Vandaag was het dan zover... om half 4 vanmiddag heeft Zoë, ons persje, de verlossende spuit gekregen...

2 jaar lang van haar mogen genieten, 2 jaren van ups en downs.
Ze heeft het tot mijn verbazing nog harsitkke lang uitgehouden, maar de laatste week ging het lopen slecht, heel slecht... De voorpoten deden het nog prima, de achterpoten niet... De knoop is doorgehakt...

Ik heb er vrede mee. Heb ik al een hele tijd. Ben ook niet mee geweest naar de dierenarts, wil haar ook niet meer zien... Ik heb al tijden terug afscheid van haar genomen, toen er ooke en afspraak stond... Deze ging niet door, maar het is voor mij niet hetzelfde gebleven. Ik had afscheid genomen, en dat wilde ik niet nog een keer. Heb me weten af te sluiten, niet meer met het diertje 'bemoeid' (natuurlijk wel wat aandacht soms, maar niet meer emotioneel met haar hechten...).

Ik dacht dat ik er wel rustig onder zou blijven, maar heb toch behoorlijk gehuild...

Maar het is beter zo, ze heeft nu eindelijk rust.
Dag lievie, het ga je goed!