Ik heb een ontzettend lieve 4-jarige gecastreerde kater die geboren is in Roemenie en via een gastgezin bij mij is gekomen. Ik weet niet veel over zijn geschiedenis, maar ik weet wel dat hij erg ziek was toen ik hem kreeg. Hij had ongelofelijke diarree en was echt vel over been na een paar maanden in het gastgezin. Hij is aan mij meegegeven alszijnde gezond, hoewel hij dat duidelijk niet was. Na eindeloze bezoeken aan de dierenarts bleek dat er niets duidelijks mis was met zijn ontlasting. Hij staat nu op een streng dieet van water en Anallergenic brokjes en het gaat eindelijk goed. Hij is aangekomen, vrolijk en zijn ontlasting is super.
Nou woon ik alleen met hem in een appartement, en merk ik dat hij enorm aan mij hangt. Het is gezellig, hij miauwt veel naar me, is nooit verder dan 2 meter uit mijn buurt (hij is altijd in dezelfde ruimte en ligt het liefst tegen me aan of bovenop me) en vindt het heel gezellig om aandacht te krijgen (als ik hem vraag weg te gaan doet hij dit wel, dan gaat hij rustig in de vensterbank liggen slapen). Dat is nu heel leuk omdat ik thuis werk, maar ik zit straks gewoon weer 36 uur in de week op kantoor en dat knaagt toch wel aan me.
Ik vind de situatie alleen lastig. Ik sta in principe open voor een tweede kat maar ik ben heel bang dat het niet klikt, of dat de andere katten in het gastgezin de reden waren dat hij stress kreeg en daardoor ziek werd. In mijn hoofd zijn er deze situaties:
1. Hij vindt het super leuk om een vriendje of vriendinnetje te krijgen, gaat minder aan mij hangen en vermaakt zich meer met een andere kat.
2. Hij vindt het gezelschap ok maar kan er niet goed mee omgaan dat ik mijn aandacht moet verdelen (hij eist echt op en heeft daarbij niet heel veel respect voor grenzen, hij komt het liefst in je nek liggen en 'sluipt' ook echt om dat te bereiken)
3. Hij vecht niet maar krijgt wel heel veel stress van een andere kat en wordt daardoor weer ziek.
4. Ze kunnen het echt niet met elkaar vinden.
Stom, maar mijn kat is echt mijn kind. Ik wil het beste voor hem maar weet in dit geval echt niet wat wijsheid is. Ik wil niet dat hij weer ziek wordt, niet alleen omdat het vervelend is voor hem maar ook omdat het me de laatste keer ontzettend veel stress en bijna mijn relatie heeft gekost en het heel arbeidsintensief is om voor een kat te zorgen die zijn ontlasting niet in kan houden, vooral omdat hij zo'n ongelofelijke schootkat is en het liefst altijd bij je ligt. Het helpt niet dat ik in een relatief klein (65 m2) appartement woon zonder mogelijkheid om naar buiten te gaan. Hij mag onder supervisie op het balkon maar echt buitenspelen is gewoon geen optie.
Zouden jullie in deze situatie een tweede kat nemen? Belangrijke sidenote: ik hecht me enorm snel aan dieren en denk dat ik het ontzettend moeilijk (al dan niet onmogelijk) zou vinden om een kat weer weg te doen.
Ter illustratie: dit is mijn dikke stinkerd.
