Geplaatst Ons kleintje, ons oudje.. Straks zal ze niet meer bij ons zijn, zal ze aan de hemel schitteren... Wat doet dit pijn...
Bijna 17 jaar hebben we haar al. Ze was ons alarmsysteem toen mijn mama en haar ex uit elkaar gingen. Ze kwam toen als klein lief pupje in ons leven, en waakte over ons. Ze zag mij en mijn broer groot worden. Ze was mijn mama haar steun en toeverlaat. Ze maakt een deel van ons leven uit sinds mijn 15de. Nu ben ik 31 jaar, en straks vertrekt ze naar de regenboogbrug. We zijn er echt kapot van.
Al die jaren was ze er voor ons. Altijd mee op vakantie, de bossen en de bergen en de zee in. Mee naar onze grootmoeder naar de camping. Mee in bed, mee in de zetel, mee in het zwembad. Rennen over het strand. Al onze rottweilers opgevoed.
Vorig jaar is ze beginnen sukkelen. Ze is grotendeels blind en doof, en verliest soms haar evenwicht. Haar behaarde pootjes schuiven al eens uit. Ze valt al eens om. Vorig jaar heeft ze ook 2x een attaque gehad, uit het niets. Ze is beginnen dementeren. Heeft medicatie hiervoor gekregen.
Op een gegeven moment was het geen doen meer om haar mee te nemen op wandeling. Ze wilde al een tijdje niet meer los lopen, voelde zich zekerder aan de lijn. Toen leek ze ook dat niet meer te willen, ze loopt liever een rondje door de tuin. Ze slaapt graag, eet moeilijk maar we krijgen de lekkere dingen (geen saaie brokken dus) er wel makkelijk in. Verzorgen gaat steeds moeilijker, ze begint te trillen en dat wil je haar ook niet aandoen.
Vorige week kreeg ik de kans om haar 5 dagen bij te houden. Mama en stiefpapa moesten de boot verhuizen, en dit was erg veel gedoe. Om haar de stress hiervan te besparen, mocht ze bij mij logeren. Ach, wat brak mijn hart. Ze kwam zo moeilijk tot rust. Ze wist niet goed waar ze was, wist niet hoe ze hier moest vragen om naar buiten te gaan. Eten als een paard, dat wel! Maar tot rust komen, dat niet.
We vroegen ons al veel langer af "is het nu tijd? Of kan ze nog een rondje mee?" Urenlang hebben mijn mama, stiefpapa, broer en ik hierover gepraat. De ene moment liep ze door de tuin te snuffelen, een halve minuut later struikelde ze over een bloem. Wat moeten we doen?
Mama vroeg me halverwege de logeerweek "wat vind jij van haar levenskwaliteit?". Ik wist het niet. Ze heeft geen pijn. Maar is dat voldoende? Ze ziet niet goed meer, hoort nog amper. Ze lijkt mij niet echt meer te herkennen - en we hebben 16 jaar lang lief en leed gedeeld... Toen plaste ze in huis (wat ik niet eens erg vind), maar wat er toen gebeurde.. Haar kleine lieve behaarde pootjes hebben weinig grip hier op de tegels, en die pootjes schoven alle kanten op. Zo ook tijdens haar plasje. Ze schoven weg, die pootjes, en ze belandde op haar buikje in de plas. Ze bleef liggen. Mijn hart brak. Ze had geen pijn, ze snapte gewoon niet wat er gebeurde. Ik heb haar zo voorzichtig mogelijk gewassen, en wist toen "dit wil ik niet, ik wil meer voor haar, ik wil dat ze waardig kan gaan, want ze was zo'n waardige vriendin voor ons".
Toen mama haar zaterdag kwam ophalen, gaf ons kleintje weinig blijk van vreugde of herkenning. Moeten we het hiervoor doen? Belangrijker - moet zij het hiervoor doen? Ze heeft geen pijn - maar ook geen blijdschap of vreugde.
Nee, zij moet het hiervoor niét doen. Want één van de keren doet ze zich pijn als ze valt of uitschuift. Eén van de keren krijgt ze weer een attaque, alhoewel de laatste alweer een jaar geleden is. We willen haar die pijn niet aandoen - wat als ze een pootje of heupje breekt terwijl wij niet thuis zijn? Wat als ze een attaque krijgt? Of we dan wel of niet thuis zijn - ze zal er pijn van hebben, en dat verdient ze niet.
Zaterdag dus een gesprek gevoerd met mama. Huilend. Want ik ben er nog niet klaar voor, en mama ook niet. We hebben haar bijna 17 jaar, en zullen er echt nooit klaar voor zijn. We willen haar niet laten gaan. Maar ze had zo een prachtig leven - we willen haar ook een prachtig einde geven. Dat verdient ze echt.
Mama belde gisteren, huilend. Ze heeft de dierenkliniek gebeld. Straks, om 17.30u, zal ons kleintje naar de regenbrug gaan. Ze zal daar opgewacht worden door onze 2 rotties, degene die zij zo mooi opgevoed heeft. Onze huidige rottie zal het verdriet moeten opvangen, zal zonder haar vriendinnetje verder moeten. Wij zullen zonder ons vriendinnetje verder moeten. 16 prachtige jaren hebben we haar mogen hebben. Zoveel meer dan het sommige anderen gegeven is. We zouden dankbaar moeten zijn - maar net daarom doet het zo'n pijn.
Slaapwel, mijn lief klein Buffytje. Het ga je goed daarboven. We zullen je nooit vergeten.
Hopelijk doen we het juiste hiermee. Hopelijk is ze klaar om te gaan rusten. Oud worden was vermoeiend voor haar - hopelijk kunnen we dat verlichten, en hopelijk is ze blij om in alle rust te mogen gaan, met mijn mama en stiefpapa bij haar.
Ik voel me zo rot. Zo schuldig. Zonder mijn gesprek zou mama dit (nog) niet beslist hebben. Is het mijn schuld dat ze nu al gaat? Heb ik haar een dienst bewezen? Is het te vroeg? Te laat? Zijn we op tijd? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat we er niet klaar voor zijn. Ik dénk zij wel - maar als ik het mis heb, is dit mijn schuld.
Het spijt me, Buffy. Hopelijk heb ik juist gehandeld. Hopelijk ren je straks met Noxx en Noia rond, in de eeuwige velden, en ben je blij met onze beslissing. We willen alleen maar het beste voor je - een prachtig einde, zoals je leven ook prachtig was.
We zullen je missen
Vorige week bij mij thuis
Na thuiskomst zaterdag
Vorig jaar, voor ze een maand met mijn ouders naar Kroatië ging
Slaapwel kleintje..
Levensvreugde is het belangrijkst 
