevecht aangaan met King en dat hield hem nog even rustig. Hij zou zijn kans pakken zosnel deze zich zou aandienen en hij voelde dat deze steeds dichterbij kwam. Hij werd steeds zelfverzekerder, sterker en brutaler in de roedel. De wijfje had hem een paar keer op zijn plaats gewezen. Het wijfje, terwijl King dat had moeten doen en daarom was hij tot de conclusie gekomen dat hij aanspraak mocht maken op het leiderschap van de roedel. Koel en berekenend had hij King in de gaten gehouden en de tijd was bijna daar.

De wolven waren aangekomen bij de bergen en snel begonnen zij deze te beklimmen. Het dominante vrouwtje wist precies waar ze naar toe moesten en hoe daar op de snelste manier te komen. King en de rest volgde haar tot ze bij een verlaten grot aankwamen.
Daar hielden zij rust.
Het vrouwtje liep naar de rand van het plateau voor de grot. Vanaf die plek kon ze de hele vlakte overzien en ze wilde haar zelf overtuigen dat ze niet langer meer gevolgd werden. Geconcentreerd tuurde ze de hele vlakte af en luisterde ingespannen naar vreemde geluiden en snoof de lucht op van de omgeving. Na een aantal minuten was zij gerustgesteld. Niets wees op de aanwezigheid van hun achtervolgers en voor het moment waren zij veilig.
King kwam naast haar staan maar in plaats van genegenheid te zoeken of te tonen, zoals ze hiervoor had gedaan, negeerde ze King en liep bij hem weg zonder hem ook maar een blik te gunnen. King stond een moment haar na te kijken en liet heel kort een zacht gepiep horen. De wolvin deed alsof ze doof was en liep terug naar haar roedelleden. King blafte maar in plaats van een reactie van de wolvin kreeg hij een reactie van een ander.
De zwarte wolf, die had afgewacht tot hij de plek van King kon overnemen, kwam op hem aflopen. Het negeren van de wolvin was voor hem het teken geweest waarop hij gewacht had.
De wolvin had door dit gedrag het vertrouwen in King opgezegd.
Hij was geen leider geweest de afgelopen dagen en de wolvin accepteerde hem ook niet meer als zodanig. King was sterk geweest, sterk genoeg om de vorige roedelleider te overwinnen maar hij was geen leider geweest die de wolven nodig hadden om te overleven. Telkens had hij als tweede of derde meegelopen met de rest van de wolven terwijl hij voorop had moeten lopen om hen te leiden. Natuurlijk, hij was een huishond en geen wolf en begreep weinig van het wilde, woeste en vrije leven van de wolven en dat zou zich nu gaan wreken.
De door King gedode wolf was een reu geweest van negen jaar. Een oude rot en zijn gloriedagen waren al lang voorbij geweest maar nu stond er een reu voor hem van net twee jaar jong in de kracht van zijn leven. King was net even jonger en deze wolf daagde hem uit.
Stap voor stap benaderde hij King. De lippen ontbloot, zijn vacht overeind en zijn staart fier rechtop. Het zelfvertrouwen droop van hem af.
Dit was zijn dag, zijn moment.
Hij zou eindelijk zijn plaats opeisen in de roedel. De plaats naast de dominante wolvin en hij was bereid omdat met zijn leven af te dwingen.
King zag hem komen en begreep de signalen van de wolf meteen en reageerde precies hetzelfde als zijn rivaal. Dreigend liet hij zijn gebit zien. Er klonk een diep en indringend gegrom uit zijn keel.
Elke andere wolf zou hem nu uit de weg gaan maar deze tegenstander niet. Deze tegenstander was juist op de confrontatie uit. Een moment stonden de opponenten elkaar aan te kijken, elkaar op te nemen toen er iets vreemds gebeurde.
De wolvin was los gekomen uit de roedel en was naast de zwarte wolf komen staan. Ook zij liet dreigend haar tanden zien aan King. Ze had partij gekozen en begreep de noodzaak van een goede leider. Het was nodig voor het voortbestaan van de roedel. Aangezien haar keuze op de zwarte wolf gevallen was kwam zij deze nu terzijde staan wat het zelfvertrouwen van de sterke reu alleen maar versterkte. Nu ook de wolvin zich er mee bemoeide was dat een teken voor de overige wolven om hun roedelleden bij te staan.
Langzaam werd King ingesloten.
Hij kon werkelijk geen kant op. Hij stond slechts een meter van de rand van het plateau af. Als hij mis zou stappen zou hij wel een meter of vijftien naar beneden storten. Voor hem stonden de wolven en deze keer stonden ze allemaal klaar voor de aanval. Er was geen ontsnappen meer mogelijk voor de hond en zijn kansen slonken met de seconde om het hier levend vanaf te brengen.
Radeloos keek hij om zich heen.
Zijn dreigende houding was geheel verdwenen. Angst was nu het enige wat hij voelde en dat was hem aan te zien. Het versterkte het gevoel van de wolven alleen maar en zij maakte zich op voor de aanval. -----------

Nadat de laatste bizons en herten in paniek voorbij geraasd waren hervatte Dutchie meteen de achtervolging op de wolven. Hij wilde hoe dan ook de hond weg hebben tussen de wilde dieren. Zo snel als hij kon rende hij over de grasvlakte hoewel hij geen spoor meer van de dieren kon zien. Wel had hij een vermoeden over welke kant zij waren opgegaan en gokte maar dat hij ze zou vinden. Gelukkig voor hem liep hij hier al een tijdje als parkranger en was hij de wolven al meerdere keren tegen gekomen. Zodoende wist hij ook dat ze meerdere slaap en schuilplaatsen hadden en hij wist eer een aantal te vinden. De honden renden iets voor hem uit en stopten af en toe om in het gras te ruiken. Toen ze iets over de helft van het stuk prairie waren hield Wodan plotseling halt. Even keek zijn baas naar hem wat er aan de hand was maar die liep al snel door toen hij begreep wat de bedoeling was.
“ Lekkere timing om nu gaan zitten poepen Wodan, tjonge jonge” zei Dutchie spottend. Samen met zijn andere hond rende hij door richting de bergen. Het ging nu wel iets langzamer. Hij raakte langzamerhand wat vermoeit maar van opgeven wilde hij niets weten.
Hij had nog maar een paar uur voor het donker zou worden. Hij hoopte voor die tijd in ieder geval de hond in zijn bezit te hebben. De weg terug in het donker dat maakte hem niets uit. Gestaag rende hij door en Wodan was ook weer bij hem gekomen. Langzaam kwam hij in de buurt van de bergen en als hij had geweten wat zich daar afspeelde dan had hij vast nog harder gelopen. Nog een paar minuten door rennen en ze zouden de bergen gaan beklimmen.

King bevond zich in een hachelijke situatie, een levensbedreigende situatie. Een afgrond achter hem en een groep agressieve wolven voor hem die weinig goeds van plan waren. Wat hij nu ook deed, het zou niet meer uit maken. Het besluit van de wolven stond vast. Hij had geprobeerd om de wolven te imponeren maar daar bereikte hij niets mee. Onderwerping hielp in dit stadium ook niet meer. Hulpeloos had hij zijn staart laten zakken, zo zeker was hij niet meer.
Integendeel.
King was bang en lichte paniek maakte zich van hem meester. Een paar keek hij achterom terwijl de wolven hem dreigend steeds meer naar de rand van het plateau drongen. Nu kon hij echt niet meer verder achteruit zonder naar beneden te storten. Nog eenmaal keek hij achterom in een laatste poging een uitweg te vinden maar die was er gewoon niet en net toen hij zijn kop weer naar voren draaide zette de zwarte wolf de aanval in.

Dutchie was bij de bergen aangekomen en stond een klein moment uit te hijgen van het stuk rennen over de vlakte. Geconcentreerd keek hij om zich heen toen hij iets zag wat zijn hart in zijn keel deed kloppen. Schuin boven hem zag hij de staart van de hond en zag hoe zijn achterpoot weg gleed op de rand waar hij stond.
Wat was daar aan de hand vroeg hij zich bezorgd af.
Veel tijd om daar over na te denken gaf hij zichzelf niet maar dat er iets niet goed zat was hem wel duidelijk. Geen dier gaat vrijwillig zo op een rand staan te balanceren, dat was iets wat hij zeker wist. Snel spande hij zijn geweer en riep de honden bij zich.
“ Kom op jongens, naar boven. Het gaat niet goed daar” en snel begon hij de bergen te beklimmen. Wodan en Ruska klommen voor hun baas uit zoals altijd. Het was gemakkelijk omhoog komen hier dus al snel hadden ze de hoge plek bereikt waar ze de hond hadden gezien. Snel liepen ze zijn richting op en aangekomen op de plek schrok Dutchie van het tafereel wat er zich voor hem afspeelde.

De zwarte wolf vloog met zijn bek open op King af. King die het besef had dat hij op de rand van het plateau stond sprong snel naar voren om daar weg te komen en de aanval van de wolf op te vangen. Toen hij net in de lucht was van zijn afzet grepen de beide dieren elkaar vast, een kleine anderhalve meter van de afgrond verwijdert. De beide dieren beten elkaar op elke plaats die ze konden pakken. Terwijl het gevecht in volle hevigheid aan de gang was sprong de wolvin ook op King af en beet hem hard in zijn nek. King schrok van deze aanval en probeerde nog wat terug te doen maar de zwarte wolf beet hem op hetzelfde moment hard in zijn flank. King huilde van pijn en frustratie. De ander wolven hoorde het gehuil van King en zagen hoe hun twee soortgenoten zich op de hond wierpen. Stuk voor stuk maakte ze zich klaar om ook het gevecht aan te gaan toen een harde, menselijke schreeuw ze deed schrikken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-02-06 16:30

Re: Koning der wolven !

Geplaatst door de TopicStarter : 21-02-06 16:30

“Wodan, Ruska, grijp ze” schreeuwde Dutchie hard tegen zijn honden.
Als een pijl uit een boog schoten de twee zware berghonden vooruit met een snelheid die je niet zou verwachten van zulke grote beesten. Hun rauwe grommen leken wel aanvalskreten en de schuimvlokken van hun bekken vlogen alle kanten op toen de honden zich op de wolven wiepen. Als eerste waren de wolven, die de aanval op de hond nog niet hadden ingezet, aan de beurt. Wild hapte Wodan en Ruska om zich heen om zo snel mogelijk voorbij de wolven te komen. De wolven hadden geen enkele schijn van kans maar toch beten ze fanatiek van zich af maar meer als een paar happen in de dikke vachten van de honden was het niet. De tanden van de honden drongen echter diep in het vlees van een paar wolven die al snel maakte dat ze weg kwamen. Meteen doken de twee honden op de zwarte wolf en de wolvin af die op het punt stonden om King dood te bijten.

King lag op zijn rug en bloed kleurde zijn vacht rood. Hij had vele bijtwonden over zijn hele lichaam opgelopen en werd steeds zwakker. Hij had geen kracht meer en geen reserves meer om nog maar iets van betekenis terug te doen.
Dutchie had zijn geweer op de vechtende hond en wolven gericht maar durfde niet te schieten uit angst de hond te raken maar dat was ook niet nodig.
Ruska en Wodan stortten zich op de twee aanvallers van de herdershond.
Omdat zij zo heftig in gevecht waren geweest waren hadden ze niet gemerkt dat de honden hun kant op kwamen.
Wodan was er als eerste en greep zonder enige twijfel de wolvin in haar rug, beet hard in en trok haar met geweld van de herder af. De wolvin die nog steeds de nek van King vast had schrok hevig en kon niet anders als de hond loslaten om zichzelf tegen dit nieuwe gevaar te verdedigen. Wodan trok haar met zoveel geweld van de hond af dat zij een halve meter verder tegen de grond smakte. Snel stond ze op haar poten maar Wodan was alweer bij haar.
Op hetzelfde moment dook Ruska op de zwarte wolf die net opnieuw zou inbijten op de verzwakte herderhond. De kaken van de hond grepen zich vast in het vlees van de wolf en woest schudde Ruska zijn kop heen weer. Stukken vacht en vlees kwamen los van de wolf die het uitgilde van de pijn en de onverwachte aanval van de twee honden. Snel herpakte het beest zich en verzette zich hevig tegen de berghond. Hevig bebloed dook hij op de berghond af maar deze was geen partij voor hem. Ruska ving de wolf op met een geopende bek en greep de wolf ten hoogte van zijn schouder en trok hem in een ruk onderuit. Meteen gooide hij zich op het dier en zijn kaak klemde zich als een bakschroef om de keel van zijn belager.

Wodan dook half op de wolvin en beet haar achter in haar nek. De wolvin probeerde te draaien om de buik van de grote hond te pakken te krijgen maar dat stond Wodan niet toe.
Snel sprong hij opzij en met zijn nek gaf hij een ruk terwijl hij nog steeds de wolvin vast had. Zijn machtige tanden scheurde door het vlees van de wolvin en trokken diepe sneden in haar vlees. Weer verloor zij haar evenwicht en kwam op haar zij terecht.
Deze keer liet Wodan haar niet meer opstaan. Snel dook hij met zijn volle gewicht op de wolvin en liet dreigend zijn tanden zien terwijl een onheilspellende grom uit zijn keel ontsnapte.
De wolvin begreep de waarschuwing en staakte haar verzet.
“ Wodan, Ruska, over” riep Dutchie toen hij zag dat de wolven overwonnen waren. Rustig, zonder hen een seconde uit het oog te verliezen lieten de honden de twee wolven los en stapte een stukje achteruit. Bevreesd voor een nieuwe aanval kwamen de wolven heel rustig overeind en keken huiverig naar de honden en naar Dutchie. Die stak zijn geweer in de lucht en loste een schot. De wolven schrokken zich rot en zonder na te denken maakte zij dat ze weg kwamen, achterna gekeken door twee stoere berghonden.

Snel keek Dutchie naar de herdershond. Apathisch en hijgend, met zijn tong uit zijn bek lag deze voor zich uit te staren. Hij lag nog steeds op zijn rug en leek geen kracht meer te hebben om overeind te komen. Dutchie vreesde het ergste en was met een paar snelle stappen bij hem. De honden stonden vlak achter hem een oogje in het zeil te houden. Rustig ging de parkranger door zijn knieën en sprak de hond rustig en op vriendelijke toon aan.
“ Wat is er jongen. Is het je allemaal een beetje teveel geworden? Het valt ook niet mee he? Eerst een klotebaas treffen. Vervolgens slecht te vreten krijgen. Gedumpt worden in een bos en dan ook nog eens op je sodemieter krijgen door een stel wolven waarvan jij dacht dat het misschien je nieuwe familie zou worden. Het is je niet makkelijk gemaakt jongen maar wees maar niet bang hoor. Wij doen je niets.” Terwijl Dutchie sprak was hij langzaam met zijn hand naar de hond gegaan en liet hem even snuffelen om hem te laten wennen. Heel even likte de hond aan zijn hand en keek hem met grote ogen aan. Rustig begon hij de hond te aaien en bekeek zijn wonden. Het waren er aardig wat maar ze zagen er zo in eerste instantie niet levensbedreigend uit. Beheerst pakte Dutchie de hond vast en probeerde hem overeind te trekken wat wonderwel lukte. Wat slap en onzeker stond de hond op zijn poten en keek schichtig naar de twee berghonden.
“ Geen angst jongen, die twee doen je niets” zei Dutchie tegen de hond.
Wodan, Ruska, kom eens hier en rustig aan hoor” commandeerde de ranger zijn twee metgezellen. De twee honden kwamen bij King staan die zich heel onderdanig opstelde. Ze besnuffelde elkaar en namen elkaar op. Ruska rook het bloed aan de hond. Een diepe wond aan zijn zij was helemaal rood gekleurd en met een tederheid die je niet van hem zou verwachten begon hij de wond van King schoon te likken.
De herder liet het gelaten over zich heen komen.
Wodan deed hetzelfde met zijn kop, waar een paar diepe bijtwonden van de hoektanden van de wolven in zaten. Dutchie bleef de hond aaien en op hem in praten. Heel langzaam begon hij te merken dat de herder begon te ontspannen. Het trillen op zijn poten verdween. Zijn ademhaling werd rustiger en heel voorzichtig begon hij zachtjes met zijn staart te kwispelen.
Het ijs was gebroken.
Na een aantal minuten deed Dutchie de halsband bij hem om en deed hem aan de riem. Gewillig liet de hond dit toe.
“ Ben je het zat hier King?”
Bij het horen van zijn naam reageerde de hond meteen met blijdschap voor zover zijn ellende dat toeliet. Dutchie had de naam van de hond doorgekregen van de instantie die de vorige baas gearresteerd hadden. Vlak voor hij op zoek was gegaan naar hem.
“ Wat dacht je ervan jongen? Zullen we dit maar snel achter ons laten en eens naar huis gaan? Lijkt dat je wat?” vroeg hij de herder. De blik in zijn ogen deed Dutchie vermoeden dat de hond dat maar wat graag wilde en rustig begon hij naar beneden te lopen. King liep gewillig met hem mee gevolgd door Wodan en Ruska. Het was nog een aardig stukje lopen maar Dutchie was blij.
Blij dat hij de hond van een gruwelijke dood gered had en blij dat voor het donker thuis zouden zijn.

Enkele uren later waren ze met z’n allen in de blokhut. Zelfs Dutchies eigen honden, die normaal het liefst buiten waren, zaten binnen.
Ze hielden alles nog even in de gaten en Dutchie liet ze hun gang maar gaan.
Als eerste had hij alle honden eten en water gegeven. King schrokte alles als eerste naar binnen. Daarna had hij het hoofdkwartier ingelicht dat de hond gevonden en veilig was. Natuurlijk had hij over de wonden verteld en dat hij de hond zou verzorgen en schoon maken en als het nodig was naar de dierenarts zou gaan. Uit dankbaarheid had de Animal Police een dierenarts naar de blokhut van Dutchie gestuurd en deze was net vertrokken.
Een aantal wonden hadden gehecht moeten worden maar over het algemeen viel het nogal mee. Wel was hij meteen ingeënt en had wat tegen ontstekingen gehad. Over twee weken moest Dutchie terug komen voor controle. King kwam naar Dutchie toe en gaf hem een grote lik over zijn gezicht. De ranger keek de hond aan in zijn bruine ogen en smolt van de blik van de hond.
Hij was een watje als het op honden aankwam.
Toen hij de herder over zijn kop aaide lag deze zijn kop op zijn schoot. Hij sloot zijn ogen en genoot van de aandacht. Een rilling ging door het hondenlijf heen. Dutchie wist wat te doen. Hij pakte zijn mobiel en belde met de Animal Police.
“ Met Dutchie. Zeg, wat gaan jullie met King doen als hij straks weer helemaal genezen is?” vroeg hij meteen aan de vrouwelijke agente aan de andere kant van de lijn.
“ We gaan kijken of we een nieuw huis voor hem kunnen vinden. Hij komt in aanmerking voor adoptie maar we zullen de nieuwe eigenaar goed doorlichten. Na alles wat hij heeft meegemaakt moet hij absoluut goed terecht komen” antwoordde de vriendelijke vrouwenstem.
“ Zou ik hem niet mogen adopteren? Mijn twee andere honden hem al helemaal geaccepteerd en ik moet eerlijk zeggen, ik ben nu al stapelgek op hem” zei Dutchie. Hij kon het natuurlijk niet zien maar de vrouw aan de andere kant van de lijn glimlachte van oor tot oor.
“ Luister eens Dutchie. Ik mag het niet zeggen maar we zaten eigenlijk al stiekem te hopen en te wachten op je telefoontje. We kunnen ons geen beter tehuis voor hem voorstellen als bij jou. Er is toch niets mooiers voor hem als dat hij bij zijn redder woont? Natuurlijk mag jij hem houden op een voorwaarde. Dat je af en toe eens met hem langs komt op ons hoofdkwartier”.
“Dutchie sprong zowat een gat in de lucht van blijdschap.
“ Natuurlijk komen we langs. In ieder geval morgen om de papieren te regelen”.
“ Dat is dan geregeld Dutchie. We zien je morgen. Doeg” en de verbinding werd verbroken. Dutchie lag de telefoon op tafel en keek de herder aan die op een oude deken was gaan liggen.
“ Nou jongen, je bent nu officieel een rangershond en je mag blijven. Wat vinden we daar van?”
De herder was gaan staan en Wodan en Ruska stonden vlak bij hem. Drie staarten gingen vrolijk heen en weer.
Meer bevestiging had Dutchie niet nodig.
Hij gaf alle drie zijn honden een knuffel en trok de deken over zich heen. In bed lag hij nog even de dag te overdenken. Hij had een heel blij en voldaan gevoel.
Met een glimlach op zijn gezicht deed hij het licht uit.
EINDE.