Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-08-20 15:54

Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 15:54

Vorige week heb ik onverwacht mijn trouwe viervoeter moeten laten gaan.
Uit het asiel gehaald, 10 jaar in mijn leven, altijd bij mij. Als ik moest werken was hij bij mijn moeder, maar het was heel duidelijk dat het mijn hond was, zodra ik in beeld verscheen telde niemand meer.

Vorig jaar ben ik naar een eigen appartementje verhuisd. Het idee was dat hij bij mijn moeder zou blijven, immers was dit zijn thuis en moest zij niet werken en ik wel. Maar dat bleek toch niet zo te gaan (voor beide partijen niet), dus al snel woonde hij weer bij mij.

Ik heb recent een half jaar thuis gezeten met een vorm van burn-out/overbelasting/hoe je het noemen wil. Het ging fysiek niet meer en daardoor mentaal ook niet, ik was helemaal op en wist niet meer hoe ik het allemaal moest gaan doen. Mijn hondje was er voor mij, dag en nacht, en hield mij op de been.

En nu? Nu ben ik recent weer gaan werken, en een maand later ben ik mijn lieve hondje kwijt. En ik voel me verloren, heel verloren. De eerste dagen wilde ik niet naar huis, dit moest ook niet, kon bij mijn moeder blijven zolang ik wilde. Dit is nu ruim een week geleden, intussen wel eens naar huis geweest voor wat spullen, of een paar uur hier gezeten om wat nodig papierwerk enzo te doen. Dit ging goed, dus het leek stilaan wel weer ok om terug naar mijn eigen appartement te gaan.

Nu zit ik hier, en ik voel me zo vreselijk slecht, ik weet niet wat ik mezelf aan moet, ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit hier maar wat te zitten, wat te bokken, en dat is het dan wel weer. Ik voel me zo nutteloos, terwijl ik gerust dingen zou kunnen doen. Ik heb 2 paarden, kan perfect daar naartoe gaan om wat afleiding te zoeken, er is niks wat op mij zit te wachten ofzo ... Maar ik kan het niet, daar zijn weer mensen en zodra iemand zegt "hoe is het" of "alles goed?" begin ik meteen te wenen. Ik heb gewoon geen zin om mensen onder ogen te komen. Morgen moet ik weer gaan werken, perfect zou je denken, afleiding, maar ik zie er zo enorm tegenop .. Alles voelt op de 1 of andere manier aan als een strijd, en ik weet echt niet wat ik met mezelf moet.

Er zullen vast wel mensen zijn die ook een ervaring als dit hebben gehad. Hoe ben jij er bovenop gekomen? Wat heeft jou geholpen? Ze zeggen dat het slijt, en op zich dacht ik ook wel dat het ok ging, kon weer over hem praten zonder meteen in tranen uit te barsten (tegen mijn moeder dan bv., tegen 'vreemden' is dat nog een stuk minder) maar blijkbaar is het helemaal nog niet ok. Ik heb hier nu al zoveel tranen gelaten sinds ik hier ben dat ik me afvraag van waar ze blijven komen .. dacht dat ze al op zouden zijn gebruikt de voorbije week. Maar blijkbaar is het nog niet klaar...

**Geplaatst**: 12-08-20 15:58

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 15:58

Heel veel sterkte :(:)

Geef jezelf tijd, het is nog maar zo kort geleden! Kijk wat je fijn vindt. Vind je het fijn om nu juist wel over hem te parten, of niet? Om misschien een herinnering te maken? Foto's wel te zien, niet te zien? Niets hoeft!
Ik voelde me zo na het verlies van mijn paard en nu, ruim 4 jaar later, heb ik er nog steeds huilbuien om bij tijd en wijle. Helemaal niet erg.

**Geplaatst**: 12-08-20 15:59

Geplaatst: 12-08-20 15:59

Het is niet vreemd dat je je zo voelt. Een hond kan echt je beste vriend zijn. Ik weet hoe die band kan zijn, heb er ook 2 en ik moet er niet aan denken, maar eens zal de tijd komen dat ze gaan.

Zoek veel afleiding, probeer leuke dingen te doen met vrienden, geen zielige muziek en films draaien. En misschien als je er aan toe bent kan je een nieuw vriendje halen?

**Geplaatst**: 12-08-20 16:01

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 16:01

Heel veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:06

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 16:06

Sterkte.
Zelf in februari mijn maatje in laten slapen. Toen was het stil in huis. Kon er niet aan wennen en enkel een nieuwe hond bracht wat rust daarin en weer leven in huis.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:08

Geplaatst: 12-08-20 16:08

Ja het slijt ook, maar niet in een week of maand. En de omstanders die zeggen het is maar een hond of het is maar een dier, echt niet!!
Ik heb na jaren nog steeds dat ik bij haar liedje vol schiet. Ze was zo mijn hondje.
Geef het de tijd, de tijd die jij nodig hebt en schaam je er niet voor. :knuffel:

Voor mij werkt het wel om nog andere dieren om me heen te hebben die ik helemaal kan knuffelen en bij kan huilen.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:09

Geplaatst: 12-08-20 16:09

Wat verdrietig. heel veel sterkte gewenst met het gemis van je lieve hondenvriend.
Hoe heette hij ?
Iedereen rouwt anders wat voor de één helpt hoeft voor de ander niet te helpen.
Voor mij hielp huilen en praten, en toegeven dat ik ze mag missen.
En foto's kijken ...

Wees lief voor je zelf, je mag hem missen ...
En er komt een moment dat je moet glimlachen als je terugdenkt aan een mooie herinnering.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:12

Geplaatst: 12-08-20 16:12

Knip ik dit er even uit:

[***] schreef:
Nu zit ik hier, en ik voel me zo vreselijk slecht, ik weet niet wat ik mezelf aan moet, ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit hier maar wat te zitten, wat te bokken, en dat is het dan wel weer. Ik voel me zo nutteloos, terwijl ik gerust dingen zou kunnen doen. Ik heb 2 paarden, kan perfect daar naartoe gaan om wat afleiding te zoeken, er is niks wat op mij zit te wachten ofzo ... Maar ik kan het niet, daar zijn weer mensen en zodra iemand zegt "hoe is het" of "alles goed?" begin ik meteen te wenen. Ik heb gewoon geen zin om mensen onder ogen te komen. Morgen moet ik weer gaan werken, perfect zou je denken, afleiding, maar ik zie er zo enorm tegenop .. Alles voelt op de 1 of andere manier aan als een strijd, en ik weet echt niet wat ik met mezelf moet.

Je hond heeft een taak gehad; die taak heeft hij volbracht en dan is het tijd om te gaan.

Mag je niet of wel willen geloven, maakt me niet uit maar wellicht helpt het om het een plek te geven.

Sterke.

Laatst bijgewerkt door ikke op 12-08-20 16:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-08-20 16:12

Geplaatst: 12-08-20 16:12

Veel sterkte! Heel normaal hoe jij je voelt. Mijn hond is ook mijn beste vriendin, ik mag er niet aan denken dat zij er niet meer is en uiteraard komt die dag ooit.
Laat je verdriet toe, je moet door dit rouwproces. Voor jezelf moet je uitmaken of je snel een nieuw vriendje wil of niet. Ook dat is niet verkeerd! Het zal nooit vervangen maar er is wel weer een hond die je opwacht. Voelt dit verkeerd, ook goed. Wees vooral lief voor jezelf in deze moeilijke tijd.
Veel sterkte!

Laatst bijgewerkt door Lukasje op 12-08-20 16:13, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-08-20 16:13

Geplaatst: 12-08-20 16:13

Sterkte, ik weet hoe het voelt. Toen ik onze hond van 18 moest laten inslapen vond ik dat ook zo vreselijk. Ookal was het voor haar beter..

Inmiddels is het 5(!) jaar geleden maar met vlagen mis ik haar nog steeds. Ze is dan ook 18 jaar deel geweest van mijn leven. Net als 10 jaar bij de jouwe, is dat niet niks!
Ze was er voor mij in de tijd dat mijn ouders gingen scheiden. Ik had haar echt nodig.

Als ik het liedje op de radio hoor dat speelde toen ik wegreed bij de dierenarts na het inslapen, zet ik deze af. Want ik moet altijd huilen (Heel toepasselijk was het Treur niet (ode aan het leven) van diggy dex ).

Het heeft echt tijd nodig om niet meer zo intens te voelen, maar ik denk dat het nooit helemaal weggaat. Tuurlijk denk ik nu vaker met een lach dan een traan aan haar, maar soms mis ik haar zo erg.. dan moet ik toch weer huilen.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:14

Geplaatst: 12-08-20 16:14

Ik zou vooral niet tegen je verdriet strijden, als je merkt dat je verdrietig bent direct benoemen: sorry, ik ben wat ekotioneel/verdrietig/van slag door dat mijn hond overleden is. Die sorry hoeft natuurlijk niet maar ja dat voelt toch wel beter om te zeggen. Kies maar een zin die jij prettig vindt klinken en hou die in je hoofd. Meer hoef je er echt niet over uit te leggen.
En wat de rest ook zegt, geef 't wat maandjes de tijd.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:16

Geplaatst: 12-08-20 16:16

Heel veel sterkte :knuffel:

Het is zo naar om je maatje te moeten laten gaan.
Fijne tips komen er al voorbij.

Mijn ervaring is dat een nieuwe hond of ander huisdier enorm kan helpen bij het verwerken en het een plekje geven van je verdriet. Je hebt dan iemand om voor te zorgen, een vrolijkerd in huis die altijd blij is dat jij er bent.

Een nieuwe hond nemen betekent niet dat je je maatje bent vergeten of al over het verdriet heen bent. Rouwen om je maatje en genieten van nieuw leven kan heel goed naast elkaar bestaan.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:17

Geplaatst: 12-08-20 16:17

Ik raad het boek "Dan neem je toch gewoon een nieuwe" aan. Dit zijn verhalen van bn'ers die omgaan met verlies van hun huisdier. De schrijfster gaat op zoek naar verhalen over rouw om huisdieren. Ik heb het gelezen en wil alleen maar zeggen: neem het serieus, doe dingen die voor jou goed voelen (ookal vinden anderen het raar of afwijkend) en geef jezelf de tijd om te rouwen. Veel sterkte!!

**Geplaatst**: 12-08-20 16:17

Geplaatst: 12-08-20 16:17

Heel veel sterkte :knuffel:

Wat Ikke zegt, heeft mij ook altijd geholpen.
Neem niet weg dat het ontzettend zwaar is. Een dier kan je beste vriend zijn. En zeker in zo'n toch al heftige tijd van je leven.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:33

Geplaatst: 12-08-20 16:33

Bedankt allemaal voor de lieve reacties.
Hij heette [***], heb nooit veel over hem geplaatst op bokt omdat de pony's meer aandacht opeisten in de zin van 'problemen' en gedragingen waarbij ik raad nodig had. [***] niet, die was er gewoon en was lief en rustig en de beste hond die je maar kon hebben. Positieve dingen deel ik niet zo snel blijkbaar.

Maar dat maakte hem niet minder belangrijk, in tegendeel, heel mijn leven draaide om hem, alles werd ingepland rondom hem en om zoveel mogelijk tijd met hem te hebben. Zelfs de tijd bij de paarden werd ingepland en met het idee 'hij wacht op mij'. En dat deed hij ook echt, niet eten zolang ik er niet was en dat soort dingen. Niet heel handig allemaal, maarja, zo was het gewoon.

De reacties als 'het is maar een hond' krijg ik gelukkig niet, denk dat iedereen wel weet hoe ik erover denk (over dieren in het algemeen). Wat ik wel krijg als reactie is "maar gelukkig heb je de paarden nog". En dat is toch echt niet hetzelfde ... Ookal zie ik ze uiteraard doodgraag.

Over een nieuwe hond of niet weet ik het niet, heb mezelf voorgenomen een tijd zonder te blijven, ook omwille van de paarden. En deels ook omdat ik bang heb mij vanalles op de hals te halen waar ik (nog) niet klaar voor ben. Een nieuwe hond is ergens fijn omdat je dan niet alleen zit en je je tijd en energie ergens in kan steken, maar als ik zie wat we met [***] aan de hand hebben gehad qua 'ziekte' en medicatie, dat zie ik echt niet nog eens zitten. Of gewoon dingen in het algemeen, [***] kon overal mee naartoe en gedroeg zich voorbeeldig, krijg je dat ooit nog terug opnieuw? Zo'n braaf dier? Je weet het nooit op voorhand ...

**Geplaatst**: 12-08-20 16:40

Geplaatst: 12-08-20 16:40

Een dier voelt net als familie en het geeft zeker een hele leegte als een dier er niet meer is. En 10 jaar is ook lang logisch dat dat een groot gat geeft en je daarom erg verdrietig bent.

Zo heb ik 2 jaar geleden mijn cavia in moeren laten slapen die heel ziek was. Hele maand mee lopen klooien (nog steeds spijt van) dus het was wel heel moeilijk. Zodra hij was ingeslapen had ik er vrede mee want hij had pijn dus het was niet meer waardig om hem met zoveel pijn te laten leven. Maar het gaf wel leegte. Hij was ook nog vrij jong en had zeker verwacht dat hij ouder zou worden.

Ik wou eigenlijk graag wel nieuwe maar had er geen haast bij. Vriendin van mij kwam na een paar dagen met een advertentie met 2 hele mooie mannelijke baby caafjes. Ik dacht oké alleen kijken of de fokker wat is. Maar ja ik was direct verkocht en heb ze meegenomen. Het hielp mij wel heel erg om over de andere cavia heen te komen.

Maar met onze oude hond heeft het zeker langer als een jaar geduurd voordat we weer ook per toeval een nieuwe leuke hond hadden gevonden.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:43

Geplaatst: 12-08-20 16:43

Ik heb vorig jaar een maand zonder katten gezeten en men wat voelde ik mij ontheemd en wat wat ik mijn dagelijkse routine kwijt!! Begrijp goed hoe je je voelt. Sta die gevoelens ook toe en geef jezelf de tijd om te rouwen.
Veel sterkte !

**Geplaatst**: 12-08-20 16:47

Geplaatst: 12-08-20 16:47

Sterkte met je verlies. En ja het slijt, maar dat kost tijd.

Ik had toen ik thuis woonde ook 2 honden waarvan 1 ook overal mee naartoe kon en ging. Toen ik op mezelf ging wonen haalde ik hem iedere dag op. 13 jaar was hij toen mijn vader en ik hem van het asfalt moesten halen, doodgereden door een achterbuurvrouw. Hij was dan wel doof en had een tumor maar was nog niet zo slecht om in te slapen.

En het beeld van hem zo op de grond, zal ik nooit vergeten. Hij was weggelopen, onder de auto gekomen. En met dat de buurvrouw remde omdat ze over hem heen had gereden, zette ze de auto ook nog in zijn achteruit

Ik wist ook niet wat ik met mezelf aan moest. De andere hond leefde nog, maar toch het gemis van Tommie, was echt wel heel naar.

Ik heb me toen gefocust op mijn werk, de andere hond, bijrijdpaard. Ik denk na een half jaar dat ik zoiets had van ik heb er vrede mee, hij is dan we op een nare manier gegaan maar heeft ons zoveel gegeven. Een jaar na zijn dood kreeg ik van mijn man een pup en die is inmiddels alweer 6 jaar oud.

Sterkte en het komt goed, neem je tijd maar zodra je het gevoel krijgt dat je het even niet meer weet, probeer er niet in te blijven hangen en zoek even wat afleiding.

**Geplaatst**: 12-08-20 16:48

Geplaatst: 12-08-20 16:48

Herkenbaar, je bent echt niet de enige
Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven, maar ik ging er dwars doorheen
We hebben hem zelf weggebracht naar het crematorium.
Ging lopen waar we altijd liepen, alle rondjes gedaan waar we graag en regelmatig kwamen
Ik ben fanatiek gaan schrappen. Heb een heel album over hem gemaakt

Ik kwam erachter dat een leven zonder hond, voor mij, gewoon saai is . Dus ik ben na een paar maanden fokkers gaan benaderen die mij aanspraken. Daardoor kreeg ik de kans om de gehele zwangerschap van de moeder hond te mogen meemaken ( foto's, filmpjes, echo's, geboorte etc )
En 6 maanden later was er een opvolgster in huis

Ik wens je heel veel sterkte. Het voelt heel leeg, het is ook heel leeg. Het verdriet wordt wel minder. Verwerken doet ieder op zijn manier... alles is goed en niets is fout. Wees een beetje lief voor jezelf

**Geplaatst**: 12-08-20 16:55

Geplaatst: 12-08-20 16:55

[***] schreef:
Hij heette Benji, heb nooit veel over hem geplaatst op bokt omdat de pony's meer aandacht opeisten in de zin van 'problemen' en gedragingen waarbij ik raad nodig had. Benji niet, die was er gewoon en was lief en rustig en de beste hond die je maar kon hebben. Positieve dingen deel ik niet zo snel blijkbaar.

Misschien is dit een moment om de positieve dingen te benoemen en hier wat foto's en verhaaltjes te plaatsen. Ik ben nu erg benieuwd naar hem :-)

Ik ben wekenlang van slag geweest nadat onze hond (16 jaar) is overleden. Wees inderdaad een beetje lief voor jezelf. Je mag verdrietig zijn en iedereen rouwt anders, neem de tijd om het een plekje te geven. Het is niet niks :(:)

**Geplaatst**: 12-08-20 17:07

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 17:07

Geef gewoon toe aan je verdriet, dat mag er zijn. Bedenk ook hoe je leven was geweest zonder Benji, hij was bij je in moeilijke tijden en dat is iets wat bij je blijft. Ik heb twee keer afscheid van een hond moeten nemen, allebeide 15 geworden. Na de laatste keer , 3 jaar geleden zei ik heel stoer, nu even niet meer. Maar het gemis was zo groot, ik ben ook een dieren mens dat na vier weken er voor het eerst een pup kwam. Vorige waren asielhonden( met gebruiksaanwijzing) en dan een pup, geweldig. Natuurlijk denk ik nog aan de andere honden maar eerder met een gevoel dat ze een fantastisch leven hebben gehad dan met verdriet, je weet dat het ophoud. Ik hoop ook dat jij de kracht vind om Benji eer aan te doen voor alle jaren dat hij er voor je was, wees verdrietig maar ook dankbaar voor al die fijne jaren.

**Geplaatst**: 12-08-20 17:28

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 17:28

Misschien dat ik dat nog wel doe Lo91, maar voor nu gaat het even niet.

Bedankt bigone, ik probeer inderdaad ook te denken aan het leven wat hij gehad heeft, hij heeft het echt goed gehad en was zo'n vrolijk en blij hondje. Dat het niet voor eeuwig zal zijn weet je, maar zo plots. Hem laten gaan was de enige juiste optie, maar de leegte is zo enorm groot.

**Geplaatst**: 12-08-20 17:47

Re: Ik voel me verloren na verlies hond.

Geplaatst: 12-08-20 17:47

Ik herken het TS, ik was echt compleet gebroken toen ik mijn hond verloor 2 jaar geleden. Ik kan het er nog steeds niet goed over hebben en kan er nog steeds echt enorm veel verdriet van hebben. Ik vond vooral het inslapen vreselijk omdat ik haar niet heel rustig vond gaan. Daarnaast de stilte in huis, je maatje missen, de wandelingen, het fysieke met de hond, alles.
Na 3 maanden heb ik een nieuwe hond in huis genomen en dat hielp wel. Het verdriet is er nog steeds, maaf die fysieke plek in huis is ingenomen en ik kan weer knuffelen en wandelen enzo.
Sterkte.

**Geplaatst**: 12-08-20 17:50

Geplaatst: 12-08-20 17:50

Een mens is gemiddeld 8 maanden bezig met het verwerken van het verlies van een huisdier. Nu zal dat per mens en relatie tot het dier verschillen.

Geef jezelf de tijd en nee het gemis wordt niet minder, je leert er beter mee om te gaan naar verloop van tijd. Ik ben er een jaar mee bezig geweest, ik heb een klein kind thuis rond lopen dus ik kon niet vrijuit mezelf laten gaan in mn verdriet. Nu 3 jaar verder heb ik nog steeds momenten dat ik haar erg mis. Ze was mijn rots in de branding en dat mis ik wel als ik ff niet goed in mn vel zit.

Je verdriet mag er zijn!

**Geplaatst**: 12-08-20 17:51

Geplaatst: 12-08-20 17:51

Allereerst sterkte :knuffel:

en probeer niet te vechten tegen het gevoel, dat kost vaak nog meer energie dan het er laten zijn.

Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij. Vorig jaar overleed mijn kat plotseling. Op de laatste dag van mijn vakantie, ik zou 's avonds thuiskomen. Toen de buurvrouw 's morgens belde wist ik meteen dat er iets mis was $:\$ en dan kom je thuis in een leeg huis. Daar heb ik de eerste week ook niet willen zijn. Ik was vooral veel aan het werk en buiten de deur. Fijn dat jij iig ook bij je moeder terecht kunt!

Ik kreeg toen het aanbod om twee weken op een huis (met een kat) te passen. Met mijn eigen lege huis had ik even niets te maken, maar uiteindelijk moest ik daar toch weer naartoe. Ik zou nog een lang weekend weg gaan, dus (te) snel een nieuw dier kon ook gewoon niet, maar op de dag dat ik vertrok zag ik op internet een kat die een nieuw huis zocht en de maandag erop was hij mijn nieuwe huisgenoot. Hij heeft mijn vorige kat nooit kunnen vervangen en dat hoeft ook niet. Ik was eraan toe en ik kan af en toe nog best verdrietig om mijn vorige kat, maar dat is vooral omdat het zo onverwacht was. Oud en/of ziek en dan overlijden, daar kan ik mee leven. Deze vrij jonge kat kreeg een acuut probleem met zijn gezondheid en was niet meer te redden.

Maar dat ongelofelijke gevoel van leegte, thuiskomen in een leeg huis...

Ik kan het me zo voorstellen, mijn maag knijpt weer samen als ik eraan denk. Ik kan je ook eigenlijk verder geen tips geven, ik was al lang blij dat ik na een maand weer toe was aan een nieuw dier. Eerder kon het praktisch gezien niet, maar gevoelsmatig ook niet.

Als je thuis onrustig wordt van het gemis en er is nog geen 'ruimte' voor een opvolger, dan is het maar even zoals het is. Een opvolger in huis halen om een gat te vullen is ook zo wat, al is dat natuurlijk ook ieders eigen keuze.

Nogmaals sterkte en het is een cliché, maar denk vooral aan de fijne tijd die jullie samen hebben gehad.