Geplaatst Sinds oktober heb ik twee poezen. Zij zijn inmiddels 3 jaar en 1 jaar. Ik heb ze overgenomen van de dierenbescherming waar ze uit de situatie '20 katten in een ernstig verwaarloosd huis' kwamen. Een aardig rugzakje dus. Het zijn angstige katten, gelukkig gaat dat steeds beter en zijn ze comfortabel bij mij en in mijn huis. Ze vertrouwen me, maar aaien zit er (nog) niet in. Dat geeft ook niet, ik wist waar ik aan begon
De oudste plakt heel erg aan de jongste. Bij alles wat ze doet roept ze de jongste erbij. Dus 'we gaan eten' 'we gaan drinken' 'we gaan naar de kattenbak' 'kom even hier kijken' etc. Hoewel ze gek zijn op elkaar en graag verstrengeld samen liggen, merk ik ook dat de jongste denkt 'laat me'.
Begin dit jaar zijn ze 8 weken bij mijn tante geweest vanwege een badkamer verbouwing. Ik woon in een bungalow van 56m2 dus de drukte, herrie en stof was dan teveel van het goede. Mijn tante heeft 4 katten en de meute ging opvallend goed samen. Mijn oudste kat was veel relaxter en veel meer los van de jongste omdat ze ook de anderen had. Zij was in no time volledig geintegreerd in de groep. De jongste was daar meer op zichzelf en gedijde daar ook prima. Nu zijn ze twee weken thuis en lijkt de jongste hier wel beter op haar plek te zijn dan bij mijn tante d.w.v. dat ze zich meer door het huis begeeft dan daar en wat relaxter is. De oudste plakt wel weer volledig aan de jongste.
Nu zit ik te denken om er een poesje bij te nemen om meer balans te krijgen. Daarnaast zou ik het leuk vinden ook een knuffelpoes te hebben, maar dit is geen gemis. De poes van een vriendin krijgt binnenkort een nestje, dus die mogelijkheid er eentje bij te nemen is er ook. Tijd zat nog wel om na te denken. De poes is pas een week of 3 zwanger.
Wat denken jullie, de combinatie zo laten of toch een poesje erbij?
Toevoeging is nog dat de katten naar buiten kunnen in mijn ruime afgesloten tuin. Ik maak me daarom geen zorgen over de ruimte.
