Aanstaande donderdag staat de amputatie van het rechtervoorpootje van onze kat gepland. Over het leven met 3 poten maak ik mij geen zorgen, maar over de herstelperiode kan ik maar weinig vinden. In dit topic hoop ik dan ook wat tips te krijgen over de eerste dagen/weken. Gebruikten jullie bijvoorbeeld een bench of lege kamer?
Voor de mensen die graag haar geschiedenis kennen, stel ik onze Vixey en haar lange traject even voor. Sorry alvast voor het lange verhaal

Vixey is nu 3,5 jaar oud en vanaf dat ze 10 weken was bij mij. Ze deelt het huis met haar vriendin Dusty van 4,5 jaar. Alleen in de zomer mag ze mee naar buiten de tuin in, maar dan altijd aan een tuigje. Het is echt een enorme knuffel die het liefst elke dag, de hele dag op schoot ligt en ze zou ook nooit haar nageltjes uitslaan of bijten.

Half augustus 2020 kwamen we thuis van visite en liep Vix in ene mank. Ze ontlaste haar pootje en wilde er niet op staan. We hebben het een halve week aangekeken (misschien verrekt?), maar het werd niet beter dus op naar de dierenarts. Eerste vraag is dan natuurlijk altijd: is ze aangereden of bijvoorbeeld van een trap gevallen? Maar met een binnenkat en dichte trap blijven er niet veel valrisico's over.. Mogelijk van een kast gevallen met spelen of iets? Ze is best onhandig... Alles werd nagekeken, maar niks was dik of warm. Wel reageerde ze erg gevoelig op het naar buiten draaien van haar schouder. We werden naar huis gestuurd met Meloxicam en moesten het maar twee weken aankijken.
Op meloxicam voor 2,5 kg (ze is 3,5 kg) deed ze het super goed. Liep niet meer mank en speelde weer met Dusty. Maar toen we na twee weken stopten liep ze de dag erna meteen weer helemaal kreupel. Dus terug naar de dierenarts gegaan en een afspraak gemaakt voor een rontgenfoto. Toen begon eigenlijk het "ik weet het niet" spelletje. Er leken wat kleine losse botfragmentjes te zijn, maar het was vrij onduidelijk. Dus dierenarts heeft overlegt met een radioloog welke het ook onduidelijk vond. Vervolgens zijn we dus doorgestuurd naar een orthopeet in een medisch dierencentrum.
Inmiddels liep Vix al 2 maanden op en af mank. Ene moment was er niks aan de hand en volgende liep ze echt op drie poten. Afhankelijk van hoeveel last ze had gaven we meer of minder meloxicam en dat ging best prima. Maar zo eind oktober 2020 kon ze toch echt niet meer zonder en zaten we standaard op een dosis voor 3 kg kat..
Eenmaal bij de ortopeet zijn er extra foto's gemaakt waarbij het vermoeden ontstond dat het probleem niet in haar schouder, maar elleboog zat. Met de foto konden ze alleen niet heel veel zien dus moest er een CT scan gemaakt worden. Ook zo leuk als ze er dan bij zeggen dat deze duur is en dat ze niet kunnen garanderen dat ze er wat op zien en er dan dus een diagnose is.... Ook gaven ze al meteen aan dat ze niet wisten wat er te verwachten viel. Een kat die opeens mank loopt komt niet vaak voor. Laat staan 1 van 2,5 jaar oud.... Dit werd eigenlijk alleen gezien bij honden
Na eerst weer overleg met mijn eigen dierenarts, bleek een CT scan wel de enige optie. Vix kreeg duidelijk steeds meer pijn en liep nu zelfs met voor 3 kg kat meloxicam nog kreupel. We begonnen er al rekening mee te houden dat een pootamputatie nu een reeele optie was.
De uitslag van de CT: het zat inderdaad in haar elleboog. Conclusie van de orthopeet was:
"De combinatie van bevindingen van de rechter elleboog kunnen passen bij een heftige
artritis - dan wel auto-immuun, dan wel infectieus -, maar kunnen ook reactie zijn op een
doorgemaakt trauma, of degeneratieve veranderingen secundair aan elleboog dysplasie.
Echter, de aanwijzingen voor elleboog dysplasie zijn vrij weinig in verhouding met de forse
botnieuwvormingen en overvulling. "
Daarop volgde een biopt wat een infectie aangaf in het gewricht. Deze met antibiotica aangepakt, maar de klachten kwamen snel terug waarop nog een biopt volgde. Bij de tweede biopt waren geen bacterien aantoonbaar aanwezig, maar nieuwe antibiotica gaf een oplossing voor 3 maanden.
Daarna veranderde het beeld.. geen manklopen meer, maar wel in 4 maanden tijd 3 absessen welke na open springen niet zonder antibiotica meer dicht gingen. 2x zat het onder haar elleboog en nu erboven vlakbij haar oksel. Dus na wat kweken en het als iets losstaands oplossen vanwege het totaal andere beeld, nu toch weer naar het medisch centrum gegaan.
Daar wisten ze eigenlijk nog niets en dus maar uitgebreid bloedonderzoek laten doen. Hier kwam wederom niets uit. Nu was de vervolgstap een histologisch (weefsel) onderzoek maar bacterien of afwijkend weefsel. Maar op vragen over behandelperspectieven kregen we geen antwoord
Inmiddels hadden we er geen vertrouwen meer in en na goed overleg met onze eigen dierenarts besloten te amputeren. Een lastig besluit, maar na 1.5 haar dokteren en bijna een jaar met lampenkap wel beter denken we..
En nu is het dus de huidige wond zo rustig mogelijk maken en dan donderdag amputeren. Duimen jullie mee dat daarmee de narigheid achter de rug is?
