Misschien eerst even een situatieschets:
Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste kat en die is altijd mijn kameraad geweest. Hij was een beetje een apart geval, omdat hij nogal 'waaks' is en geen vreemde mensen accepteert. In de eerste vakantie, waarbij hij thuisbleef en mijn vriendin op hem paste, is hij haar aangevlogen en sindsdien konden we geen oppas meer vinden.

Met als gevolg dat hij het jaar daarop mee ging naar Zuid-Frankrijk.

Toen ik daarna naar België ging om te studeren, ging de kat mee. En omdat mijn paard nog bij mijn ouders in Nederland stond, ging ik vaak op en neer en werd het al snel gewoon dat de kat mee ging. Hij vond dit geen enkel probleem. Ik deed hem in zijn reismandje, zette hem in de auto en meneer ging lekker liggen slapen tot we er waren.



Mijn vader is door de week in de randstad voor zijn werk en komt enkel in het weekend thuis. Mijn moeder zat dus door de weeks helemaal alleen in hun 'grote' huis en was best eenzaam in haar eentje. Toen mijn moeder bijna jarig was, zei ze heel graag een huisdier voor haar verjaardag te willen, omdat ze mijn kat zo miste als wij niet thuis waren.
Mijn vader houdt niet van beesten, dus het was al een wonder dat deze kat er überhaupt ooit gekomen is. Ik wist dus wel dat ik een nieuwe kat er bij hem niet door ging krijgen. Daarom heb ik anderhalf jaar terug het paspoort van mijn vriendje in een mooi papiertje gedaan, met een grote strik, en aan mijn moeder gegeven op haar verjaardag.

Om een beeld te schetsen: ze kreeg eerst een iPad van ons als gezin en daarvan zei ze: 'Oh, wat mooi, dankjewel allemaal!'. Toen ze het paspoort openmaakte en het kwartje viel wat dat betekende, stond ze daar als een klein kind, met grote uithalen te snikken en te snotteren.

Voordat ik de beslissing nam om mijn moeder de kat te gunnen, had ik met mijn toenmalige vriend overlegd en afgesproken dat wij dan te zijner tijd samen wel iets nieuws zouden adopteren. De tijd verstreek en we gingen verhuizen, en door alle onrust en drukte bleef dat erbij. Inmiddels is de relatie niet meer en ben ik naar een nieuw plekje voor mezelf verhuisd. Ik merkte de afgelopen anderhalf jaar dat ik het om me heen hebben van een dier, heel erg mis. Zeker nu ik geen relatie meer heb, merk ik dat mijn geestelijke gezondheid enorm achteruit gaat, omdat ik gewoon echt alleen-alleen ben. Ik ben bij mijn ouders uit huis gegaan en toen was de kat altijd bij me, toen de kat er niet meer was, had ik mijn vriend nog, maar nu zit ik écht gewoon altijd alleen. Ik heb in mijn nieuwe huurcontract dan ook specifiek laten opnemen dat ik daar twee katten mag hebben. Dit was tot nu toe ook het plan. Maar na er afgelopen weekend eens met mijn ouders over gesproken te hebben, komen er een aantal problemen naar boven borrelen:
1. Ik ga 2 van de 3 weekenden naar mijn ouders en dat is 350 km rijden (Gent-Friesland). Omdat er geen vriend meer is die dan thuis is, zou(den) de nieuwe kat(ten) net als mijn eerste kat, mee op en neer reizen tussen België en Nederland. Ik zie hier zelf geen problemen mee als dit van jongs af aan aangeleerd wordt. De meeste katten die stress hebben van het reismandje, zijn katten die enkel in dat reismandje gepropt worden om naar de dierenarts te gaan. De eerste kat heeft hier ook nooit moeilijk over gedaan (sliep zelfs thuis gewoon in zijn reismandje) en van mijn studie ken ik meer mensen die hun kat ook mee heen en weer nemen. Mocht dit eventueel wel problemen geven, dan zal ik daar uiteraard een oplossing voor zoeken, maar in eerste instantie wil ik daarover nu geen discussies aangaan. Het eerste probleem is echter wel: De 'oude' poes die bij mijn ouders natuurlijk nog altijd rondloopt. Hoe kan je dit goed laten verlopen? Uiteraard langzaam laten wennen, maar hoe kan ik ze aan elkaar laten wennen als ze altijd maar 2 dagen daar zijn en daarna weer een week thuis?
2. De 'oude' kat mag inmiddels vrij buiten rondlopen en heeft dit ook echt nodig om gelukkig te zijn. De nieuwe kat(ten) zouden in mijn appartement binnen blijven en enkel op het balkon kunnen. Hoe is dit in goede banen te leiden als de oude kat bij mijn ouders wel naar buiten mag en de nieuwe niet? Eventueel een ren maken oid?
3. Mijn ouders zagen dus nogal wat haken en ogen (en gelijk hebben ze, hierover maak ik mij geen illusies). Toen opperde mijn moeder: dan kun je misschien beter een hondje nemen. Maar een hondje moet uitgelaten worden. Misschien is dit wel een kwestie van gewoon te worden, maar persoonlijk zie ik mezelf niet 3 of 4 keer per dag grote wandelingen maken. Dan zou ik misschien wel kunnen kijken naar iets kleins, wat niet zoveel beweging nodig heeft, maar toch heb ik hier ook mijn twijfels bij.
Omdat dit alles nu al een paar dagen door mijn hoofd spookt, en ik er maar niet uitkom, wil ik jullie om jullie mening/advies/ervaringen vragen. Uiteraard wil ik het beste voor mijn beesten, anders had ik mijn verhaal hier niet gedaan. Ik wil heel graag een huisdier, ik merk dat ik gewoon 'down' word van nu altijd alleen te zitten. Maar wat is wijsheid? Of zijn er misschien nog opties waar ik zelf nog niet aan gedacht heb?
Sorry voor het lange verhaal, maar ik wilde de situatie even duidelijk maken.
