Mijn vader doet aan hondensport, daar was hij niet geschikt voor (hij wilde zelf liever andere dingen). Dagen verdriet, want de hond moest dus weg

Hij is naar goede kennisen gegaan en ik heb hem nog heel vaak gezien en af en toe uitgelaten.
Dit was heelveel jaar geleden nu even over vandaag:
De kennis belde op dat Uri (zo heette de hond) ingeslapen moest worden. Hij bleek atrose in zijn rug te hebben.. en of wij nog naar hem toe wilden komen. Nou dat wilde ik wel! Ik ging met mijn vader ernaar toe en zag hoe Uri er lag. Hij kon niet meer lopen of staan dus daar lag hij... zijn ogen nog altijd even trouw... (nu ben ik aan het huilen..

Zo heb ik hem nog nooit gezien. Altijd vrolijk en altijd even lomp was hij! Altijd kwam hij met zijn balletje aan hollen en was hij er voor je. Ja hij was al bijna 9 jaar maar toch. Om hem zo te zien liggen, dat heb ik hem nooit gegunt!
Ik vergeet hem nooit meer en hij zal altijd bij me blijven! Om half 8 (dus over een paar minuten) is het zover en zal ik hem nooit meer kunnen zien... maar ik denkt nog aan de leuke tijden en de dingen die mijn vader me vertelde van toen ik klein was, dat niemand aan me mocht zitten, anders had je een hond aan je broek hangen!
URI: JE BLIJFT MIJN BESCHERMER!
