Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-09-20 13:09

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 02-09-20 13:09

Sterkte.. een hond missen voelt als een familielid missen.

Het enige dat hier hielp was het nemen van een nieuwe hond.. hoe cru dat ook klinkt. Maar een nieuw maatje hielp echt heel erg.

**Geplaatst**: 02-09-20 13:09

Geplaatst: 02-09-20 13:09

Ik heb je topic wel eerder gelezen, maar kon het nog niet aan om te reageren. 17 augustus heb ik mijn alles moeten laten gaan.
Voor mij was hij echt mijn soulmate, véél en véél meer dan een hond of zomaar een gezinslid. Kan het niet uitleggen.

Alles wat ik van jou nu lees, voel ik net zo. De twijfel of we écht niets meer konden doen (nee, echt niet) en de ene dag wel een nieuwe hond en de andere dag toch maar weer niet.
We hebben nog 2 honden, maar het voelt gewoon niet compleet.
Ook hebben we 5 paarden aan huis, maar ook zij zijn absoluut geen vervanging voor mij.

Weet niet wat ik hier mee bereiken wil eigenlijk, maar wil je wel véél sterkte wensen en een virtuele knuffel geven. :knuffel:

**Geplaatst**: 02-09-20 13:31

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 02-09-20 13:31

Pfoe, ik wil je ook nog even een knuffel geven. Ik begrijp echt wat dit verlies betekend, en ik ben 'blij' te lezen dat dit voor andere mensen ook zo is.

Een jaar of 12 geleden zat ik als puber in een vechtscheiding met men ouders en ik had een kat en die was men alles. Ik vertelde alles tegen haar en ze was altijd bij mij. Ze was de enige die s'avonds mij comfort kon geven als het weer eens ruzie was. En dan kom ik thuis van school en bleek ze te zijn gestorven. Ze bleek aangereden te zijn en men ouders hadden haar al weg gedaan. Geen afscheid kunnen nemen, niets. Ik heb gehuild, gehuild alsof de wereld verging, want men wereld was ook weg. En dan op school nog wat gepest erbij 'omdat ik niet normaal kon doen over een kat'. Ik heb er maanden van afgezien. Daarna toen men ouders uit elkaar waren een nieuwe kat gehaald. Maar mijne kleine blijft toch altijd een speciaal plekje hebben :+:

Het gaat tijd kosten, en na een tijd ga je comfort halen uit de herinneringen, maar nu nog niet. Nu mag je je nog rot voelen. Hier ook een dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 04-09-20 09:33

Geplaatst: 04-09-20 09:33

Zo erg herkenbaar en ik wil je als eerste een dikke knuffel geven. Wat is het toch vreselijk om zonder je maatje, je alles, door te meoten gaan.

Soms voelt het voor mij ook nog als de dag van gister dat ik mijn soulmate moest laten gaan eind juli vorig jaar. Ik heb meteen geroepen dat er geen nieuwe hond meer komt want de PIJN. Maar de stilte in huis... Constant bewust zijn dat je zijn ademhaling niet hoort, zijn zuchtjes, zijn loopje als hij naar je toe komt en zich laat 'ploffen' aan je voeten. Ik werd he-le-maal gek in een leeg huis - en ik ben echt heel veel thuis.

Wij zijn uiteindelijk vrij snel toch gaan zoeken dus naar een nieuwe hond en gingen er vanuit dat we ivm wachtlijsten dus wel nog even moesten gaan wachten. Geluk, toeval, of misschien wel een handje hulp van Rex daarboven, kwamen we Arya en ook Sansa (onze Maine Coon kat die we uit hetzelfde huis als kitten hebben meegenomen) tegen. De fokker waar we op de lijst wilde, had een nestje van 5 weken op dat moment en daar kwam een annulering voor een teefje. Dus we konden gaan kijken of er een klik was met een van de 3 teefjes, want ook de fokster had een heel fijn gevoel bij ons nadat we best wel intensief telefonisch contact al hadden gehad, en Arya heeft ons gewoon uitgezocht. En ik heb toen ook een topic aangemaakt op Bokt omdat ik constant ook dacht: Is dit niet te snel en doe ik er goed aan etc? Maar als ik idd kijk Hoe Arya en Sansa bij ons terecht zijn gekomen- heel veel 'toevalligheden' en het gevoel van 'dit kan geen toeval meer zijn en Moest zo zijn'... ondanks dat we nog steeds in rouw zaten, brachten ze wel weer vreugde in ons leven waar ik toch ook echt heel dankbaar voor ben.

Sindsdien ben ik dus echt dag in, dag uit bezig met de diertjes en is ons huis niet meer leeg en dat is wel o zo fijn ook. Ze zijn zeker geen vervanging van, sowieso qua karakter en geslacht al heel anders als dat Rex was haha, en het feit dat we nu ook een kat hebben wat voor ons ook 'a firts' is, maar dat gezelschap wat beide viervoeters, onze furbabies, geven is gewoon al heel snel onmisbaar geworden weer.

Maar nu net meer als een jaar later gaat er nog steeds geen dag voorbij waarin ik mijn Rex, mijn alles, niet mis *en daar komen de tranen weer* en het blijft gewoon K*T. Toch slijt het wel beeeeetje bij beetje als de tijd verstrijkt, maar het blijft moeilijk en die onmacht is gewoon niet fijn; dat je nooit invloed hebt op zulke dingen en dat je alleen maar kunt leren en proberen door te gaan en natuurlijk herinneringen blijven ophalen die je samen hebt gemaakt.

Dus ik wilde je ook even laten weten, wat velen anderen al voor me zeiden, dat je idd niet alleen bent. Het gaat idd tijd kosten, heel veel tijd, om het een plekje te kunnen geven :knuffel:

maar je bent niet alleen. We weten hoe je je voelen en ik zou willen dat het ons allemaal bespaard kon blijven :knuffel:

Wij hebben Rex 13,5 jaar een mooi, gezond leven kunnen geven en gelukkig niet veel lijden op het laatst, maar ondanks zijn leeftijd kwam het alsnog plots en veel te snel en die beelden bij de Dierenarts, al die 'laatste keren'... Het staat op m'n netvlies gebrand en ik herleef het elke dag. Het is zo moeilijk om vrede te vinden met het feit dat je weet dat je nooit meer even door z'n vacht kunt gaan, een knuffel kunt geven, zijn geluidjes hoort en zijn aanwezigheid voelt.

Arya en Sansa geven ons heel veel afleiding en ook weer super mooi gezelschap waar ik ook echt niet meer zonder zou willen, maar wat ik ook niet zou geven om mijn Rex nog te hebben hoor

**Geplaatst**: 04-09-20 09:40

Geplaatst: 04-09-20 09:40

Ik begrijp je zo goed. Heb mijn liefste maatje Gina de 8ste mei moeten laten gaan en ik mis haar nog elke dag. Ook al hebben we nog drie honden, het gemis is zo vreselijk groot.
Heb al een tattoo, twee hangertjes, een schilderij en een kaarshouder van haar.
Ik vind dit gedicht zo mooi en zo passend.

May I Go Now?

May I go now?
Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days
and endless lonely nights?
I’ve lived my life and done my best,
an example tried to be.
So can I take that step beyond
and set my spirit free?

I didn’t want to go at first,
I fought with all my might.
But something seems to draw me now
to a warm and loving light.
I want to go
I really do.
It’s difficult to stay.

But I will try as best I can
to live just one more day.
To give you time to care for me
and share your love and fears.
I know you’re sad and afraid,
because I see your tears.

I’ll not be far,
I promise that, and hope you’ll always know
that my spirit will be close to you
wherever you may go.
Thank you so for loving me.
You know I love you too,
that’s why it’s hard to say goodbye
and end this life with you.

So hold me now just one more time
and let me hear you say,
because you care so much for me,
you’ll let me go today.

Written for a beloved pet & friend, by Susan A. Jackson

Afbeelding

**Geplaatst**: 06-09-20 20:47

Geplaatst: 06-09-20 20:47

Lieve TS,

Zo herkenbaar je verhaal, maar ik ook kan je vertellen... Het verdriet slijt en er komen voorzichtig wat vaker glimlachjes om je trouwe vriend voor in de plaats.

Het eerste jaar wilde ik mijn auto niet uit om mijn woning in te gaan.. Vreselijk het gemis van mijn hond.. Ook dat slijt. Je leven krijgt weer andere bezigheden en er komen steeds minder momenten van verdriet.

Gun jezelf jouw verdriet en probeer de leegte te doorleven en niet op te vullen met andere dingen. Het maakt je krachtiger voor de toekomst. :(:)

**Geplaatst**: 08-09-20 10:27

Geplaatst: 08-09-20 10:27

Bedankt nog voor de lieve woorden allemaal

Ik reageer niet op iedereen omdat ik niet goed weet wat te zeggen, maar ik lees het nog wel.

Verder gaat het wisselend, de ene dag gaat het goed en andere dagen schiet er ineens uit het niets wat in mijn hoofd en is het helemaal mis, zie ik die laatste beelden weer voor mij en allerlei dingen en ben ik weer helemaal van de kaart. Het was een schatje, en dan op zo'n manier moeten gaan, zo snel .. pfff ...

**Geplaatst**: 08-09-20 10:36

Geplaatst: 08-09-20 10:36

Ik herken je gevoel.

Zelf heb ik 14,5 jaar een labrador gehad.
Zij was er altijd, bij alle fase in mijn leven ( relatie-verloven-trouwen-huwelijksreis-geboorte kind-delen van verdriet bij overleden familie leden-vakantie's etc).
En toen, toen was ze op.
Ze kon niet meer, ze kon niet meer opstaan.
Heb ik het zo lang niet willen zien?.
Ik was kapot van verdriet, het huis was zo stil, het huis leefde niet meer.
En ik voelde ook niet meer dat ik leefde, ondanks gezin en werk.

Ik ben toen gaan lopen, einden lang.
Alleen.
Eng en raar en verdrietig, zo alleen.
Maar ik heb het twee jaar volgehouden.
Veel aan haar denken en een mooie foto in huis.

Op mijn verjaardag zei mijn man opeens, ik weet niet of het wat is.
Maar ik heb ons verhaal verteld aan mensen die een bijzondere baas voor hun hond zoeken.
En opeens zat ik daar, bij mensen in huis die ik helemaal niet kende.
Met een spierwitte golden retriever van nog geen jaar oud.
Heel rustig was ze, heel bescheiden.

We zijn nu een jaar verder, en ze woont bij ons.
Elke dag ben ik blij met haar, wat niet weg neemt dat ik nog veel aan mijn oude trouwe maatje denk.

Zoek afleiding, zoek iets waar jij rustig van word.
Bij mij was dat dus eindeloos lopen.
En neem vooral je tijd.
Ik lees vaak berichten van mensen die zo'n beetje de volgende maand een nieuwe hond hebben.
Ik heb daar geen mening over, maar ik denk dat je ook de tijd moet nemen om te rouwen en dat verdriet te mogen hebben.

Sterkte !