hij gemeen werd en dement hij poepte en plaste
in huis en zodra je, je stem verhief begon hij te grommen.
En in die tijd heeft hij en me buurmeisje en me zus gebeten
me moeder leek het daarom maar beter om hem in te
slapen. Na veel tegenstribbeling heb ik het toch maar
toegelaten...
Maar nu was ik laatst me fotoboek aant bekijken
en zag hem zo lief op die foto's en het lijkt alsof ik nu pas
besef dat hij er niet meer is.. niet meer die trippelende voetjes
vanuit de kamer horen dat hij naar je toe komt rennen niet meer als je thuis komt en dat vrolijke geblaf dat zwiepende staartje altijd zo blij als je
weer thuis bent...MIS HEM ZO!!!

Sorry voor het lange verhaal maar moest het even kwijt!