Geplaatst 3 jaar geleden heb ik een kat uit het asiel geadopteerd. Zij was gevonden met een gebroken poot die al vast was gegroeid, dus daardoor heeft ze een krom pootje. Er is een foto van gemaakt en los van dat ze mankt zou ze hier verder geen last van krijgen. Wel heb ik altijd het idee gehad dat ze zelf voelt dat ze minder kan, ze zal nooit hele hoge sprongen maken bijvoorbeeld. Ook kiest ze er zelf voor de tuin nooit uit te gaan ondanks dat ze die mogelijkheid wel heeft. Toch was ze altijd een vrolijke kat die speelt, naar buiten gaat en zichzelf verzorgd. Sinds een tijdje vond ik haar passiever. Ze sliep meer, leek steeds lastiger te kunnen springen. Ik ben toen een paar maanden geleden naar de dierenarts geweest, met de vraag of ze toch last had van haar poot misschien. De DA zei dat het nooit aan de poot kon liggen, ook voelde hij overal en gaf ze nergens pijn aan. Omdat ze ook overgewicht had (heeft), dacht dat dit het probleem was. Dus extra gaan letten op voeding en met wat gewicht eraf leek ze ook wat actiever. Toch ging het een beetje op en af. Tot ongeveer 3 weken geleden toen ze apart begon te lopen. Los van haar manke poot leek ze bij haar achterpoten heel slap, de trap op liep ze stap voor stap, ze sprong niet meer op de bank en lag hele dagen op zolder te slapen. Het werd langzaam erger. Een week geleden ben ik terug gegaan en gevraagd om foto's. Ze blijkt nu artrose te hebben bij haar bekken/begin staartbeen. Hij had dit nog nooit op deze manier gezien bij een kat, en al helamaal geen jonge kat. Hij is overtuigd dat dit moet zijn opgelopen door een harde klap. De theorie is nu dus dat zij dit opgelopen heeft hetzelfde moment dat haar poot is gebroken. Waarschijnlijk door een auto aangereden. Hij vertelde me dat een dure operatie van 3000 a 4000 euro inclusief mri mogelijk is. Dit zou echter maar 50% kans hebben het probleem op te lossen. Nu zijn we begonnen met metacam en bloeit ze enorm op. Ik voel me schuldig dat ze hier al jaren mee rond loopt en zich misschien nooit 100% oke heeft gevoeld. Ze ligt niet meer op zolder en oogt heel blij.
De dierenarts wilt kijken hoe ze het doet op medicijnen. Over 3 weken ga ik terug. Terug naar hoe het was wil ik nooit meer, nu meer dan ooit zie ik dat ze misschien altijd wel wat last gehad heeft. Echter kan ik me niet voorstellen dat ze langdurig metacam kan blijven krijgen? Mijn vraag is of iemand hier ervaring mee heeft en ook met eventueel zo een operatie. Ik sta hier nl wel voor open, maar het moet wel zin hebben.
Ik ben benieuwd naar eventuele ervaringen!
Ps: op telefoon getypt dus hopelijk een beetje duidelijk en met niet al te veel spelfouten
. Misschien kunnen we over een tijd afbouwen en kijken wat er gebeurd. 
