
Degene waar ik nieuwsgierig naar was (Ben, zie andere topic), had zijn dag niet, die had ergens last van en zat dus niet lekker in zijn vel. Ik heb ook maar een glimp van hem opgevangen. Samen met iemand van het asiel heb ik een poosje in die kamer zitten praten, intussen de katten bekijkend. Er zat van alles wat: een leuk (maar lélijk!


De poezen vielen sowieso al af, ik zocht naar een volwassen, stoicijnse kater, want dat geeft de grootste kans op succes en hij krijgt waarschijnlijk heel wat te verduren van onze poes

Na een minuut of tien komt er ineens een van de andere rooie katers aan, die springt naast me op de bank en gaat gewoon naast me zitten. Verder niks. Zat zich niet op te dringen, maar zat er gewoon. Liet zich gewoon lekker aaien, heerlijk rustig.
Het punt: Thom vond het niet zo leuk dat ie er niet bij was, maar als ik op hem moet wachten, zijn we zo 5 weken verder....

Hij vindt dat ik meer "vergelijkend warenonderzoek" moet doen en eerst bij meer asiels moet gaan kijken. Want misschien was dit wel geen goed asiel en zat er ergens nog wel een geschiktere kat... Het gaat hem allemaal wat te snel. Onze eerste kat hebben we niet echt uitgekozen namelijk, die zat als enige bij een dierenarts in een hokje op een baasje te wachten. We hadden dus niks te kiezen, en eerlijk gezegd... is ze -zeker in het begin- best tegengevallen. Angstig, passief, schreeuwen... en dat heeft heel lang geduurd. Begint nu eindelijk (na ruim een jaar) wat op te knappen. Ik hoorde gisteren in dat asiel, dat dat soort katten doorgaans inderdaad na verloop van tijd wordt afgemaakt. Niet plaatsbaar.
Hij ziet dat dus in gedachten al opnieuw gebeuren, omdat het zo snel gaat.
Aan de andere kant: is het echt nodig om eerst stad en land af te lopen? Meerdere asiels langs, overal kijken... echt waar?

Je kunt wel blijven zoeken naar mr. Perfect, maar dan maak je jezelf toch alleen maar gek?
Dit is trouwens de kat waar mijn oog op viel

