Acht jaar lang had ik hem gehad, mijn beste vriend, we begrepen elkaar, hoe stom dat ook klinkt, acht jaar lang, zijn hele leven heb ik hem gehad, mijn maatje, kroelen vond hij heerlijk, lekker spelen in de tuin, achter de kat aan zitten en achter de caafs, zo vrolijk was hij altijd, hij was nog nooit ziek geweest......tot die ene dag...28 mei, de aarde stond even stil.....ik zat acter de computer te bokken, mijn moeder riep me, ik hoorde aan haar stem dat er iets was....Elise, Bobo is dood...... NEE ik kon het niet geloven WAAROM! ik snapte het niet, zo stom dat je zoveel kan gaan houden van een konijn, ja een konijn, mijn maatje, het moest een droom zijn, het kon niet, het mocht niet, de dag daarvoor had hij met het mooie weer weer een paar uur vrolijk in de tuin gespeels, savonds had ik hem zoals altijd zijn voer gegeven, zijn water, een een blaadje groen, zo gulzig als hij dat opat, mijn lieverd...ik heb hem nog een kroel gegeven, een zoen op zijn zachte hoofdje, zijn oortjes stonden naar voren, hij begroete me altijd om hard heen en weer te rennen van zijn nachthok naar zijn daghok, mijn schatje, zo onverwacht......daar lag hij dan, in zijn hok helemaal languit, zijn hartje ko niet meer, hij was op, het is waarschijlijk in zijn slaap gebeurd, hoe vredig hij daar lag, mijn allerliefste schat, ik kan het niet geloven..ik heb hem geaaid, gekroeld, kusjes gegeven, wat haar en wat snorhaartjes afgeknipt, mijn vader had een graf gegraven, ik heb hem voorzichtig opgetild, koud en stijf als hij al was, nog een keer gekroeld, de tranen druipte naar beneden, een kus gegeven, voorzichtig in zijn grafje gelegd, een briefje tussen zijn voorpoten gelegd, een mooi zacht blad onder zijn hoofdje gelegd en rozeblaadjes over hem heen gestrooid, mijn vader heeft hem verder begraven, mijn schat, ik kan het niet geloven, die avond was hij zo vrolijk, en die ochtend in een keer....nooit meer zal ik hem kunnen voeren, nooit meer kunnen kroelen, nooit meer zou ik om hem kunnen lachen, nooit meer zal ik hem drinken kunnen geven, dat lege hok........verschrikkelijk, ik mis hem zo, mijn halve leven is hij bij mij geweest, mijn lieverdje, zo onbegrijpelijk dat je zoveel kunt houden van een nijntje, ik neem gen nieuw konijn meer....nooit meer zal ik zon konijn krijgen als Bobo, mijn ventje.......het hok gaat naar een vriendin van mijn zus, waar haar konijntje erin kan wonen.......
Lieve Bobo, ik zal je nooit vergeten en ooit zien we elkaar weer terug, ik mis je met heel mijn hart...