Bokt.nl

Marijke schreef:

Wat ontzettend erg voor jullie! Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie je verdriet een plekje kunnen geven.

Ik moet wel even een brok wegslikken, dit lijkt wel een beetje op het verhaal van mijn "Sientje". Vorig jaar stond mijn broer op de stoep met 2 kittens, gevonden op een bouwplaats en gered van een paar "stoere" bouwvakkers die ze weleens "zwemmen of vliegen" zouden leren

Mijn broer ze meegenomen en bij mij afgeleverd. Twee dotjes van 3 weken, met de hand grootgebracht, nachtvoedingen en hulp bij ontlasting heel de riedel. Ze kregen de naam Ot & Sien en wonder boven wonder ging het goed en groeide ze gestaag. Onder begeleiding naar buiten en langzaamaan werden het twee hele vrolijke, gezonde poezenbeesten.

Tot het vreselijke moment vorig jaar 16 augustus, ik sta in de keuken hoor een auto over de dijk rijden (wij wonen dus aan een dijk) en hoor een rare klap. Ik kijk uit het zijraam en zie in het licht van de straatlataarn Sientje voor de oprit liggen. Ik ben er meteen naar toegerend, mijn man de dierenarts meteen aan het bellen. Ze was van "buiten" niet zichtbaar gewond en ik heb haar heel voorzichtig opgepakt en in mijn armen genomen. Ze spinde dus ik was in eerste instantie nog opgelucht dat het misschien wel meeviel. Maar helaas nog geen twee tellen later stierf ze in mijn armen (later las ik dat katten dus ook spinnen bij pijn en angst). Otje heeft nog lang om haar getreurd net als wij zelf uiteraard. Ik heb haar achter de bak onder een wilgestruik begraven en een kaarsje gebrand. Het blijft een speciaal plekje en als ik bij de paarden loop als ze los lopen in de bak ga ik altijd Sien even gedag zeggen.

Het gemis blijft maar de hevige pijn in het begin slijt en krijgt zijn plekje. Ik heb er nu vrede mee dat wij Sien al was het maar heel kort, toch een heel fijn leventje hebben gegeven en ze heeft het heel goed gehad bij ons. Het was blijkbaar haar tijd al. Met Otje en onze andere twee poezen heb ik de afspraak gemaakt dat ze hele voorzichtige hele oude poezen gaan worden en tot nu toe houden ze zich daaraan.

Dit zijn vreselijke harde en oneerlijke dingen om mee te maken. Ook al is het "maar een kat" zoals sommige mensen zo fijn kunnen zeggen dat mag dan misschien zo zijn maar voor jullie was het jullie Laima een deel van en een persoonlijkheid in jullie "huishouden".

Nogmaals heel veel sterkte gewenst!!

Marijke