In het lab ligt momenteel een biopt van mijn (al zeg ik het zelf) prachtige 4 jarige langharige duitse herder.
Van pup af aan ben ik heel voorzichtig met haar geweest (lees: niet naar strand/duin ondanks dat deze bewijzen van de achtertuin liggen) en dat heeft mede geresulteerd in een kerngezonde hond (geen ED en geen HD).
En dan voel ik donderdag verdikte klieren in de hals, mijn zorgen begonnen.
Omdat ze ook een drupneus haf dacht ik misschien is ze wel verkouden en gaat het na een paar dagen over.
Vrijdagmiddag voel ik rond 14.00u verdikte klieren in de melkbanen/lijsten (ze is zeer recent loops geweest).
Ik bel de dierenarts welke mij vraagt of ik direct langs wil komen.
En dan beginnen de zorgen pas echt!!!
Er is dus een biopt afgenomen en de uitslag volgt tussen maandag en woensdag.
Omdat de hond ook aan de diarree is hebben we een antibiotica kuur meegekregen om de dikke darm aan te pakken.
De dierenarts gaf aan dat hij haar buik gezwollen vond en toevallig viel mij dat donderdagavond ook op. Niet extreem maar wel iets.
Verder merk ik eigenlijk niets aan mijn hond.
Ergens voel ik dat dit fout zit, maar ik wil er eigenlijk niet aan dat ze er binnenkort niet meer zal zijn.
Mijn trots, mijn ukkepuk, mijn alles....

