Het begon op 2 mei: aan de wandel en Oreo (teefje, ongeveer 5 jaar oud) begint hard te jammeren. Ze had een afgebroken nageltjes en ik dacht eigenlijk dat ze die voelde, dus ik gaf een snoepje als troost. Nog harder piepen. Nog een snoepje en weer piepen. Ik wil in haar mond kijken en die mocht nauwelijks open en ze had echt pijn.
Direct naar de nood DA. Die gaf pijnstiller en ontstekingsremner, had geen idee wat het kon zijn.
De maandag erop naar mijn eigen DA. Die voelde haar en ze gaf duidelijk pijn rond het kaakgebied aan. Met een roesje in haar mond gekeken en niks te zien. Pijnstiller en stevige ontstekingsremmer en jawel, madam knapte op.
Ging goed tot maandag twee weken geleden. Weer last van de bekkie, nog niet zo erg. Weer naar de DA, behandeling herhalen en afspraak om schoon te maken en dan ook een foto te maken als ze dan toch een roesje had.
Dat was afgelopen maandag. De algehele symptomen waren en zijn: absoluut graag willen eten, ze heeft geen dwang nodig, ze wíl spelen, ze wil van alles, rent 5 meter naar het hek en bij terugkomst gast ze weer liggen. Ze wil maar voelt zich niet fijn. Dit heb ik de DA ook uitgelegd.
Hij besloot een bloedtest eerst, zie foto's. Alles wijst op een dikke vette ontsteking. Ze kreeg gelijk een antibiotica prik en ook 1 mee naar huis. Die heeft ze vanmorgen gehad. Ook ontstekingsremmers weer. Maandag nemen we weer bloed af. Kijken of al die waardes wat verbeterd zijn.
Herkent iemand dit vage beeld? Ik maak me zorgen. De kliniek waar we heengaan is de beste van het eiland. Als we nog 100x naar de DA moeten doen we dat. Ik maak me zorgen. Wellicht wil ik te snel verbetering zien?


