We hadden ook de afspraak met elkaar gemaakt dat zodra ze achteruit ging het genoeg was en ze mocht gaan, maar gelukkig is het nooit zover gekomen!
Wat ik hier mee wil bereiken? Meer bekendheid over de ziekte. Dat men weet dat er meer aan gedaan kan worden en de boodschap mee wil geven om met je konijn altijd naar een dierenarts te gaan die ook echt verstand van konijnen en konijnenziektes heeft!
Meer informatie over e.cuniculi:
https://www.dierenkliniekwilhelminapark ... iculi.html
Katara haar verhaal:
10 juli. Ik weet het nog zo goed. Ik had net een dutje op de bank gedaan. Net wakker geworden en hoor rond half 3 ineens een hoop gerommel en gestommel door het hok van mijn twee konijnen Katara en Hummer.
Direct er heen om te kijken, want dat klonk niet goed en zie tot mijn grote schrik (en die van Hummer) dat Katara in volle paniek door het hok vloog.
Compleet in shock de dierenarts gelijk gebeld, vervoer geregeld en een uur later stonden we bij de dierenarts. Eigen dierenarts werkt helaas niet op zondag en moest uitwijken naar een andere dierenarts.
Ze voelde aan Katara, keek en constateerde dat ze niet op pijn prikkels reageerde. Katara kreeg wat injecties (welke weet ik niet precies meer) en kreeg pijnstilling mee met de mededeling: Ik zie er nog hoop in en je moet de volgende ochtend verbetering zien en anders had ik er alles aan gedaan. Echt een diagnose was er niet, helaas.
Katara kwam de nacht redelijk rustig door. Dwangvoeding en medicatie gegeven. Die zondag het hele verhaal ook naar mijn eigen dierenarts geappt zodat ze op maandagochtend precies wist wat er was gebeurd.
Maandagochtend ging het nog niet goed. En zat ik om half 9 al met mijn eigen dierenarts aan de telefoon. Zij heeft verstand van konijnen en konijnen ziektes en weet precies hoe of wat.
Om 9uur die ochtend stond ik in de praktijk daar. Een blik op Katara en ze wist precies wat er aan de hand was. E.Cuniculi tot het tegendeel bewezen is. Halfzijdig verlamd door de ziekte e.cuniculi.
Katara kreeg nu de juiste zorg en in de eerste week elke dag naar de dierenarts voor de juiste injectie(s). Daarna elke week voor controle.
De eerste drie dagen heb ik het zelf geprobeerd de zorg op mij te nemen. Helaas was voor mij de zorg te intensief en moest ik 13 juli zelf naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse hartcontrole waardoor Katara in de ochtend bij de dierenarts bleef en in de middag naar hun oppas ging (de oppas heeft ervaring met de ziekte. Weet precies wat ze moet doen en heeft ook onwijs veel ervaring met konijnen. Katara en Hummer waren in goede handen en ik kreeg dagelijks updates. Alles werd in overleg gedaan).
Katara en Hummer zijn uiteindelijk twee maanden bij de oppas gebleven. Bij de oppas heeft Katara keihard aan haar herstel gewerkt.
Van halfzijdig verlamd en nauwelijks iets kunnen naar weer terug kunnen lopen, springen, zelfstandig eten en gewoon weer konijn kunnen zijn
. Dat was mijn doel. Een konijn waardig leven en dat doel is bereikt en daar ben ik mijn dierenarts en de konijnen oppas zo onwijs dankbaar voor .Vooral de eerste week was zo ontzettend spannend. Geloof dat ik wel 4x op het punt heb gestaan te zeggen dat het genoeg is zo, maar elke keer liet Katara weer verbetering zien. Elke keer weer liet zij weer zien hoe sterk zij is en dat ze door wilde vechten. En ik weet het nog zo goed. 10 juli. Toen ze op de behandeltafel lag en haar pootje op mijn hand legde. Net alsof ze wilde zeggen: We got this boss!!!
Vandaag zijn ze dan eindelijk weer thuis gekomen en zo lag Katara er vanmiddag al vrij snel bij. Relaxed. Zij en Hummer wisten gewoon dat ze weer thuis waren.
Vandaag is ze ook voor de laatste keer gelaserd en gaan we kijken of ze het zonder laseren kan. Uiteraard krijgt ze nog wel medicatie en is Hummer in het begin ook behandeld en sta ik in nauw contact met de dierenarts.
En het enige wat ik voor 10 juli uiteindelijk heb gemerkt is dat ze iets meer ging drinken en dat was het. Niet meer dan dat. Het nare van de ziekte is dat het ineens op kan komen en het hoeft niet bij elk konijn gelijk zo heftig te zijn, maar die pech had ik helaas wel.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik onwijs trots ben op mijn meisje en ik hoop nog heel wat jaartjes van haar te kunnen genieten
.Ze doet haar naam in ieder geval eer aan
.En hopelijk is mijn pech nu ook eindelijk voorbij. Het eerste half jaar kwakkelde mijn pony met zijn gezondheid. Die bleek een lichte lever ontsteking te hebben. Die behandeld en weer enigzins op de rit waarbij ik dacht: "Yes! Op naar een rustige zomer en herfst/winter!". Iets te hard geroepen. Want toen werd Katara ziek en helaas. Toen was Katara weer op de rit. Bleek mijn kat een ontsteking bij het gebit te hebben en heeft mijn kat Lola 30 september een gebitsbehandeling. Laten we het zo zeggen dat ik een aardige reputatie heb bij de dierenarts nu
.En we bij alles al zeggen: "Met mijn dieren en mijn pech weet je het nooit"
. Het geluk mag nu voor een keer wel eens even aan onze kant staan. Maar voor nu geniet ik van mijn beide konijnen
.(Deze foto van Katara is van vanmiddag toen ze net thuis waren. Hummer staat net buiten beeld)
. 
