om het een beetje van me af te zetten.
Mijn vader kwam me halen met de auto van mijn werk, het was rond half 12 's avonds,
we waren nog maar pas onderweg en opeens voelde ik een bobbel onder de auto en ik dacht dat zal wel een boomtak ofzo iets zijn.
Maar mijn vader stopte en legde zijn gezicht in zijn handen en zei: oliebol, ik heb een kat aangereden..
Ik schrok me rot en draaide me om, ondertussen was er al een andere auto aan komen rijden en zijn koplampen schenen precies op de aangereden kat die op de straat lag.
Het beestje lag te spartelen en kon niet meer overeind komen, ik ben toen uitgestapt en er naar toe gerend, en bestuurder van de andere auto wou dat ik het beestje aan de kant legde, dat wou ik wel, maar ik durfde het niet

Hij kwam aan lopen met een handdoek, de kat was nu al wat minder aan het spartelen,
ik ondersteunde zijn hoofdje een beetje met de handdoek,
hij lag op zijn zij en er kwam bloed uit zijn oren, en heel langzaam werd hij steeds stiller, en op een gegeven moment stopte hij met ademhalen.
Hij was dood, mijn vader die ondertussen ook al was komen aanlopen heeft hem gewikkeld in de handdoek en aan de kant gelegd.
De kat had geen halsbandje om, en we wisten dus niet waar hij vandaan kwam.
Dit alles gebeurde slechts maar in een paar minuten maar voor mijn doen leek het wel een half uur

Hij zou het niet hebben gered ook al gingen we naar de dierenarts, maar ik voel me zo verschikkelijk schuldig, ik heb niks kunnen doen,
ik zag alleen hoe hij vocht tegen zijn pijn

Ik voel me zo vreselijk

Ik hoop dat het een wilde kat is geweest,
want niks lijkt me erger om je eigen huisdier van de straat af te moeten rapen

Ik hoop dat het door het verhaal hier neer te zetten wat beter gaat.
Heeft iemand soms ook zoiets mee gemaakt?
Zoja, hoe reageerde je er dan op?
Ik kan nauwelijks mijn gedachte bij mijn dagelijkse bezigheden houden.
Steeds maar zie ik dat beeld voor me
