Toen heb ik hem op de mat gelegd en 10 minuten later is hij heel rustig ingeslapen terwijl ik hem aaide. Het voelde gewoon echt alsof hij op me gewacht had en toen ik er eenmaal was wist hij dat hij kon gaan.
We zijn nu bijna vier maanden verder maar ik mis hem nog steeds verschrikkelijk. Hij was mijn allerbeste vriend, mijn maatje, mijn alles. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk of erom moet huilen. Nu ik dit typ lopen de tranen weer over mijn wangen.
Hier nog wat foto's van mijn lieverd:




Als ik over anderhalf jaar op mezelf ga wonen, koop ik een hondje. Hij moet dan precies op hem lijken............