Excuses en respect voor als je dit lange, chaotische verhaal helemaal doorgelezen hebt, want dat wordt het. Een lang verhaal. Maar anders is het niet te begrijpen.
Jip is een Australian Shepherd van ruim 2,5 jaar oud, hij is geboren op 02-09-2019. Hij komt bij iemand vandaan die de naam fokker niet waardig is. Hij staat hierdoor eigenlijk met 1-0 achter. Op dat moment was ik heel naïef en te goed van vertrouwen, maar achteraf zie ik een hele hoop rode vlaggen waarbij ik hard weg had moeten rennen. Maar dat is achteraf. Hier hebben we van geleerd en dit zal bij een volgende hond niet meer gebeuren. Tegen de tijd dat we echt konden gaan socialiseren kwam mw. C om de hoek kijken. Die gooide een hoop roet in het eten, we hebben gedaan wat we konden op dat moment. Tel hierbij een paar negatieve ervaringen bij op en de reactieve hond is geboren. Al is mw. C geen excuus natuurlijk. Met Jip hebben we ondertussen al heel wat te stellen gehad. We hebben op de kliniek in Utrecht gezeten, omdat onze DA tijdens een echo van zijn hart allemaal slechte dingen zag en ons daardoor een slechte prognose gaf. De cardioloog in Utrecht gaf vervolgens aan dat er niets aan de hand was en dat onze DA dit niet goed gezien had. Een hoop grijze haren rijker na deze ervaring.

Om de reactiviteit te beperken hebben we verschillende trainingen, methodes en therapieën geprobeerd. Tussendoor is hij gecastreerd omdat hij echt niet met de hormonen om kon gaan. Hij was niet meer te bereiken buiten, waardoor wandelen ècht geen pretje was. Na de castratie was hij buiten wel weer te bereiken en trainbaar. Op dit moment zijn we net klaar met het holistische traject, dus Jip is lichamelijk weer helemaal in balans. Alleen. Onze problemen zijn juist groter geworden.
Jip is altijd wel angstig geweest voor harde geluiden zoals vuurwerk etc. Dit hebben we altijd goed kunnen managen. De vuurwerkperiode was wel een hel, maar daar kwamen we ook weer doorheen. Maar nu vermoed ik dat hij een angststoornis of iets dergelijks ontwikkeld heeft. Hij is voor en van alles bang. Hij komt op de uitlaatrondes na weinig buiten, terwijl hij daar echt hele fijne mogelijkheden voor heeft. We hebben flink wat grond wat omheind is en waar hij kan los kan lopen. Maar dit doet hij niet. Want alles is eng en hierdoor vlucht hij weer naar binnen. Eigenlijk zit hij alleen maar in de stress en angst. En dat is echt niet bevorderlijk voor het lijf en de hond zelf.
De nachten zijn al weken drama. Hij "hoort" iets waardoor hij in de paniektoestand schiet, weg probeert te vluchten en vervolgens de halve woonkamer afbreekt. Laat ik hem naar buiten? Dan rent hij rondjes om weg te komen. Maar wat hij dan gehoord heeft? Flup mag het weten. Hierdoor slaap ik noodgedwongen in de bank, om te voorkomen dat hij de halve woonkamer afbreekt. Daarnaast probeer ik hem te kalmeren, maar hij is gewoon weg niet te bereiken in deze toestand. Het slapen op de bank wissel ik af met mijn ouders, want anders houd ik het niet vol. Op zo'n nacht slaap je maximaal een uur of 3. En dan heb je geluk.
En nu? We zijn in gesprek met een gedragstherapeut. Maar ik heb er een beetje een hard hoofd in. We hebben al zóveel dingen geprobeerd. En niks werkt. Moeten we dan toch overstappen op gedragsmedicatie? Zou dat hem gaan helpen en ondersteunen in de angst?
Ik weet het echt niet meer. Ik ben ondertussen ook behoorlijk op aan het raken. De nachten wissel ik af met mijn ouders, want anders trek ik dat niet alleen. Ik heb zelf nog wat rest klachten van mw. C wat er ook niet aan meehelpt. Daarnaast heb ik ondertussen zoveel zorgen om die hond, dat ik gewoon weg niet meer weet waar ik goed aan doe.

Wat ik hiermee wil bereiken? Geen idee. Even spuien. Misschien tips opdoen? Ik weet het niet. Ik wil Jip weer op de rit krijgen, maar op dit moment lijkt dat gewoon weg onmogelijk.
Liefs, Willemijn & Jip


