Geplaatst 
Hoi allemaal, eerst even de situatie schetsen.
Mijn mama heeft een Tibetaantje die nu 15 en half is. Ze heeft al onze rottie's overleefd en voedt nu onze 3-jarige op.
Buffy is al vrij lang blind en doof. Ze heeft altijd los gelopen op wandelingen, maar vraagt de laatste tijd om aangelijnd te lopen, dan voelt ze zich zekerder.
Qua eten is ze al een hele tijd vrij kieskeurig, dus ze krijgt wat ze graag lust. Als ze maar heeft gegeten, dat principe. Ze eet nog steeds brokjes, maar heeft al een aantal tandjes moeten laten trekken dus een boterham vind ze ook heel lekker. Bifi-worsten zijn de absolute favoriet.
Sinds een aantal maanden schudt ze soms vrij ongecontroleerd met haar hoofdje. Als ze eet, staat, ligt, ... Een beetje zoals een ouder persoon met parkinson.
Een maand of 3 geleden kreeg ze plots wat wij noemen "een aanval". Ze begon te huilen, dat heb je nog nooit gehoord. Ze is van vooraan in de keuken naar achteraan in de tuin beginnen crossen, al huilend en jankend. Dit heeft een klein half uur geduurd. We kregen haar niet te pakken, ze ging lopen van ons. En dat terwijl ze altijd zo'n knuffel is...
Ze had toen net een boterham gekregen, en per ongeluk een korstje gekregen dat voor de rottie bedoeld was. Wij dachten dus dat ze een stukje korst in haar keel had, en dat dat pijn deed.
We zijn daarna naar de kliniek gereden, en daar heeft ze pilletjes gekregen tegen dementie. Drie maanden proberen; bij verbetering zou ze deze de rest van haar leven moeten krijgen. Zonder verbetering zouden we na drie maanden niet meer verder moeten doen, ze zijn vrij duur en zonder verbetering heeft niemand er wat aan.
Wauw, we hadden meteen een vrolijker hondje! Ze eet sindsdien veel beter, is actiever.
Begin van de maand is ze, zoals altijd, mee met mijn ouders op reis gegaan, een maand naar Kroatië, met ook de rottie er bij natuurlijk. Ik heb een heleboel foto's en filmpjes doorgestuurd gekregen, ze heeft het daar super naar haar zin gehad! Mee gaan wandelen, mee de zee in, ... Ze heeft blijkbaar haar 2de jeugd gevonden!
Gisterenavond zijn mijn ouders aan de rit naar huis begonnen, over een uurtje komen ze aan. Bij de grens ergens (geen idee welk land) was het nogal druk, en daar heeft ze haar 2de aanval gekregen...
Huilen, janken, en volgens mama zie je aan haar ogen dat ze paniekeert en dat het niet goed gaat. Stiefpapa is aan de kant gaan staan om Buffy te helpen, zij reizen mee in de kofferbak. Onze honden kennen dit, doen dit al heel hun leven. Buffy tillen we er in en uit, zij is te klein voor die hele hoge auto. Vanochtend echter is ze zelf uit de koffer gesprongen, en gaan lopen. Blind als ze is, heeft ze gelukkig juist gegokt en is ze niet de baan op gelopen. Ouders hebben haar te voet achtervolgd op een industrieterrein en kregen haar niet te pakken, ze bleef huilen en bleef gaan lopen van hen. Fabrieksmedewerkers zijn komen helpen. Stiefpapa heeft zich uiteindelijk op haar moeten gooien om haar te pakken te kunnen krijgen.
De rest van de reis heeft ze op mijn mama haar schoot gezeten. Ze is nog een half uur blijven huilen, daarna kalmeerde ze.
Is dit van de dementie? Mentale pijn, paniek omdat ze het even allemaal niet meer snapt? Ik durf het niet zo goed zeggen tegen mijn ouders, maar iets in mij denkt dat ze een tumor heeft in haar hoofdje, en dat de druk daarvan voor pijn zorgt. Mijn stiefpapa denkt ook dat er iets aan de hand is in de hersenen, maar wij zijn natuurlijk geen dierenartsen.
Natuurlijk gaan we hier mee verder. Mijn mama heeft toen van de eerste aanval op het laatste een stukje kunnen filmen, de dierenarts heeft deze beelden dus ook gezien, maar toen was het al minder dan in het begin van de aanval.
Zijn hier mensen die dementerende hondjes hebben die dit gedrag ook vertonen?
We zijn er nog lang niet klaar voor om haar af te geven...
Foto van de vakantie waar ze net vandaar komt
)
