Geplaatst Sinds een week woont hier een ander hondje bij, een duitse x mechelse herder.
Het is een teefje van bijna 2 jaar oud en heeft hiervoor in een gezin gewoond. Helaas kon zij daar niet blijven ( ik weet de redenen, maar die plaats ik uiteraard niet online, is ook nergens voor nodig ).
Begin april overleed mijn duitse herder reu. Hij mocht 11 jaar en 8 maanden oud worden.
Hij is ook bij mij gekomen als herplaatster en ik heb ontzettend veel van hem mogen leren.
Het afscheid nemen was vreselijk en zeer emotioneel, maar hij was op....
Ik moest hem vaak helpen met opstaan, hij had de hele dag door aandrang om te poepen, had pijn ( door de spondylose ). Vorig jaar is hij nog geopereerd aan een kwaadaardig tumor, en naar alle waarschijnlijkheid was de kanker terug.
De lever en milt waren vergroot namelijk zei de dierenarts. Ze zei, ik kan nog allerlei onderzoeken doen, maar eigenlijk weet ik de prognose al en die is niet goed.
Ze vertelde me dat ik er goed aan zou doen om erover na te gaan denken hem te laten gaan.
Het was heel moeilijk voor mij om te beslissen geen onderzoeken meer te doen, maar dit wilde ik hem besparen.
Hij is in zijn leven zovaak bij de dierenarts geweest, allergieën, blindheid aan 1 oog, bloedoor, spondylose, tumor, schildklierproblemen en chronische alvleesklierontsteking.
De weken die we nog kregen zouden we optimaal genieten, we zijn nog naar het strand geweest, mooie wandelingen gemaakt, fotoshoots gedaan, weekendje weg etc etc.
Deze foto werd gemaakt door Monoaphotography, waar ik haar zoooo dankbaar voor ben.
En deze door Marjolein Schouten, ik ben echt heeeel blij met deze geweldige foto van hun samen.
Tot de dag dat hij een zware pijnaanval kreeg, we hebben de pijnmedicatie opgehoogd, maar ik wist dat ik dit niet kon blijven verhogen.
Sowieso ivm bijwerkingen ( misselijkheid ), maar ik was vooral bang dat ik hem niet meer uit een pijnaaval zou krijgen en we halsoverkop naar de kliniek moesten.
Een datum werd vastgezet...
De dag ging precies zoals ikdat graag voor hem, ons en de andere hond wilde.
In alle rust en in zijn eigen vertrouwde omgeving heeft hij mogen gaan. Ik was volledig gebroken.. nu ik dit schrijf schiet ik weer vol...
Mijn lieverd was er niet meer
mijn andere hond nam op zijn manier afscheid en dat was heel emotioneel.Nestor is gelukkig weer " thuis "
De urn
Koda, de andere hond raakte in een vreselijke dip.
Hij at niet meer, speelde niet meer, keek maar wat uit het raam en was echt zichzelf niet.
Op de momenten dat ik met iemand afsprak die ook een hond had, fleurde hij op en at daarna ook weer.
Ik sprak erover met mijn vriend... moeten we toch weer een maatje zoeken? Waar doen we goed aan....
Toch gekozen om eens rond te kijken.
Met de eerste hond waar we langs gingen was er geen match, met de tweede echter wel.
Ze mocht meteen een dag op proef blijven, en dat ging zo ontzettend goed dat we de knoop doorhakte.
Ze is hier nu iets meer dan een week, en Koda is weer helemaal opgefleurd, eet weer volop, is vrolijk, speels, kijkt blij uit zijn ogen en is helemaal dol op Donna, zijn maatje.
Voor mezelf vond ik het wel heel erg moeilijk. Want het voelde alsof ik nestor zou vervangen. Maar niemand kan hem vervangen echt niemand.
Maar ik vond, en vind dat ik niet egoïstisch mag zijn en ook aan koda moet denken. Ik geniet ervan om te zien hoeveel lol ze samen hebben, hoe zij bij ons weer een nieuw leven krijgt, hoe koda zichzelf weer vind.
En nestor? Die zit altijd in mijn hart!!
Hieronder wat foto's van Koda & Donna
Lieve groetjes
Ik ben zo blij voor je dat je toch zo snel een nieuw maatje voor Koda op je pad hebt gekregen! Lieve Nes toch... 
