Geplaatst Onze poes (oud, lichamelijk zwak, bere-slechte nieren en waarschijnlijk een zwervertje) hebben we nu een jaar. Gedurende die tijd heeft ze vrijwel geen enkel initiatief getoond, speelde niet, was bang voor álles en durfde niet verder dan een meter van haar veilige mandje vandaan. Behalve om te eten/drinken of naar de bak te gaan. En ook dat deed ze (en doet ze nog steeds!) zo snel mogelijk. Roetsj! in 1 streep naar de bak, doen wat ze moest doen en roetsj! weer terug. "Buiten" leek haar ook niet te boeien. Voor de hordeur bleef ze gewoon zitten, keek wat glazig naar buiten en draaide zich altijd weer om om te gaan slapen. Kwam goed uit, want ze mag eigenlijk niet naar buiten. Als ze wat vangt of ze krijgt wat raars binnen, kan het zijn dat het snel met haar is afgelopen (als we de DA mogen geloven). Alle reden dus om haar goed in de gaten te houden
Vandaag veranderde er plotseling iets: ik stond even buiten met de buuf te babbelen over de schutting, toen ik ineens een zwarte kat in een op z'n kant staand kratje zag zitten. Ik zag alleen een kont met een staart, dus dacht dat dat zwartje uit de buurt er weer eens zat. Tot ik doorkreeg dat deze kat twee witte achterpoten had.... oliebol, het is die van óns!
Ze ging gauw weer naar binnen toen ze me zag. Later op de avond ruimde Thom even de spullen buiten op en daar ging ze weer. Normaal komt ze écht haar mand niet uit, als het te onrustig is (veel heen en weer lopen)... Ze snuffelde wat her en der en vond toen toch een weg naar de tuin van de buren. Paniek! Ze reageert niet op haar naam en ik kan haar ook niet pakken. Toen kwam ze dezelfde weg terug en Thom sloot de weg achter haar meteen af. Toen bleek er in een andere hoek van de tuin een onmogelijk klein gaatje te zitten, waar ze haar volgevreten lijf tóch nog doorheen kon wringen. Toen was ze dus verdwenen het steegje in!
Toen was de paniek compleet. Je kunt alleen wachten tot ze thuiskomt. Áls ze thuiskomt, want ze weet de weg niet. Achterburen heel behulpzaam met de zaklamp hun tuin afzoeken... hoor ik haar ineens brullen (ze heeft een stem als een misthoorn, die herken ik uit duizenden
). Zit ze óp de schutting van onze tuin, ze probeerde er weer in te komen. Terwijl ze vreselijk veel moeite heeft om binnen ook maar op de bánk te springen! 
Ze kon er bijna niet af, is ook wel twee meter naar beneden. Ik kan haar ook niet pakken (heb haar nog nooit opgepakt, ze vindt het ook eng en vlucht dan), dus ze moest het alleen doen. Springt ze met d'r ouwe lijf even *plof* twee meter naar beneden in de aarde, draaft naar binnen, recht d'r mand in en ligt daar naar me te kijken met een blik van: "Zo, dat was dat. Wat eten we?" 
Pffff.... ik begrijp nu pas écht wat mensen doormaken die hun kat kwijt zijn
Normaal is dit ook niet zo'n drama, maar voor zover wij weten, is ze inderdaad oud en afhankelijk van verantwoord voedsel, en omdat ze niet komt als ik roep (ik weet niet hoe ze heet, wij hebben haar waarschijnlijk een nieuwe naam gegeven) vond ik dit echt doodeng. Maarrrrr... het grote lichtpunt: ZE KWAM TERUG!!
Ze is kennelijk niet ver geweest en is uit eigen beweging weer teruggekomen. Goed om te weten, ben ik een volgende keer waarschijnlijk iets rustiger We hebben haar in ieder geval gigantisch onderschat.Maar voorlopig heeft mevrouw huisarrest. We gaan nu eens snel nadenken wat we willen: tuin afspijkeren of misschien toch een ren bouwen. Ik heb haar verteld dat ze dit nóóit meer mag doen, het vrouwtje zo aan het schrikken maken
Heb haar wat snoepjes gevoerd en geknuffeld. Tuthola... 
!