Geplaatst 10 maanden geleden hadden wij een hond uit het asiel gehaald. Sammy. Sammy bleek een angstbijter te zijn, niet met katten te kunnen, niet met kleine kinderen, bang voor fiesten, snel agresief uit vallen, en ga zo maar door. Kortom, een hond met een probleem.
10 maandan lang hebben we het goed vol kunnen houden. Tot ongeveer een week geleden. Werd chagerijniger. Ging snel beiten. Ga zo maar door. Gister begon hij onze hond van 14 aan te vallen, niet een keer, maar nee om de 5 minuten greep hij hem. Wij overstuur naar de buren gegaan. Sammy samen met de jongste hond thuis gelaten. De oudste mee genomen en erover gepraat. Uiteindelijk eruit gekomen dat sammy en wij hier niet gelukkig van worden. ik kan niet meer normaal met de honden wandelen en vindt het ook niet leuk meer. Loop contenu om me heen te kijken of er geen hond of wat dan ook aan komt wat hij aan zou kunne vallen.
Gisteravond dus de knoop door gehakt. Hij gaat terug. Natuurlijk met onwijs veel pijn in ons hart en onwijs veel tranen de moeilijkste beslings ooit gemaakt.
Vanachtend is een goede vriend van mij, waar ik echt onwijs veel steun aan heb gehad, en een goede vriendin van mijn moeder, met ons mee gegaan. Wij eerst naar Spijkenisse. Nee daar namen ze hem niet aan omdat hij uit Rotterdam kwam. Nou wij naar Rotterdam gebeld. Ja van ons mogen ze hem aanemen. Dus wij weer terug naar Spijkenisse dat ze hem aan mogten nemen van Rotterdam. Maar nee dat wouden ze niet doen. Dus wij weer naar Rotterdam terug gebeld en het verhaal verteld. Eigenlijk moet je s'ochtends tussen 9 & 10 bellen om te kijken of er plaats is. Maar omdat dit zo niet langer door kon gaan kregen we voorang en mochten we hem om 2 uur brengen.
Wij met zijn 5e naar Rotterdam toe. Sammy helemaal raar aan het doen in de auto, terwijl hij altijd gaat liggen. Achter de balie stond echt zon ijskoningin. Niet leuk dus. Nou alles ingevuld. Werdt er om geroepen of iemand de hond wou komen halen. Er kwam een vrouw die sammy nog herkende *in het asiel hete hij Bobby*. Sammy herkende haar ook nog en was enthausiast om haar te zien. Dit gaf ons een goed gevoel. Hele aardig vrouw. We mochten nog mee om afscheid te nemen. hebben een tijdje bij hem in het hok gezeten en toen met tranen over onze wangen hem verlaten. Toen we weg gingen hoorden we hem piepen en blaffen. De pijn sneed van me hoofd tot me tenen. Toen we buiten stonden hoorde we hem nog een keer blaffen.
Daarna zijn we naar huis toe gegaan. Het was raar thuis. Ineens nog maar 2 honden ipv 3. Sorry voor het lange verhaal. maar moest het toch even kwijt.
We hopen dat hij een goed baasje krijgt en we mogen nog regelmatig bellen.
Als iemand hier misschien bij het streekdierentehuis van rotterdam werkt, laat het dan svp weten.
Sammy, vergeet nooit dat we van je houden. Dit is het beste voor ons allebei. Ik zal je nooit meer vergeten, nooit!
Zo zijn we ooit verliefd op hem geworden. 10 maanden geleden. Zo zat hij ook toen we weg gingen.
Zo is hij nu.
Sammy ik vergeet je nooit meer!
