Het gaat om Poes, mijn Ragdoll van ruim 16. Sinds twee weken zijn we aan het tobben. Het begon op vrijdagavond, ze had last met plassen. Onrustig, mauwen, veel naar de bak en zichtbaar persen. Contact met de dierenarts gehad, ik mocht de Meloxidyl geven die ik al heb staan voor haar artrose. Hiermee moest het beter gaan. Het ging even wat beter, maar alsnog zaten we vorige week woensdag bij de dierenarts omdat het toch niet echt stabiel bleef. Toen blaasontspanners mee gekregen en advies om de Meloxidyl te blijven geven. Vrijdagavond was het echt mis, ze bleef maar proberen te plassen. Ook was ze heel hysterisch aan het wassen, om dan ineens weer totaal apathisch in een vreemde houding te blijven zitten.
Dus wij naar de dienstdoende spoedarts. Bloedonderzoek laten doen, nierwaarden waren beter dan in november dus dat was positief. Vocht toegediend, pijnstillers en AB en Poes weer mee naar huis. AB moest ik ruim een week geven. Sindsdien gaat het echt beter. Ze plaste zonder moeite, at goed, dronk goed en was gewoon weer Poes zoals ik haar kende. Gistermiddag voor de zekerheid wel urine afgegeven, om uit te sluiten dat ze geen blaasgruis heeft.
Tot ze vanochtend wéér moeite had met plassen. Meerdere keren op de bak, mauwen en onrustig. Dus weer de dierenarts gebeld. Uit de urine blijkt geen blaasgruis, dus wellicht een steen. Of iets anders? Voorstel dierenarts is om een foto en/of echo te maken van haar blaas, om te zien wat daar zit. Zit er een steen, dan zou deze operatief verwijderd moeten worden. Ook willen ze eventueel de blaas aanprikken, om te kijken of er toch niet een bacterie zit.
En daar draait ook mijn vraag om. Moet ik al die onderzoeken nog willen voor haar? Ze is ruim 16, heeft artrose (en krijgt daar ook steeds meer last van) en als er een steen zit dan laat ik haar hoogstwaarschijnlijk toch niet meer opereren. Want ze leeft eigenlijk al in reservetijd. Om de blaas aan te kunnen prikken moet ze mogelijk daar blijven met een vochtinfuus, nog meer stress voor haar.
Ze ligt nu weer rustig te slapen, ik mag zo weer blaasontspanners ophalen zodat ze in ieder geval (als het goed is) comfortabeler kan plassen. Ik overleg dan ook ter plekke over de afspraak van dinsdag.
Maar ik weet het niet.. ik weet het echt niet. Waar doe ik goed aan? Ze is al zo oud, en ze heeft zoveel stress van het reismandje en de onderzoeken. Is dat het nog waard, is het middel dan niet erger dan de kwaal? Is het niet gewoon het uitstellen van een naderend einde, met een hoop stress en gedoe voor haar? Aan de andere kant wil ik ook niet te vroeg zijn en haar 'zomaar' in laten slapen.
Eet en drinkt ook goed. Het zit hem puur in het plassen. Dat heeft ze de afgelopen week zonder problemen gedaan, vanochtend speelde de onrust, het meerdere keren op de bak gaan en het mauwen dus weer op.
Het zit hem puur in het dilemma van hoever ga je met de onderzoeken tot het genoeg is. En natuurlijk maak ik die beslissing, maar het is wel fijn om te kunnen klankborden. Ik zit natuurlijk vol in de emoties..
maar ze waren echt heel lief en begripvol. Ben iets gerustgesteld, al blijft het nog wel heel spannend natuurlijk. Hoe gaat de volgende keer plassen? Zenuwslopend dit
Ze ligt nu weer terug in haar nestje op de bank.
