Geplaatst 
Snoekje is even terug rustig in haar mandje in slaap gevallen en 's ochtends gevonden door de poezenoppas. Wij waren op dat moment op vakantie. Zo gauw de poezenoppas belde, zijn we direct met de reis naar huis begonnen.
Snoekje sukkelde de maanden daarvoor al wat met haar gezondheid. We noemden het om het luchtig te houden haar 'maandelijkse check-up' bij de dierenarts. Bij de dierenarts in kwestie had ze al snel naam gemaakt als 'die pittige rooie'. Op het moment dat ze voor het eerst de behandelkamer binnenkwam, keek de arts een keer en zei hij direct: "Een rode schildpad? Daar moeten we mee op letten!" De laatste keer, drie weken voor ze uiteindelijk overleed, waren er wat vage klachten. Het leek niet anders dan de vage klachten van normaal, maar better safe than sorry dus hop, Snoek in de mand en op naar de dierenarts. De dierenarts heeft gecheckt, maar geen bijzonderheden gevonden. Wel had hij wat bloed afgenomen en zei hij: "Dit dier loopt op karakter. Lichamelijk is het niet veel meer, maar met deze vechtlust komt ze ver."
De fierce warrior in kwestie:
die vooral heel fluffy is een totaal geen warrior in het volgende shot:
De poezenoppas heeft een tijdje bij ons in huis gewoond en kent de dieren dan ook uitstekend. Ook zij heeft geen bijzonderheden gezien in de week voor Snoekje besloot ons te verlaten. De desbetreffende avond lag ze in haar mandje er uiterst vredig bij. Uiteraard het hoge mandje dat eigenlijk voor de kleedjes was bedoeld: het officiële poezenmandje lag te laag en dan kun je niet zien wat er op de bank gebeurt. Vanuit daar is ze in haar slaap weggezakt.
Snoekje in het mandje, een paar weekjes voor ze is overleden
We zijn heel blij dat ze zo is heen gegaan: tot op de laatste dag is ze haar 100% zelf gebleven, sprong, rende en at ze nog en waren er geen signalen dat dit haar laatste avond onder ons zou zijn. Ze is gaan slapen zonder angst en het is bijna alsof ze zelf de keuze had gemaakt: 'het is goed zo'.
Toen we het dierenasiel in Beilen belden om haar officieel af te melden, bleek er nog een heel verhaal aan Snoekje vast te zitten. Hoewel ze als echte Hagenees zich niet de kaas van het brood liet eten, heeft ze daarvoor als volwassen kat op straat gewoond in Hoogeveen. Ze hadden haar daar tot Alicia gedoopt. Met wat het asiel vertelde, konden we ook concluderen dat Chinook pak'em beet 19 à 20 jaar is geworden. De leeftijd in haar paspoort is enkel de datum waarop het paspoort is aangevraagd vanuit het asiel waar ze heen gebracht is als toen al ruim volwassen kat. Een mooie leeftijd voor dit kleine, rooie schildpadje!
De andere poezen zijn een paar weken uit hun doen geweest. Snoekje, of in deze context misschien meer de Rode Draak, was namelijk als huisoudste én kleinste uitgeroepen tot het Poezenopperhoofd. Inmiddels zijn ze weer wat gerustgesteld, maar het was bijzonder te zien dat de andere 2 ieder op hun eigen manier dag tegen Snoekje hebben gezegd.
Met Marie-Claire, onze jongste telg, aan het spelen
Snoekje leerde MC hoe je lief speelt vanaf jongs af aan.
De drie musketiers samen op de bank (dit kwam niet vaak voor: alledrie hadden ze graag hun eigen ruimte waardoor er vaak 1 op de bank, 1 op de poef en 1 in het kleine poezenmandje lag. Allemaal om de bank heen en in aai-range.)
We missen die oude rakker heel erg in huis.
Dag Snoekje.
heel veel sterkte 
