Hieronder het verhaal beschreven van de 5 vreselijke dagen en hoe het verloop is gegaan. 
Mijn witte spook, spekkie, apenkop en draak. Onverwacht kwam zij bij ons nadat we verliefd waren op de foto's, het nichtje van onze andere hond. Maar man oh man wat bracht zij leven in de brouwerij, altijd in voor een geintje en bovenal mijn beste vriendin!
Links op de foto Bibi haar tante en in het midden onze teckel Suus. Onze meisjes, de dames waren zo'n leuk trio samen.
Op 29 januari gaven we de hondjes een klein kluifje, krijgen ze zo vaak en het laatste stukje halen we altijd weg zodat ze zich er niet in kunnen verstikken.... was dat maar genoeg.
Zo'n kluifje ter illustratie, niks ten nadelen van dit bedrijf is gewoon toevallige foto!
Een poos later controleer ik het nog en stuk was groot zat dus laten liggen. Maar kort daarna zegt mijn vriend goh wat doet Dieke raar, proberen te braken, op rare plekken liggen en gigantisch pompend ademhalen vanuit de flanken. Direct overlegd met mijn ouders die niet thuis waren en naar de dierenarts gegaan op zaterdagavond. Zij gaf aan kan absoluut geen kluifje zijn die vast zit en heeft haar een pijnstilling gegeven. Foto maken was niet nodig en moest proberen een koekje te geven.
Later op de avond koekje gegeven die er ook direct weer uit kwam. Op zondagochtend wederom veel pogingen tot braken, geen water binnenhouden maar ook geen eten. Dus hop weer in de auto naar de dierenarts. Daar werd weer verteld, kan absoluut niks vast zitten want dan zou ze heel erg kwijlen. Ze heeft een spuit gekregen tegen het braken en nogmaals een pijnstilling.
Op maandag geen verandering dus zijn we daarom weer teruggegaan naar de dierenarts, zelfde verhaal en medicatie gekregen als zondag.
Ja we zijn er nog niet... maandagavond kwam alles er direct uitlopen en hebben we gebeld, we kunnen niks doen kom morgen maar langs. Dus dinsdag weer naar de dierenarts toe en is er op aandringen een rontgenfoto gemaakt. Op de foto iets te zien in de slokdarm en een gigantisch opgezette maag. Dus ze gingen wel opereren.
Tijdens de operatie niks gevonden en de sonde kwam niet door de slokdarm heen maar geen kliniek in de omgeving had een scopie beschikbaar dus hebben ze haar weer dichtgemaakt. 's Avonds was ze niet goed op temperatuur en werden we gebeld, ze mag mee met de assistente of jullie moeten haar voor 24 uur toezicht naar het Evidensia dierziekenhuis brengen. Dit had onze voorkeur in verband met de permanente toezicht.
En oh wat troffen we aan dinsdagavond... dit was in de wachtkamer bij het Evidensia
Ze gingen toezicht houden en eventueel voor woensdag kijken voor een scopie. Helaas werden we woensdagochtend gebeld met het nieuws dat ze een zware longontsteking had en dat het nog maar de vraag was of ze het zou halen. In de avond mochten we op bezoekuur komen.
's Avonds met mijn vader naar Arnhem gereden en wat we daar aantroffen was vreselijk. Dieke haar hele lichaam was volgelopen met lucht waardoor ze buiten de longontsteking ook bijna geen lucht meer kreeg. Ze hebben lucht weggehaald uit het lichaam en gevraagd of er rontgenfoto's naar een specialist gestuurd mochten worden voor beoordeling of er iets in de slokdarm zou zitten. Het was een hoopje ellende, haar hoofd kon ze niet meer omhoog krijgen.
Toen we nog geen halfuur thuis waren kregen we al een telefoontje uit Arnhem, er zat inderdaad iets in de slokdarm, maar een operatie is niet meer mogelijk daar was ze al te zwak voor. Enige humane optie zou inslapen zijn. Gebroken en verslagen zijn we direct teruggegaan met het hele gezin om afscheid te nemen van ons lieve witte spookje die altijd vol leven zat en nu ontzettend zwak. Bij mij op schoot en samen met de rest van het gezin en mijn vriend is ze ingeslapen. Ze heeft ontzettend gevochten tegen de euthanasie…. Ze was er net als ons nog lang niet klaar voor.
Onze eigen dierenarts schrok heel erg en opperde een autopsie, het kon absoluut niet het kluifje zijn. Niets bleek minder waar helaas. Het was het kluifje, beide bolletjes van de zijkant op en het gehele tussenstuk heeft ze ingeslikt. Over 4 dagen zoveel proberen weg te slikken en proberen uit te braken dat de slokdarm geperforeerd is en er maagsappen richting de longen zijn gegaan die een longontsteking hebben veroorzaakt en daarbij sijpelde er ook lucht het lichaam in waardoor ze extra benauwd was.
Ons meisje weg door een inschattingsfout van de dierenarts, omdat ze nooit zo veel pijn getoond heeft. Ze had geen kans meer vanaf het begin.
En de andere 2? Die hebben weken voor de deur zitten wachten op hun zusje…
Dit verhaal is een uit duizenden, de dierenarts zei dat dit onwijs zeldzaam is en dat een kluifje nooit zoveel schade kan toewijzen aan zo'n lichaampje, pure pech.
Het doet ons nog onwijs veel pijn en wilde toch graag mijn verhaal delen omdat het wellicht helpt in mijn eigen afsluiting. Excuses dan ook voor het lange verhaal maar dit is wel het complete verhaal.
Dag spekkie, je word elke dag nog onwijs gemist.
