Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-04 08:33

Het verhaal van een hondje.....

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-04 08:33

Deze kreeg ik doorgestuurd van een vriendin..... de tranen stonden idd in mijn ogen.....

Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapotgekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.

Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het
vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en reden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want " ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.

Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden. En meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij -inmiddels je vrouw- is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was
gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen. En ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".

Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze gingen aan mijn vacht en trokken
zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jou aanrakingen waren nu zo zeldzaam- en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.

Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot "een hond" , en iedere euro die je aan mij besteedde werd er één teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn.

Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin" , maar er was een tijd dat ik je énige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden".

Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs één met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde: "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!". En ik maakte me zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven.

Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te
kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?" >

Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht trekkende puppies, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.

Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag. En ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting.

Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moest torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang rolde. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koude vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"

Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen, een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan.

Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.

Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.

Noot van de auteur: Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?" , komt dat doordat het een samenvatting is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven.

Iedereen mag dit verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld. Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken.

Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je doorover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is.

Tuff

**Geplaatst**: 19-10-04 08:36

Geplaatst: 19-10-04 08:36

Dit staat idd ook bij de advertenties op marktplaats.

**Geplaatst**: 19-10-04 08:44

Geplaatst: 19-10-04 08:44

En in de loop der jaren zo ongeveer voor de dertigste keer op Bokt...

**Geplaatst**: 19-10-04 08:52

Geplaatst: 19-10-04 08:52

Je kunt IMO zo'n verhaal nooit genoeg onder je ogen krijgen Lachen

Er zijn tenslotte altijd mensen die het verhaal nog niet kennen.

**Geplaatst**: 19-10-04 09:12

Geplaatst: 19-10-04 09:12

Maarten schreef:
Je kunt IMO zo'n verhaal nooit genoeg onder je ogen krijgen

Helemaal mee eens. Wij hebben een asielhond in huis genomen. Hoewel we er niets van wisten omdat hij zwervend is gevonden nadat hij gedumpt is door mensen is het echt onze vriend geworden. Hij toont zoveel dankbaarheid!

**Geplaatst**: 19-10-04 09:34

Geplaatst: 19-10-04 09:34

Als ik eerlijk ben vind ik het een sentimenteel jankverhaal. De eerste keer was het mooi, de 50ste keer dat ik het zie kan ik het wel schieten.

**Geplaatst**: 19-10-04 10:02

Geplaatst: 19-10-04 10:02

Citaat:
Als ik eerlijk ben vind ik het een sentimenteel jankverhaal. De eerste keer was het mooi, de 50ste keer dat ik het zie kan ik het wel schieten.

Sentimenteel jankverhaal? Is het nooit bij je opgekomen dat het gewoon de waarheid is Verward

En dat jij het na 50 keer wel kan schieten, misschien moet je dan maar eens zo'n functie uitoefenen om gezonde dieren in te laten slapen. De keer dat jij het voor de 50ste keer leest zijn er alweer zo'n 500 'gezonde' honden op die manier aan hun eind gekomen....

Ik heb dit ook al verscheidene keren gelezen en ik kan niet zeggen dat het me niks meer doet hoor

**Geplaatst**: 19-10-04 10:06

Geplaatst: 19-10-04 10:06

moet ook eens het tegenovergestelde komen dus vanuit een baasje gezien....
Jaren geleden is mijn hond aan de "wandel" gegaan, net in de vakantie periode.... never nooit niet weer gezien of ook maar iets van gehoord.
Gezien het karakter en de aard van de hond zal ze waarschijnlijk wel een tehuis hebben gevonden en als stempel hebben meegekregen: zwerfhond gedumpt door de baas ivm vakantie

**Geplaatst**: 19-10-04 10:09

Geplaatst: 19-10-04 10:09

jemig..... vet zielig verhaaal, moet er echt niet aan denken om milas weg tedoen... of een ander huis dier... :'(

**Geplaatst**: 19-10-04 10:24

Geplaatst: 19-10-04 10:24

Ik kende het nog niet.. het is inderdaad zielig.. Gelukkig kunnen mijn hondjes de rest van hun leven bij mij blijven..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-04 12:27

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-04 12:27

Ook al is het voor de 50ste keer, idd je kan het niet genoeg lezen.

Ik kon hem nog niet.... en als je hond of kat wegloopt dan kan je er niets aan doen als ze bv in een asiel terecht komen maar ik vind het wel heel erg dat mensen zo leuk een huisdier willen nemen omdat als ze zo jong zijn nog zoooooooooooo lief zijn en ze daarna als oud vuil dumpen.

Ik heb mijn kat 18 jaar geleden ook uit het asiel gehaald en mijnheer is nu 20 jaar.... moet er niet aan denken om hem weg te doen.

Dus het is misschien wel weer eens goed om mensen op deze manier aan het denken te zetten...

En als je hem al vaker heb gelezen... prima... dan lees je hem gewoon niet en sla je dit topic over...

**Geplaatst**: 19-10-04 12:58

Geplaatst: 19-10-04 12:58

ik ben er stil van

**Geplaatst**: 19-10-04 15:10

Geplaatst: 19-10-04 15:10

wij hebben onze hond niet uit het asiel gehaald, maar bij iemand waar de hond na een paar maanden terug naartoe was gebracht. zoeits doe je niet, vind ik. je hond hou je voor je leven(ofja, zijn leven) en je moet er rekening mee houden, ook met op vakantie gaan enzo. als je iemand bent die graag op vakantie gaat: koop geen hond of zorg dat je hem kan meenemen. en anders ga je maar niet op vakantie...